Ένας πιτσιρικάς σαρώνει τα βραβεία παγκοσμίως με τις γνώσεις του στους υπολογιστές.

Θυμάμαι όταν πήγαινα γυμνάσιο, στο μάθημα της πληροφορικής μοιραζόμασταν τον ίδιο υπολογιστή δύο άτομα, ενώ τον πρώτο μου υπολογιστή τον πήρα αφού πέρασα στο πανεπιστήμιο, όπου και τελικά έμαθα ουσιαστικά να τον χειρίζομαι. Η κόρη μου από την άλλη είναι μαθήτρια της τρίτης δημοτικού και διδάσκεται πληροφορική ήδη από την Ά τάξη. Παιδιά της ηλικίας της, και άλλα πολύ μικρότερα, έχουν λάπτοπ, τάμπλετ και κινητό με τα social media, το youtube και τα παχνίδια να βρίσκονται στην κορυφή των προτιμήσεών τους. Ο 15χρόνος Χρήστος Κιοφτετζής από την Καβάλα, δεν έμεινε μόνο σε αυτά και ο υπολογιστής στα χέρια του έγινε το εργαλείο γνώσης, που οφείλει να είναι. Με πολύ αγάπη για την πληροφορική, με διάβασμα και μεράκι κατέκτησε την 1η θέση στην Ευρώπη και την 9η παγκοσμίως στο Διαγωνισμό της Microsoft Office Spesialist, όπου συμμετείχαν άτομα ηλικίας 14-22 ετών από όλο τον κόσμο.

Τι ήταν αυτό που σε κέρδισε στους υπολογιστές?

Από την ηλικία των 7 ετών άρχισα να ασχολούμαι με τους υπολογιστές μόνος μου, στο σπίτι. Ο υπολογιστής τότε μου φαινόταν κάτι φανταστικό, ένα “μηχάνημα” με το οποίο μπορούσα να παίζω παιχνίδια, να βλέπω φωτογραφίες – βίντεο και πολλά ακόμη πράγματα τα οποία τότε δεν ήξερα τι ήταν. Όλα αυτά όμως, τα έβλεπα τόσο απίθανα, διότι δεν είχαμε στην καθημερινή μας ζωή τα tablets και τα smartphones, ενώ στη σημερινή εποχή τα παιδιά είναι συνηθισμένα με όλες αυτές τις συσκευές αφού είναι κάτι που χρησιμοποιούν καθημερινά. Μετά από κάποια χρόνια στην ηλικία των 10 γράφτηκα στην σχολή που πάω μέχρι και σήμερα και άρχισα να μαθαίνω τον υπολογιστή σε μεγαλύτερο βάθος λειτουργικά, αλλά ακόμη και service δηλαδή πως στήνεται ένας υπολογιστής και άλλα σχετικά πράγματα.

Μίλησε μου για την συμμετοχή σου στο Παγκόσμιο Διαγωνισμό της Microsoft Office Spesialist.

Μέχρι πέρσι δεν ήξερα τι είναι αυτό το πρωτάθλημα, ούτε καν πως υφίσταται. Έμαθα για αυτό με την διάκριση της Έφης Ζιώτας (μαθήτριας από την σχολή) και φέτος ο δάσκαλός μου Ασλανίδης Παναγιώτης τον οποίο θα ήθελα να ευχαριστήσω για όλα όσα έχει κάνει εντός και εκτός του διαγωνισμού, πρότεινε σε κάποια άτομα να πάρουν μέρος στον διαγωνισμό επιλέγοντας μία από τις ενότητες του Office (Word, Excel, PowerPoint) και μέσα σε αυτά ήμουν κι εγώ. Η τελική επιλογή βέβαια, ήταν δική μας και κάποιος ίσως έλεγε ότι πώς πας σε έναν διαγωνισμό που μέχρι χτες δεν ήξερες ότι υπάρχει, αλλά εγώ δήλωσα συμμετοχή στην ενότητα του Excel και πήγα για να δω τι ακριβώς είναι χωρίς να έχω κύριο στόχο μου κάποια συγκεκριμένη θέση. Ο διαγωνισμός έχει και μία προκριματική φάση, που περνάν οι 100 καλύτεροι στην Ελλάδα την οποία πέρασα και η επόμενη φάση ήταν ο Πανελλήνιος τελικός στην Αθήνα. Εκεί, αφού δώσαμε την εξέταση, ήρθε η ώρα των απονομών των τριών καλύτερων θέσεων. Όταν ανακοινώθηκε το όνομά μου ξαφνιάστηκα διότι δεν το περίμενα αλλά χάρηκα κιόλας χωρίς όμως να έχω συνειδητοποιήσει ακόμη τι ήταν αυτή η διάκριση, κάτι που κατάλαβα μετά από δύο περίπου ημέρες. Σχεδόν τρεις μήνες μετά τον Πανελλήνιο έγινε ο Παγκόσμιος Τελικός στην Νέα Υόρκη των ΗΠΑ, όπου τρία άτομα από την χώρα μας την εκπροσωπούσαμε εκεί, ένα για κάθε ενότητα. Στην Αμερική η διαδικασία ήταν η ίδια, η διαφορά ήταν ότι είχαμε να κάνουμε με πολύ ικανά άτομα από όλο τον κόσμο, ότι εκπροσωπούσαμε την χώρα μας – κάτι πολύ σπουδαίο για ένα άτομο – και ότι παίζαμε για μια Παγκόσμια Διάκριση πλέον και όχι Πανελλήνια. Οι τρεις αυτές διαφορές μαζί, άλλαζαν τελείως το κλίμα και το επίπεδο του διαγωνισμού. Αφού επιστρέψαμε από την Νέα Υόρκη, μία εβδομάδα μετά ανακοινώθηκαν οι παγκόσμιες τελικές κατατάξεις, όποτε και έμαθα ότι είχα καταλάβει την 9η θέση στον κόσμο και την 1η θέση στην Ευρώπη.

Μετά από αυτήν την διάκριση η ζωή σου άλλαξε, λόγω κυρίως της προβολής?

Για όσους με ξέρουν, είμαι ένα άτομο που δεν έχω καθόλου άγχος, για παράδειγμα όταν έδινα την εξέταση ήμουν σαν να λύνω μία άσκηση στο σπίτι μου. Επίσης, δεν μου αρέσει καθόλου η αυτοπροβολή, οπότε μετά την διάκριση η ζωή μου δεν άλλαξε από μεριάς μου (παρέες, συνήθειες κλπ.), λόγω της προβολής δηλαδή. Η μόνη αλλαγή ήταν ότι με καλούσαν από διάφορα κανάλια για μια συνέντευξη κάτι που απαιτούσε χρόνο. Έχοντας επίσης παραχωρήσει μια συνέντευξη στο ΑΠΕ/ΜΠΕ για μερικές ημέρες ήμουν σε πολλές εφημερίδες όλης της Ελλάδας και ταυτόχρονα γίναν και πολλά άρθρα στο διαδίκτυο.

Πληροφορική, μαθήματα και τι άλλο? Υπάρχει χρόνος για όλα?

Εκτός από την Πληροφορική και τα μαθήματα στο σχολείο, ασχολούμαι με την μουσική, παίζοντας κυρίως μπουζούκι αλλά και κιθάρα, μου αρέσει το ψάρεμα και η ποδηλασία. Θα έλεγα ότι αν κάτι το αγαπάς, βρίσκεις τον χρόνο να το κάνεις ακόμη και αν αυτός είναι περιορισμένος λόγω μαθημάτων. Σίγουρα δεν είναι εφικτό να γίνονται όλες αυτές οι δραστηριότητες κάθε μέρα, όμως μέσα στην εβδομάδα γίνονται και μάλιστα με ευχαρίστηση αρκεί να έχεις την διάθεση να το κάνεις.

Λόγω της συμμετοχή σου στο διαγωνισμό ήρθες σε επαφή με παιδιά από όλο τον κόσμο, που πιστεύεις ότι υστερούμε και που υπερτερούμε σαν χώρα στον τομέα της πληροφορικής?

Ως χώρα η Ελλάδα, θα έλεγα ότι υστερεί στο θέμα των γνώσεων και της σωστής ενημέρωσης επάνω στον κλάδο της πληροφορικής, πχ: γνωρίζω κι εγώ κάποια άτομα ηλικιών άνω των 15, τα οποία δεν ξέρουν βασικά πράγματα, όπως το πώς να στείλουν ένα email ή πώς να γράψουν και να μορφοποιήσουν ένα κείμενο του Word. Δεν νομίζω πως υπερτερούμε σε κάτι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαστε κατώτεροι, απλώς είμαστε το ίδιο με άλλους λαούς.

Ποιοι είναι οι στόχοι σου για το μέλλον?

Για το μέλλον δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο στόχο. Όσον αναφορά τον διαγωνισμό θα πάρω μέρος και τις επόμενες χρονιές. Επίσης, είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσω να ασχολούμαι με την μουσική και με τα άλλα χόμπι μου. Από επαγγελματικής απόψεως, μου αρέσει η λογιστική, τα ναυτιλιακά. Δεν έχω βρει κλάδο που να έχει να κάνει με την πληροφορική, έκτος του προγραμματισμού, αλλά θα έλεγα ότι πλέον σε όλους τους κλάδους και τα επαγγέλματα η πληροφορική είναι αν όχι το βασικότερο, ένα από τα πιο βασικά στοιχεία που πρέπει να κατέχει κανείς.

Έχουμε μια παλιά και κατά τη γνώμη μου κακιά συνήθεια να κατηγορούμε κάθετι καινούριο, κάθετι διαφορετικό που εισβάλει στη ζωή μας. Δεν φταίνε οι υπολογιστές, δεν φταίει η τηλεόραση και το τάμπλετ. Έχουν στη ζωή μας τη θέση και την αξία που εμείς τους δώσαμε. Παραπονίομαστε πως τα παιδιά μας είναι μονίμως με ένα κινητό στο χερί, χωρίς να σκεφτούμε ότι εμείς οι ίδιοι το βάλαμε στα χέρια τους, τη στιγμή που γκρίνιαζαν, τη στιγμή που δεν ασχολούμασταν μαζί τους γιατί είχαμε δουλειές, τη στιγμή που θέλαμε την ησυχία μας. Εμείς είμαστε αυτοί που βάλαμε τα κινητά στη ζωή των παιδιών μας στη θέση του παιχνιδιού, του παραμυθιού και της αγκαλιάς. Ο νεαρός Χρήστος είπε κάτι πολύ σοφό εν αγνοιά του ¨ αν κάτι το αγαπάς, βρίσκεις τον χρόνο να το κάνεις ακόμη και αν αυτός είναι περιορισμένος ¨. Τι λέτε να διάλεγε ένα παιδί, αν η εικόνα που είχε από εσάς ήταν με ένα βιβλίο στο χέρι αντί για κινητό? Ας βρούμε χρόνο για ένα βιβλίο, για μια παράσταση με τα παιδιά μας, έναν περίπατο στη φύση με τους φίλους μας. Οι συσκευές μικρές και μεγάλες είναι πάντα και παντού γύρω μας, το αν θα πατήσουμε το ON εξαρτάται από εμάς και μόνο.