Aθλητής Handball της χρονιάς αναδείχθηκε στη Γερμανία ο πρώην παίχτης του Ζαφειράκη Ιωάννης Φραγγής

Όσο περνάει ο καιρός και η οικογένεια του Mylittlestories μεγαλώνει, τόσο γιγαντώνεται μέσα μου και η ελπίδα, η πίστη πως υπάρχουν ακόμη ήρωες ανάμεσά μας, άλλοι μικροί, άλλοι μεγάλοι. Ο Ιωάννης Φραγγής και η μέχρι τώρα πορεία του ενίσχυσαν την εμπιστοσύνη μου στους νέους, σε ένα αύριο φωτεινό. Ένα αγόρι που ξεκίνησε από τη Νάουσα και την ομάδα Handball του Ζαφειράκη, κατάφερε στην ηλικία των 26 χρόνων, να διακριθεί ως ο καλύτερος αθλητής της χρονιάς 2019 στην ομάδα που αγωνίζεται στη Γερμανία, όπου ζει μόνιμα τα τελευταία 6 χρόνια. Τιμήθηκε όχι μόνο για τις αθλητικές του επιδόσεις, αλλά και για το ήθος, το χαρακτήρα και τη στάση ζωής του. Το προσωνύμιο του είναι ¨Ελληνική Ρουκέτα¨ και όχι άδικα.

Ο Ιωάννης παρά το νεαρό της ηλικίας του, έχει ένα αξιοζήλευτο βιογραφικό σπουδών, που ωστόσο δεν τον εμπόδισε σε τίποτα από το να ασχοληθεί επαγγελματικά με το Handball, τόσο ως παίχτης σε μεγάλες ομάδες, όσο και ως προπονητής. Σήμερα εργάζεται στη HSC Bad Neustadt GmbH ως Sport Marketing & Event Manager, είναι βασικός παίχτης στην ίδια ομάδα και παράλληλα δουλεύει για την βαυαρική ομοσπονδία Handball ως προπονητής της επίλεκτης ομάδας του νομού της Κάτω Φραγκονίας, σε 2 ηλικιακές κατηγοριές. Δεν σταματά να μαθαίνει ξένες γλώσσες, να εξελίσσεται και να προοδεύει, αφού όπως λέει χαρακτηριστικά αυτό είναι και το νόημα της ζωής, να γίνεσαι συνεχώς καλύτερος.

Προέρχεσαι από αθλητική οικογένεια, πόσο σε επηρέασε αυτό ώστε να στραφείς και εσύ στον αθλητισμό;

Ο πατέρας μου ήταν αθλητής του στίβου, αθλητής μεγάλων αποστάσεων και παρότι σταμάτησε σε μικρή ηλικία, μας εμφύσησε την αγάπη του για τον αθλητισμό. Από την αλλή ανήκω στη γενιά της γειτονιάς, στα παιδιά που παίζαμε στις αλάνες όλη μέρα και δεν σταματούσαμε. Εννοείται ότι είχαμε τάσεις και βλέψεις προς τον αθλητισμό. Όποτε καταλαβαίνεις και τα δυο έπαιξαν τον ρόλο τους. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις τον αθλητισμό στη ζωή σου.

Ήσουν 16 χρονών όταν καταφέρατε με την ομάδα του Ζαφειράκη να ανέβειτε Α’ Εθνική, τι θυμάσαι πιο έντονα από εκείνη την περίοδο;

Ήταν καταπληκτική εκείνη η περίοδος. Θυμάμαι την άνοδο στην Ά Εθνική, τους πανηγυρισμούς στο τελευταίο παιχνίδι. Σαν παιδιά εμείς τότε βλέπαμε τους αθλητές της αντρικής ομάδας ως πρότυπα, σαν είδωλα. Στην κατηγορία μας ήμασταν πάντα στις τοπ ομάδες της Ελλάδας, είχαμε 4 πανελλήνιες νίκες και 3 φορές θέση στην τελική τριάδα. Παρ όλ αυτά όταν ήρθε ο προπονητής και μας ανακοίνωσε ότι θα αρχίσουμε να κάνουμε προπόνηση με την πρώτη ομάδα, η χαρά ήταν μεγάλη. Ήταν μια απίστευτη περίοδος, με σκληρή προπόνηση, πολύ δουλειά, άγχος αλλά και σαφείς στόχους. Το πρώτο μου εκτός έδρας ταξίδι και το πρώτο μου γκολ στην Ά Εθνική είναι οι δυνατές αναμνήσεις που έχω από εκείνη την χρονιά. Ειδικά όταν έβαλα το πρώτο μου γκολ ένιωσα σαν ένας μικρός υπερήρωας.

Η επιτυχία αυτή δεν ήταν αρκετή ωστέ να συνεχίσεις την αθλητική σου καριέρα στην Ελλάδα; Γιατί αποφάσισες να ζήσεις στο εξωτερικό;

Νομίζω σε όλα τα αθλήματα, ίσως εκτός από το μπάσκετ σε ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός, οι αθλητές ονειρεύονται να κάνουν διεθνή καριέρα, να δοκιμάσουν τις ικανοτητές τους εκτός συνόρων. Είναι πάντα ενδιαφέρον να γνωρίζεις καινούριους ανθρώπους, νέες κουλτούρες. Προσωπικά δεν το έκανα καθαρά με αθλητικά κριτήρια, ήθελα να κάνω το μεταπτυχιακό μου και εννοείται στο πίσω μέρος του μυαλού μου ήθελα να συνεχίσω την αθλητική μου καριέρα. Πάνω από όλα όμως ήταν οι σπουδές, ήξερα ότι δεν θα φτάσω σε επίπεδο Champions league ώστε να βγάζω εκατομμύρια όποτε έπρεπε να κοιτάξω το μέλλον μου, να χτίσω την επαγγελματική μου καριέρα παράλληλα με το Handball.

Σπουδές και αθλητισμός συνδυάζονται;

Σπουδές και αθλητισμός, πολύ καλή ερώτηση. Θα έλεγα σχολείο και αθλητισμός πρώτα, ότι συνδυάζονται. Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε μια νοοτροπία ότι ή το ένα θα κάνεις ή το άλλο. Ειδικά όταν έρχεται περίοδος εξετάσεων οι γονείς προτρέπουν τα παιδιά τους να σταματήσουν τον αθλητισμό, κάτι που θεωρώ λάθος. Ήμουν αρκετά καλός μαθητής και έπαιζα σε πολύ καλό επίπεδο Handball. Όσο προχωρούσαν οι σπουδές συμμετείχα σε ακόμα υψηλότερο επίπεδο. Έχει να κάνει με την συγκέντρωση και με το πως διαχειρίζεσαι το χρόνο σου. Αυτό είναι κάτι που αποκτάς με τα χρόνια, η πείρα έρχεται καθώς μεγαλώνεις. Φυσικά οι πράξεις του καθενός καθορίζονται από τους στόχους που έχει θέσει και από το πόσο πολύ θέλει να τους πετύχει.

Έχεις σκεφτεί τον εαυτό σου, μετά από κάποια χρόνια, στη θέση του προπονητή στην ομάδα του Ζαφειράκη;

Αυτή τη στιγμή προσπαθώ να πάρω το 2ο χαρτί της προπονητικής, που θα μου επιτρέψει να προπονώ σε επίπεδο αντρών στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Συγκεντρώνομαι πάρα πολύ στις ακαδημίες μου, σε αυτό που κάνω τώρα και στο μέλλον ποτέ δεν ξέρεις. Δεν κλείνω ποτέ μια πόρτα ειδικά για την πολή μου, την πόλη όπου ξεκίνησα. Πιστεύω όλοι εμείς που φεύγουμε στο εξωτερικό έχουμε στο μυαλό μας να επιστρέψουμε κάποια στιγμή στην πόλη που μεγαλώσαμε, και να την αναδείξουμε, να την πάμε ψηλά και αυτό παραμένει σαν στόχος. Να δούμε πως θα τα φέρει ο καίρος και ίσως κάποια στιγμή φτάσουμε και εγώ και ο Ζαφειράκης σε τέτοιο σημείο που θα μπορούμε να συνεργαστούμε.

Αναδείχτηκες παίχτης της χρονιάς 2019 στη Γερμανία, μίλησε μου για αυτό.

Το λέω, το επαναλαμβάνω και δεν μπορώ να το πιστέψω. Ένιωσα απίστευτα όταν το ανακοίνωσαν και αρκετά σοκαρισμένος. Ο αθλητισμός και ειδικά σε υψηλό επίπεδο έχει αρκετές δυσκολίες, πολλά σκαμπανεβάσματα, περισσότερο πόνο παρά χαρά και όλο αυτό ήταν μια καταπληκτική στιγμή. Όταν άκουσα το όνομα μου αναπόλησα όλα όσα από μικρός βίωσα, όλες τις δυσκολίες, τις προσπάθειες, όσους με αμφισβήτησαν και όσους με στήριξαν. Ειναι πραγματικά πολύ σημαντικό να είσαι σε μια ξένη χώρα και οι οπαδοί, οι προπονητές, οι συμπαίχτες σου αλλά και οι αντίπαλοι σου να αναγνωρίζουν την δουλειά σου και να σε κατατάσσουν σε αυτό το επίπεδο. Έχω καταπληκτικούς συμπαίκτες, κάποιοι απο αυτούς με με καριέρα στις κορυφαίες κατηγορίες της Γερμανίας αλλά και σε διεθνή επίπεδο και παρ όλ αυτά να είμαι εγώ ο παίχτης της χρονιάς; Συγκίνηση και χαρά. Ευχαριστώ πάνω από όλα το Θεό, αλλά και τους ανθρώπους για την αγάπη και τη στήριξή τους στο πρόσωπό μου.

Η φιλοσοφία του Ιωάννη για τη ζωή μου έφερε στο μυαλό μια φράση που έλεγε συχνά η μαμά μου όταν ήμουν μικρή: Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω. Έχοντας μεγαλώσει αρκετά, έχοντας πλέον και εγώ μια κόρη καταλαβαίνω απόλυτα τη βαρύτητα αυτής της φράσης, που τότε σαν παιδί έφτανε στα αυτιά μου απλά σαν μια ακόμη συμβουλή. Όλοι ξεκινάμε με όνειρα, φιλοδοξίες και υψηλούς στόχους. Στην πορεία και στην πρώτη δυσκολία, οι περισσότεροι από εμάς θα πούμε δεν μπορώ, δεν θα αφήσουμε κανένα περιθώριο προσπάθειας και τελικά θα εγκαταλείψουμε. Αυτό ήταν; Μήπως τελικά δεν το θέλαμε όσο πιστεύαμε; Γιατί όταν θέλεις κάτι πολύ, δίνεις τις μάχες σου, παλεύεις, ματώνεις για να τα καταφέρεις. Όταν θέλεις να κάνεις το κάτι παραπάνω στη ζωή σου, οφείλεις να δώσεις και το κάτι παραπάνω του εαυτού σου, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς προφάσεις. Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω, κράτα αυτή τη συμβουλή κάθε φορά που είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις.