Δημήτρης Πέτρου

Η Νάουσα είναι η Ιθάκη που αγαπάω να επιστρέφω

Είναι ο γρηγορότερα ανελκόμενος σχεδιαστής μόδας των τελευταίων ετών, ο μετρ του Sur Mesure και ίσως το πιο αγαπημένο παιδί της Ελληνικής Showbiz. Περιοδικά όπως το Fashionisto, το Trendland, το Tea Paper και το Runway Passport έχουν κάνει εκτενή αφιερώματα στον ίδιο και τη δουλειά του, ενώ κάθε μελλοντική νύφη ονειρεύεται το νυφικό της να φέρει την υπογραφή του. Ο λόγος φυσικά για το Δημήτρη Πέτρου.

Γεννημένος και μεγαλωμένος στη Νάουσα, πήγε στην Αθήνα σε ηλικία 18 ετών για να κυνηγήσει το όνειρο του, σπουδάζοντας σχέδιο μόδας. Στη συνέχεια δούλεψε ως στιλίστας και ως βοηθός του Άγγελου Φρέντζου. Ο Δημήτρης Πέτρου παρουσίασε την πρώτη του προσωπική συλλογή «Debu10» για γυναίκες και άνδρες, τον Μάρτιο του 2009, στο πλαίσιο του Athens Fashion Week. Ακολούθησε η συλλογή του για το καλοκαίρι του 2010 με τίτλο «Τrue». Η δουλειά του Δημήτρη ξεχωρίζει για την υψηλή ραπτική το σύγχρονο νεορομαντικό της ύφος και το καθαρό tailoring. Τα ρούχα του διατίθενται αποκλειστικά στο showroom του, όπου εκτός από τις συλλογές του, μπορεί κανείς να απολαύσει την εμπειρία του sur mesure, αποκτώντας ένα μοναδικό outfit αποκλειστικά σχεδιασμένο για τον ίδιο.

Sur mesure : σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι δημιουργώ μοναδικά ρούχα για γυναίκες και άνδρες, κομμένα και ραμμένα στην κυριολεξία πάνω τους.

Η μόδα ήταν ανέκαθεν αυτό που ήθελες να κάνεις;

Θυμάμαι τον εαυτό μου μόλις στη Δ τάξη, στο 6ο Δημοτικό Σχολείο της Νάουσας, να δηλώνει ευθαρσώς πως θέλει να γίνει σχεδιαστής μόδας! Με ένα ντοσιέ γεμάτο γυναικείες φιγούρες με φορέματα, σχεδόν πάντα μαζί μου, καθώς αποτελούσαν τις πρώτες μου δημιουργίες. Έτρεχα αγώνα ταχύτητας μετά το σχόλασμα να προλάβω να δω ολόκληρο το επεισόδιο σαπουνόπερας της εποχής, που τη συγκεκριμένη μέρα θα είχε επίδειξη ο οίκος που πρωταγωνιστούσε στο σίριαλ. Λαχτάρα κι ενθουσιασμός. Τα ερεθίσματα σε μια πόλη σαν τη Νάουσα ελάχιστα. Πέρα από τους Forester και τα πάθη τους, τα μεγάλα κι εντυπωσιακά περιοδικά μόδας της εποχής που κρεμόντουσαν στα περίπτερα, αξιοσημείωτες ήταν οι Κυριακές που η κομψή κυρία της πόλης θα διέσχιζε τη Κεντρική Πλατεία μετά την Εκκλησία, με το νέο της σύνολο και πάντα ένα ασορτί καπέλο! Τη λάτρευα. Μεγαλώνοντας έπειτα, στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου, ένιωθα τόσο τυχερός που ήξερα ήδη τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου, ειδικά όταν παντού τριγύρω μου επικρατούσε η λογική του «Ας περάσω κάπου και δε με νοιάζει που, μόνο να περάσω!» Πρέπει επίσης να ομολογήσω πως οι γονείς μου ήταν πάντα θετικοί κι υποστηρικτικοί, παρότι γι’ αυτούς ήταν κάτι παντελώς άγνωστο! Το αναλογίζομαι καμιά φορά σκεπτόμενος πόσο cool ήταν οι ίδιοι και βέβαια πόσο τυχερός εγώ που τους έχω.

Αν σου ζητούσα να κάνεις μια αναδρομή στο παρελθόν ποιες στιγμές θα ξεχώριζες ;

Επαγγελματικά ξεχωρίζω οπωσδήποτε ωραίες συνεργασίες, όχι μόνο με επώνυμους πελάτες που θα ετοιμάζαμε κάτι πολύ ξεχωριστό για μια ιδιαίτερη εμφάνιση, άλλα και με καθημερινούς ανθρώπους που η διαδικασία δημιουργίας ενός sur mesure ρούχου αποτέλεσε μια ευχάριστη εμπειρία. Σίγουρα επίσης τις περιόδους που ετοιμάζω μια παρουσίαση, ένα show μιας και διακατέχομαι από έντονο άγχος, στρες, δημιουργικό οίστρο και στο τέλος με μια ευχάριστη αίσθηση ικανοποίησης, που το κάνει να αξίζει κάθε φορά όσο κι αν έχεις κουραστεί να το φέρεις εις πέρας! Προσωπικά ξεχωρίζω αντίστοιχα όλες εκείνες τις όμορφες στιγμές που έχω περάσει με φίλους σε διακοπές κι όχι μόνο, γεμάτες ανεμελιά και ξεγνοιασιά, όπως κι όλες εκείνες τις ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές που τελικά σε βάθος χρόνου αποτελούν ότι σπουδαιότερο έχουμε όλοι μας να θυμόμαστε και να αναπολούμε. Τόσο άπλα.

Είναι ένας χώρος που απαιτεί θυσίες για να καθιερωθείς;

Θυσίες απαιτεί η ίδια η ζωή με ό,τι κι αν καταπιαστείς. Ο καθένας μας μόνο ξέρει πόσο έχει κοπιάσει, πόσο έχει προσπαθήσει καθώς και ποσά έχει θυσιάσει για να βρίσκεται εκεί που έχει καταφέρει να είναι. Είναι στιγμές στα όσα χρονιά κάνω αυτή τη δουλειά που ήταν τόση η κούραση και το άγχος που αναρωτιόμουν αν πραγματικά άξιζε τον κόπο. Πάντα όμως έρχονται καλύτερες μέρες ευτυχώς. Δε νομίζω να υπάρχει επαγγελματίας που δε θεωρεί δύσκολη τη δουλειά του, όταν είναι υπεύθυνος και συνεπής σε αυτό που κάνει. Δε ξεχνάω ας πούμε ποτέ πόσο δύσκολο είναι να ξυπνάς ξημερώματα καθημερινά όπως οι δικοί μου 360 μέρες το χρόνο. Κάθε επάγγελμα έχει τα δικά της γι΄ αυτό είναι σημαντικό να την αγαπάμε, είναι η αγάπη κι η έννοια που μας δίνουν αντοχή, δύναμη και κουράγιο.

Σε παλαιότερη συνέντευξη σου διάβασα πως μέσα από κάθε κολεξιόν σου προσπαθείς να διηγηθείς μια ιστορία. Μου το εξηγείς.

Βεβαίως. Εννοώ πολύ απλά πως μιας κι η δουλειά μου είναι αμιγώς καλλιτεχνική, όταν νιώσω την ανάγκη να εκφραστώ θα το κάνω πιθανότατα μέσω αυτής. Αυτό θα ξεκινήσει ιδανικά αβίαστα, από την όποια έμπνευση αποτελέσει κινητήριο δύναμη για να σχεδιάσω ένα ρούχο ή μια συλλογή ρούχων. Η διαδικασία προσέγγισης κατά την παρουσίαση της εκάστοτε συλλογής μοιάζει λίγο πολύ με μια παράσταση. Οι πρωταγωνιστές, τα σκηνικά, τα φωτά, ο ήχος, το συναίσθημα είναι τα υλικά που θα χρησιμοποιήσω κι εγώ στην αφήγηση της όπως κι ένας σκηνοθέτης. Αφηγούμαι μια ιστορία με τα ρούχα μου, κάθε φορά που τα παρουσιάζω σε ένα show / presentation όπως επίσης και σε μια φωτογράφιση. Θεωρώ πως για να ταυτιστούμε με ένα ρούχο και να θελήσουμε να το αποκτήσουμε, αφενός πρέπει να μας έχει κερδίσει η ιστορία που αφηγείται και αφετέρου να βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα σε αυτό σε μια προσεχή στιγμή που καρτερούμε, σχεδιάζουμε κι αναμένουμε συνδέοντας την με αυτό ως το ιδανικό outfit.

Σου έχουν ζητήσει να ράψεις κάτι τρομερά περίεργο ;

Κάτι τρομερά περίεργο ευτυχώς όχι. Κάτι αρκετά περίπλοκο όμως αρκετές φορές! Ανάλογα με τις ανάγκες αυτού που το φοράει. Μπορεί να είναι για παράδειγμα ένα «κοστούμι», που θα φορεθεί στο stage στη διάρκεια ενός απαιτητικού show, ενός καλλιτέχνη όπου μπορεί να προσγειώνεται στη σκηνή από το ταβάνι, (μου χει τύχει και αυτό). Επίσης κάθε φορά που καταπιάνομαι να σχεδιάσω κάτι για μια εμφάνιση σε χώρους με ιδιαίτερη δυναμική, όπως πχ το Ηρώδειο, ή αντίστοιχα για κάποιον πολύ συγκεκριμένο καλλιτέχνη με έντονη προσωπικότητα και πολύ χαρακτηριστικό δικό του στυλ είναι μεγάλη πρόκληση. Ένα ρούχο σε έναν άνθρωπο που εκτίθεται πρέπει να είναι ταυτόχρονα εντυπωσιακό, λαμπερό, κολακευτικό για τον ίδιο σαν σωματότυπο και να συμπληρώνει την εικόνα του χωρίς να «φωνάζει». Ακόμη και σε φαινομενικά απλούστερες περιπτώσεις όπως σε ένα νυφικό, πρέπει να έχεις φροντίσει να καλύψεις έξυπνα τις οποίες ατέλειες αναδεικνύοντας ταυτόχρονα τα «δυνατά» σημεία του σώματος της εκάστοτε κοπέλας και πάντα έχοντας στο μυαλό σου πολύ σημαντικές συντεταγμένες όπως είναι ο χρόνος, ο χώρος, το concept κλπ.

Ποιες είναι οι λέξεις κλειδιά που σε χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο αλλά και ως σχεδιαστή;

Νεορομαντισμός, δωρικότητα, σετάρισμα, ανδρόγυνο, tailoring σε συσχετισμό με την επιμονή και την ακρίβεια που απαιτεί. Κι ως άνθρωπο θα πρόσθετα: ψυχραιμία, δικαιοσύνη και οπωσδήποτε συνεργασία.

Κατάγεσαι από τη Νάουσα μια πόλη, που δυστυχώς τα τελευταία χρόνια ήρθε αντιμέτωπη με την οικονομική κρίση και την ανεργία, άνθρωποι σαν εσένα, θα μπορούσατε να βοηθήσετε και πως;

Κατάγομαι από τη Νάουσα και νιώθω τόσο τυχερός γι’ αυτό. Ήτανε και θα είναι πάντα η πόλη μου,η βάση μου,το καταφύγιο μου. Δυστυχώς πολύ πριν την οικονομική κρίση δοκιμάστηκε έντονα με την ανεργία εξαιτίας του κλεισίματος των εργοστασίων. Εισπράττω τη δυσκολία της κατάστασης κάθε φορά που την επισκέπτομαι και με λυπεί ιδιαίτερα. Από την άλλη πάλι με εντυπωσιάζουν και με χαροποιούν ανεξάρτητες κινήσεις επαγγελματιών με έμπνευση, όραμα και μεράκι. Είμαστε με περίσσια χαρά διαθέσιμοι όλοι όσοι λείπουμε χρόνια τώρα από την πόλη μας να συσπειρωθούμε και να βοηθήσουμε με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας μας. Είναι η πρώτη φορά που φαίνεται πως ο Δήμαρχος έχει κατά νου κάτι σε σχέση με όλους τους Ναουσαίους που ζουν πλέον εντός κι εκτός συνόρων και θεωρώ πως ήρθε η ώρα να γίνει. Η Νάουσα είναι οι ρίζες μας, το Dna μας, η «Ιθάκη» που αγαπάμε να επιστρέφουμε κι είναι πάντα στη ψυχή μας και έτσι οφείλουμε να είναι.

Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια από τώρα;

Όπως έχουμε διαπιστώσει όλοι μας είναι τελικά τόσο μάταιο να κάνουμε σχέδια. Μπορεί να αναστραφούν ανά πάσα στιγμή και για οποιοδήποτε λόγο. Κάπου εκεί όμως πιστεύω ότι κρύβεται και η ομορφιά της ζωής. Στο ότι ποτέ δε ξέρουμε που θα μας βγάλει. Αν κάτι πρέπει να μάθουμε από όλα αυτά που ζήσαμε και ζούμε φέτος είναι να επενδύουμε στο τώρα, στον άνθρωπο και στις σχέσεις. Να φροντίζουμε τον εαυτό μας πρώτιστος κι έπειτα τους συνανθρώπους μας και να μη ξεχνάμε να μοιράζουμε αγάπη, όπως και να το λέμε κάθε φορά που το νιώθουμε. Σε 10 χρόνια από τώρα δε ξέρω αν θα κάνω την ίδια δουλειά, αν θα ζω ακόμη στην Αθήνα ή θα έχω επιστρέψει στη Νάουσα. Η εξέλιξη είναι κάτι που σπάνια μπορεί κανείς να προβλέψει ή να ευχηθεί μιας και πέρα από όλους τους άλλους παράγοντες αλλάζουν τα θέλω και οι προτεραιότητες μας.

Ο Δημήτρης ήταν για εμένα μια ευχάριστη αποκάλυψη. Η ευγένεια και η θετική χροιά της φωνής του στο τηλέφωνο, ο αυθόρμητος, σχεδόν παιδικός τρόπος που απαντούσε στα μηνύματα, αλλά κυρίως οι απαντήσεις του στα ερωτήματά μου, με έκαναν να τον λατρέψω. Από την πρώτη στιγμή η λέξη ταπεινός τριβέλιζε το μυαλό μου. Σε έναν κόσμο γεμάτο εγώ και δήθεν, που η ταπεινοφροσύνη είναι μια αρετή, μια αξία από καιρό χαμένη, ο Δημήτρης μου θύμισε πόσο ωραίοι, ποσό αυθεντικοί είναι αυτοί οι ταπεινοί άνθρωποι και πόσο δυστυχώς σήμερα σπανίζουν. Άνθρωποι που δεν επιδιώκουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Άνθρωποι που δεν έχουν ανάγκη την χλιαρή επιβράβευση, όλων αυτών των φερέφωνων, που αφιερώνουν χώρο και χρόνο στους υπερφίαλους αστέρες του σήμερα. Άνθρωποι όμορφοι εσωτερικά, με περιεχόμενο και ουσία, που αξίζουν την προσοχή μας. Να τους τιμάτε τους ταπεινούς. Να σέβεστε χαρακτήρες, όχι αξιώματα ούτε καριέρες. Αυτούς τους ανθρώπους να επιλέγετε στη ζωή σας, που λάμπουν ακόμα και όταν τα φώτα σβήνουν.