Αναζητώντας τους βιολογικούς γονείς μου
Είμαι η Ιωάννα, 30 χρόνων, γεννήθηκα στον Πειραιά και μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη. Μεγαλώνοντας, έμαθα πως ότι έζησα ως τα 15 μου δεν είναι η δική μου αλήθεια, αλλά αυτή που μου έπλασαν οι θετοί μου γονείς. Από τα 15 και μετά λοιπόν ξεκίνησα να ψάχνω τι ακριβώς είμαι και που ανήκω. Μετά από 15 χρόνια μεγάλου αγώνα αντίκρισα πρώτη φορά τα μάτια των 6 αδελφών μου. Στα 30 μου δηλώνω υπερήφανα πως έχω τσιγγάνικο αίμα και πως στην αγκαλιά των αδελφών μου ενώνω κάθε μου κομμάτι. Μπορεί το όνειρό μου να ήταν να δω τη μανούλα μου και να μην την πρόλαβα ζωντανή, αλλά ξέρω πως έχω ένα φύλακα άγγελο εκεί ψηλά εδώ και 6 χρόνια που με προσέχει…Πραγματικά μου είναι πολύ δύσκολο να γράψω σε λίγες γραμμές πόσο πολύ ανάγκη είχα να βρω την οικογένεια μου. Πόσο πονάω που στόχο είχα το φεγγάρι, δηλαδή να γνωρίσω και να αγκαλιάσω την πραγματική μου μαμά και τελικά βρίσκομαι ανάμεσα στα άστρα, στα αδέλφια μου, αλλά το κενό της δεν το καλύπτει κανείς! Μαμά… Επιτέλους οι προσευχές σου να με βρεις έπιασαν τόπο! Με αγάπη μια υπερήφανη τσιγγάνα!
Αυτή είναι ιστορία της Ιωάννας. Η ιστορία μιας γυναίκας που επί χρόνια έψαχνε την πραγματική της οικογένεια, το παρελθόν της και τις ρίζες της. Για δικούς της λόγους δεν θέλησε να αποκαλύψει τα πλήρη στοιχεία της, ένιωσε όμως την ανάγκη να μοιραστεί την αλήθεια της ζωής της στο Mylittlestories. Δεν ξέρω αν ήταν θέμα τύχης ή αν όλα συνωμότησαν ώστε να βγει αυτό το ξεχωριστό Story, σίγουρα όμως εύκολο δεν ήταν και αυτό το κάνει ακόμη πιο ιδιαίτερο για εμένα. Ιωάννα σε ευχαριστώ.
Πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Μεγάλωσα με αγάπη, αρχές και αξίες, με μια μάνα που έκανε ότι περνά από το χέρι της για να βγω σωστός άνθρωπος!
Πώς έμαθες ότι είσαι υιοθετημένη;
Ένιωθα πάντα κάτι να λείπει από μέσα μου. Κάτι πολύ σημαντικό. Ένιωθα πως δεν ανήκω εκεί. Το συναίσθημα αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η μαμά μου η θετή δεν είχε φωτογραφίες από την εγκυμοσύνη της, με έβαλαν σε σκέψεις. Έτσι ρώτησα ένα απόγευμα τον πατέρα μου αν είμαι δικό τους παιδί. Μετά από μια εβδομάδα, με πήρε αγκαλιά στο μπαλκόνι και μου είπε μια ιστορία για ένα όμορφο μελαχρινό κοριτσάκι που μόλις το είδε τυλιγμένο στην κουβέρτα του το αγάπησε. Μου μίλησε για ένα ζευγάρι που δεν μπορούσε η γυναίκα να κάνει παιδιά και έτσι έψαχναν να υιοθετήσουν. Μια γνωστή τους, τους μίλησε για έναν γιατρό που έκανε υιοθεσίες. Παράνομες. Ήρθαν σε επαφή μαζί του και του εξήγησαν. Το βράδυ στις 24 Μαρτίου του 1990 χτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού και ο γιατρός από την άλλη άκρη της γραμμής τους είπε να πάνε να πάρουν το μωρό. Πήγαν…Ο μπαμπάς μου μου είπε πως ήταν το πιο όμορφο μωρό που είχε δει. Με έφεραν τυλιγμένη σε μια ροζ κουβέρτα και ήμουν πολύ ήσυχη. Με πήραν στο σπίτι τους. Στο σπίτι δεν υπήρχε κούνια, δεν υπήρχε γάλα, ούτε ρουχαλάκια. Ήταν τόσο ξαφνικό. Ουσιαστικά με αγόρασαν.
Πώς αντέδρασες; Ποιες ήταν οι πρώτες σου σκέψεις;
Έβαλα τα κλάματα. Αλλά περνώντας ο καιρός κατάλαβα πως αυτό ήταν το κενό που ένιωθα πάντα. Ήταν σαν να το ήξερα πως δεν ανήκω εκεί. Οπότε κάπου επιβεβαιώθηκα και ανακουφίστηκα.
Ήταν δύσκολη η αναζήτηση της πραγματικής σου οικογένειας;
Η αναζήτηση αυτή μου πήρε περίπου 8 χρόνια, η ουσιαστική αναζήτηση. Ήταν πολύ δύσκολη… Από το τίποτα και όλα τα ψεύτικα χαρτιά, όλα τα λάθος στοιχεία, έφτασα με πάρα πολύ κόπο στο στόχο μου. Αλήθεια….δεν ήταν καθόλου εύκολο. Ένιωθα κάθε μέρα και πιο κοντά, αλλά στο τέλος καταλάβαινα πόσο μακριά ήμουν ακόμα. Τελικά με τη βοήθεια μιας κοπέλας μέσω fb, που είχε βρει κι εκείνη τους δικούς της, έφτασα μετά από πολλά τεστ dna και πάρα πολλά ξενύχτια στην αγκαλιά της οικογένειας μου. Η κοπέλα τελικά ήταν ξαδέλφη μου και της χρωστάω πολλά! Εκείνη έψαχνε τις οικογένειές μας και σύγκρινε τα τεστ που κάναμε ώστε να πάμε παρακάτω. Σε όλο αυτό τον αγώνα η αγκαλιά του άντρα μου ήταν πάντα εκεί για όλες τις δύσκολες στιγμές, και τον ευχαριστώ. Είναι η δύναμη μου.
Πως σε δέχτηκαν τα αδέρφια σου;
Τα αδέλφια μου…τα κομμάτια μου… Δεν περιγράφεται αυτό που νιώθω όταν αγκαλιαζόμαστε. Εκεί ενώνονται όλα τα κομμάτια μας. Με δέχτηκαν με μια πολλή μεγάλη αγάπη, σαν να με ήξεραν. Σαν να τους ήξερα! Είναι όντως αδέλφια μου, το σπίτι τους είναι πάντα ανοιχτό για μένα, όπως και η αγκαλιά τους. Ακόμα κλαίμε καμία φορά όταν βρισκόμαστε, κοιταζόμαστε στα μάτια και τα λέμε όλα. Ο ένας αδελφός μου, μάλιστα, τη μια εβδομάδα που έμεινα μαζί τους, την πρώτη της ζωής μου, μου είπε πως με τάιζε, με κοίμιζε, με θυμόταν. Πριν βγουν τα αποτελέσματα του dna ήταν σίγουρος ότι είμαι εγώ! Τα αδέλφια μου είναι το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανε η μανούλα μου!
Έχεις ακόμα επαφές με τους θετούς σου γονείς;
Έχω επαφές με τους θετούς γονείς μου, ναι, δεν έχει αλλάξει κάτι στις σχέσεις μας. Απλά πλέον νιώθω πιο ολοκληρωμένη. Θέλω να πω σε όσα παιδιά υποπτεύονται ή γνωρίζουν πως είναι υιοθετημένα, να κάνουν το μεγάλο βήμα και να αναζητήσουν την οικογένειά τους. Δεν θα είναι εύκολο αλλά δεν είναι και ακατόρθωτο, ειδικά σήμερα που το τεστ dna είναι μια εύκολη και οικονομική διαδικασία.
Όταν αρχικά προσέγγισα την Ιωάννα ήταν ακόμη σε φάση αναζήτησης της οικογένειάς της, πολύ κοντά στο να ανακαλύψει ποια είναι. Η στιγμή λοιπόν και οι συνθήκες δεν ήταν οι κατάλληλες ώστε να προχωρήσουμε σε μια συνέντευξη. Έτσι άφησα το χρόνο να κυλήσει και όταν την ξανά πλησίασα οι εξελίξεις στη ζωή της ήταν ραγδαίες. Ωστόσο και πάλι ήταν διστακτική στο εάν θα δημοσιεύαμε ή όχι την ιστορία της, για λίγο όμως, γιατί σύντομα που είπε “Ας το κάνουμε” . Κάπως έτσι φαντάζομαι ότι μίλησε μια φωνούλα μέσα της, τη στιγμή που έπρεπε να αποφασίσει αν θα ψάξει ή όχι τη βιολογική της οικογένεια. “Ας το κάνουμε” τρεις λέξεις, μια μεγάλη απόφαση, ένα καθοριστικό βήμα. Η τόλμη φαίνεται τρελή. Και η μαγεία όμως…δεν έχει μια δόση τρέλας;
Δεν είναι επειδή τα πράγματα είναι δύσκολα που δεν τολμάμε, αλλά επειδή δεν τολμάμε μας φαίνονται δύσκολα. Σενέκας