Βαγγέλης Σπετζούρας, ένας επιτυχημένος 40αρης

Ο Βαγγέλης είναι από αυτούς τους τύπους, που όταν βλέπεις τις φωτογραφίες τους στο Instagram νιώθεις ένα μικρό, οκ ενίοτε και έντονο τσίμπημα ζήλιας. Ταξίδια, εναλλαγή τοπίων, μπαράκια και ποτά, ταβέρνες αλλά και υψηλή γαστρονομία, συνέδρια και ομιλίες με τον ίδιο να ποζάρει πάντα άνετος και χαμογελαστός. Παρακολουθώντας λοιπόν όλες αυτές τις αναρτήσεις του Βαγγέλη, δύο ερωτήματα στριφογυριζαν στο μυαλό μου: Με τι ακριβώς ασχολείται τελικά στη ζωή του και αν είναι όντως τόσο ευτυχισμένος όσο δείχνει στο φακό. Η επιθυμία μου να κάνω το story του, που θα μου έδινε και τις πολυπόθητες απαντήσεις, συνέπεσε με τα 40στα γενέθλιά του, όποτε το timing δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Έτσι διαλέξαμε μαζί κάποιες λέξεις και συζητήσαμε τη σημασία της καθεμίας για τον ίδιο, κάνοντας ταυτόχρονα και έναν σύντομο απολογισμό της άκρως ενδιαφέρουσας ζωής του.

Ταξιδιώτης

Από το λύκειο είχα αποφασίσει ότι ήθελα να μπω στο διπλωματικό σώμα. Ήξερα από τότε πως ήθελα να ταξιδεύω συνέχεια, να γνωρίζω νέους ανθρώπους και κουλτούρες του κόσμου. Έφυγα στα 18 μου να σπουδάσω Διεθνείς Σχέσεις στη Σκωτία, αφού ήταν κάτι που με συνάρπαζε από μικρή ηλικία. Είχα ολοκληρώσει ήδη τα αγγλικά και τα γαλλικά μου, είχα αφήσει τα γερμανικά σε ένα καλό επίπεδο και έτσι συνέχισα με τα ισπανικά. Έχοντας πάντα σαν απώτερο στόχο να μπω στο Υπουργείο Εξωτερικών, αλλά κυρίως γιατί πίστευα ότι η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων γίνεται πολύ πιο εύκολη, όταν γνωρίζεις τις μητρικές τους γλώσσες. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου πήγα Erasmus στις Βρυξέλλες για ένα εξάμηνο και στη συνέχεια στη Σεβίλλη για άλλους 9 μήνες. Οι 6 ήταν στο πλαίσιο των σπουδών μου και τους άλλους 3 τους “έφαγα” γνωρίζοντας τη Νότια Ισπανία. Σαν φοιτητής επισκέφθηκα τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες: Ισπανία, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία, Ουγγαρία, Βαλτικές χώρες και Σκανδιναβία.

Αφού ολοκλήρωσα τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στις Βρυξέλλες αποφάσισα να επιστρέψω στην Κύπρο και να διεκδικήσω μια θέση στο Υπουργείο Εξωτερικών. Μπορεί τελικά ο δρόμος της διπλωματίας να μην ήταν γραφτό μου, αλλά οι δουλειές που επέλεξα, εμπεριείχαν όλες τους πολλά ταξίδια, σε Ελβετία, Ιρλανδία, Δανία, Ιταλία, Βαλκάνια, Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. Πάντα νιώθω τον ίδιο ενθουσιασμό όταν πρόκειται να ταξιδέψω, να γνωρίσω τις ντόπιες συνήθειες, την κουζίνα και τα έθιμα μιας χώρας. Μετά από τόσα ταξίδια είμαι σε θέση πλέον να καταλαβαίνω τους ανθρώπους και να σέβομαι τη διαφορετικότητά τους, πράγμα που με βοήθησε να γίνω πρεσβευτής διαφορετικότητας των Ηνωμένων Εθνών.

Business innovator

Το 2004 ήρθα στην Κύπρο και αποφάσισα να στήσω εδώ τη ζωή μου. Μετά το στρατό ξεκίνησα να εργάζομαι σε διαφορετικούς τομείς κάθε φορά. Από δικηγορική εταιρία, σε εταιρίες συμβούλων, στο Πανεπιστήμιο και τα τελευταία χρόνια σε εμπορικές εταιρείες. Δεν ξέρω αν το επαγγελματικό μου ταξίδι οφείλεται στο ότι δεν ακολούθησα/δοκίμασα τον πρώτο μου στόχο που ήταν το διπλωματικό σώμα ή αν συνδέεται με την αέναη αναζήτηση μου για προκλήσεις και δημιουργία κάτι νέου κάθε φορά. Γιατί τελικά η επιχειρηματική ανάπτυξη ήταν κάτι που μου άρεσε εξίσου πολύ. Και ήταν και η αφορμή για να κάνω και το MBA και να συνεχίσω να ασχολούμαι με τη διοίκηση επιχειρήσεων που είχα όραμα. Όπου και αν εργάστηκα ο ρόλος μου ήταν η επιχειρηματική ανάπτυξη. Πάντα αναλάμβανα να στήσω και να αναπτύξω κάτι καινούριο. Κάτι καινοτόμο, κάτι που κανείς δεν έκανε πριν αλλά ήθελα να το κάνω εγώ. Στην δικηγορική εταιρία ανέλαβα να στήσω τα virtual offices της και να αναπτύξω την πελατειακή βάση σε γαλλόφωνες και ισπανόφωνες χώρες. Στο πανεπιστήμιο ανέλαβα την ανάπτυξη του κολεγίου μέσω ένταξης και ανάπτυξης νέων, καινοτόμων προγραμμάτων φοίτησης. Στην εταιρεία που εργάζομαι τώρα ανέλαβα την δημιουργία του τμήματος μεταποίησης φρέσκων φρούτων και λαχανικών για μείωση της σπατάλης τροφίμων και δημιουργήσαμε το brand Quasimodo που αποσκοπεί στο να πάρει τα “άσχημα” αισθητικά φρούτα και να τους δώσουμε αξία αλλάζοντας τους μορφή. Τώρα, στα 40 μου χρόνια, δεν νιώθω να έχω μετανιώσει για οποιαδήποτε επαγγελματική μου κίνηση και νιώθω πραγματικά ευγνώμων για την τύχη που είχα να μάθω τόσα πολλά σε τόσους διαφορετικούς τομείς.

Τώρα, στα 40 μου χρόνια, δεν νιώθω να έχω μετανιώσει για οποιαδήποτε επαγγελματική μου κίνηση

Bartender & brand ambassador

Σαν bartender ξεκίνησα το 1998, όταν μετά το λύκειο και πριν φύγω για σπουδές πήγα να δουλέψω σεζόν σε ένα ξενοδοχείο στη Χαλκιδική. Τότε τα πράγματα όσον αφορά στα cocktail ήταν πολύ διαφορετικά σε σχέση με σήμερα. Εμπορικά, ξενοδοχειακά cocktails χωρίς πολλές επιλογές premium brands και υλικών. Ήταν όμως η αρχή. Αυτό που με μάγεψε στο bar ήταν η καθημερινή “παράσταση” του bartender. Κάθε βράδυ εκτίθεσαι μπροστά στους καλεσμένους του μαγαζιού. Κάθε βράδυ πάνω στο bar γνωρίζεις κόσμο και προσπαθείς να του προσφέρεις μια μοναδική εμπειρία. Ξεκινώντας λοιπόν από τη Χαλκιδική το 1998, κράτησα το bartending ως hobby στα φοιτητικά μου χρόνια. Όταν ήρθα στην Κύπρο το 2004, το bartending μου έδωσε την ευκαιρία να κοινωνικοποιηθώ, να κάνω τους πρώτους μου φίλους. Η προηγούμενη εμπειρία μου από το εξωτερικό με βοήθησε να επιλέγω ωραία μπαράκια για να εργάζομαι, κάποιες μέρες τις εβδομάδας.

Αυτό το “προσωρινό” hobby διήρκεσε 20 χρόνια. Δούλευα 2-3 φορές την εβδομάδα, για να μην επηρεάζεται η πρωινή μου εργασία, ενώ ταυτόχρονα έβλεπα να εξελίσσομαι μέσα στην νέα τάση των cocktails. Η αγάπη και η σπουδή με την οποία μου αρέσει να δουλεύω, με βοήθησαν να ξεχωρίσω μεταξύ εξίσου καλών επαγγελματιών του χώρου και κάπως έτσι επιλέχθηκα από την Pernod Ricard, ως ο brand ambassador του Jameson στην Κύπρο. Μετά από δύο πολύ ωραία και δημιουργικά χρόνια ήρθε και η ευκαιρία και ανέλαβα ως brand ambassador δύο σπουδαίες οικογένειες ποτών, την Bacardi και τη William Grant’s. Σαν brand ambassador έζησα υπέροχες στιγμές. Ταξίδεψα πολύ, έμαθα πολλά και γνώρισα ενδιαφέρουσες παγκόσμιες φυσιογνωμίες στο χώρο των ποτών. Μετά από αυτή μου την εμπειρία ολοκλήρωσα το ταξίδι μου πίσω από τα bars. Πλέον απολαμβάνω το νέο μου ρόλο ως εκπαιδευτής της Αρχής Ανάπτυξης Ανθρώπινου Δυναμικού Κύπρου και προσπαθώ να μεταφέρω όλη τη συσσωρευμένη γνώση μου στους επαγγελματίες του ξενοδοχειακού τομέα.

Μάγειρας

Έχοντας μεγαλώσει σε πολύτεκνη οικογένεια με γονείς εργαζόμενους και όντας ο μεγαλύτερος από τα αδέρφια μου, βοηθούσα από μικρός τη μάνα μου στο μαγείρεμα του σπιτιού. Με ρίζες από τη Μικρά Ασία και την Κύπρο έμαθα να αγαπώ και να διαχειρίζομαι μπαχαρικά και κρέατα. Ίσως η μαγειρική ήταν η πρώτη δεξιότητα που ανέπτυξα από τα μικράτα μου. Στη συνέχεια σαν φοιτητής του εξωτερικού έπρεπε να φροντίζω να μαγειρεύω τα φαγητά μου, αφού η επιλογή αποστολής φαγητών από τη μάνα δεν υπήρχε. Οι φίλοι και συμφοιτητές μου ήταν Κρητικοί, Ιταλοί, Ισπανοί, Ασιάτες και Λατινοαμερικάνοι. Μαγειρεύαμε μαζί και έμαθα πολλά μυστικά για τις κουζίνες τους και είναι όλα αυτά που χρησιμοποιώ μέχρι σήμερα. Μου αρέσει πολύ να μαγειρεύω κρεατικά αλλά και να χρησιμοποιώ πολλά μπαχαρικά από όλο τον κόσμο. Νομίζω πως πλέον έχω πειράξει όλες τις κλασσικές συνταγές και τους έχω προσθέσει αρώματα και γεύσεις. Πλέον μαγειρεύω με βάση το τι μου αρέσει να συνδυάζω σε γεύσεις και αρώματα και αυτό τελικά αρέσει και στους άλλους.

Πατέρας

Μέσα σε όλα αυτά, ευτύχησα να αποκτήσω και τον γιο μου, τον Γιώργο Ραφαήλ, που τον Αύγουστο κλείνει τα 9 του χρόνια. Αυτό που συνηθίζω πλέον να λέω, χωρίς ωστόσο να κρίνω τους ανθρώπους που επιλέγουν διαφορετικά, είναι ότι η ζωή ενός ανθρώπου μπορεί να ολοκληρωθεί με την πατρότητα ή τη μητρότητα. Η ευτυχία που βιώνω ως πατέρας δεν μπορεί να αντικατασταθεί, ούτε να συγκριθεί με οποιαδήποτε άλλη επιχειρηματική, επαγγελματική ή άλλη επιτυχία. Η ενεργή πατρότητα έχει δώσει μια διαφορετική αξία στη ζωή μου και σίγουρα επηρέασε τις επιλογές μου τα τελευταία 9 χρόνια. Η μόνη μου σκέψη και ευχή είναι να μπορώ να αφιερώνω όσο το δυνατό περισσότερο ποιοτικό χρόνο στο γιο μου και να ζήσω όσο πιο πολλά χρόνια γίνεται, ώστε να τον βλέπω να αναπτύσσεται σαν άνθρωπος.

Πρόσφατα μια πολύ καλή μου φίλη, με ρώτησε αν έχω ζηλέψει ποτέ τη ζωή κάποιου άλλου. Η απάντησή μου ήταν αμέσως αρνητική. Σήμερα φτάνοντας στον επίλογο της ιστορίας του Βαγγέλη, συνειδητοποίησα πως έκανα λάθος. Ζηλεύω τις γεμάτες ζωές. Γεμάτες από ταξίδια, εμπειρίες, έντονες στιγμές και δυνατές συγκινήσεις. Γεμάτες εικόνες, γεύσεις και μυρωδίες. Ζωές γεμάτες στόχους, γεμάτες από μπόλικη και σκληρή δουλειά, από θυσίες και ξενύχτια που καταλήγουν σε όμορφα πρωινά. Αυτές τις ζωές που δεν χαραμίζονται μπροστά σε μια οθόνη τηλεοράσης. Τις ζωές που θα θέλεις να αφηγείσαι στα εγγόνια σου. Ναι αυτές τις ζωές ζηλεύω και χαίρομαι που οι ήρωες του Mylittlestories μου υπενθυμίζουν μέσα από τις ιστορίες τους, πως έχουμε μόνο μία ζωή. Το αν αξίζει ή όχι εξαρτάται από εμάς.

Τη ζωή ή τη ζεις ή την παρκάρεις. Στέφανος Ξενάκης-Το Δώρο 2