Γεωργία Καλτσή, η Ελληνίδα οπλομάχος

Τον Μάρτιο του 2015, τέσσερα νέα παιδιά βίωσαν μία τρομερά δυσάρεστη εμπειρία. Ένα ατύχημα, που θα μείνει στην ιστορία ως το τροχαίο της Κηφισιάς, αλλάξε τη ζωή τους για πάντα. Ανάμεσά τους και η 25χρονη σήμερα Γεωργία Καλτσή, που βρίσκεται έκτοτε καθηλωμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο. Η απώλεια του φίλου της – οδηγού του μοιραίου αυτοκινήτου – ήταν αρκετή, ώστε η ίδια να εκτιμήσει τη δική της κατάσταση. Το πάθος της για ζωή, το πείσμα της αλλά και τα όνειρα που δεν ήθελε να εγκαταλείψει έχουν σαν αποτέλεσμα τη Γεωργία του σήμερα. Ένα κορίτσι δραστήριο, μαχητικό που απολαμβάνει τη ζωή. Εκτός από το μπάσκετ που αγαπούσε και πριν, ασχολείται πλέον και με την ξιφασκία με αμαξίδιο ως αθλήτρια της Εθνικής μας Ομάδας. Αυτό το καιρό διανύει μια περίοδο με πολύ διάβασμα αφού είναι στα μέσα του μεταπτυχιακού της, πάνω στη “Νευρολογία και Αποκατάσταση” του πανεπιστημίου London Oxford Brookes University. Κάνει ταξίδια, βγαίνει με φίλους, ερωτεύεται, ζει. Λένε πως κάθε ιστορία έχει ένα τέλος, στη ζωή όμως κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή.

Πως διαχειρίστηκες τη μεγάλη δημοσιότητα που πήρε το ατύχημα;

Η αλήθεια είναι ότι το τροχαίο μας είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις. Για πολλές ημέρες το ατύχημα ήταν πρώτο θέμα και απασχόλησε αρκετά τη δημοσιότητα. Για σχεδόν ένα μήνα  βρισκόμουν σε κώμα, δεν είχα επαφή με τα social media οπότε δεν είχα ιδέα για την έκταση  που είχε πάρει όλο αυτό. Περισσότερο οι δικοί μας άνθρωποι ήταν αυτοί που έπρεπε να το διαχειριστούν, καθώς εμείς δεν είχαμε επαφή ούτε με το περιβάλλον. Όταν συνήλθα η μόνη επαφή που είχα ήταν με τους δικούς μου ανθρώπους και το προσωπικό του νοσοκομείου, οι οποίοι φυσικά με προστάτευσαν από όλο αυτό το χαμό που είχε γίνει τότε. Μόλις άνοιξα τα μάτια μου, το πρώτο μου μέλημα ήταν να ρωτήσω αμέσως για τους άλλους 3 φίλους μου. Τότε έγινε σαφές στους δικούς μου ότι όχι μόνο είχα πλήρη συνείδηση, αλλά έπρεπε να βρουν και τρόπο να μου περιγράψουν την κατάσταση. Αρχικά μου είπαν ότι ήμασταν βαριά τραυματισμένοι, αλλά όλοι καλά. Εκείνη τη στιγμή έδωσα βάση σε αυτό, καθώς και στη βελτίωση της κατάστασης μου. Οπότε εν αγνοία μου δεν χρειάστηκε να διαχειριστώ τα δημοσιεύματα και τα media , τα οποία έτσι κι αλλιώς είχαν χαλαρώσει, μετά από ένα μήνα.

Ακόμα όμως σε προσεγγίζουν για συνεντεύξεις, θεωρείς λόγω του ατυχήματος ή εξαιτίας όσων έχεις καταφέρει μετά από αυτό;

Από τη φύση μας οι άνθρωποι είμαστε περίεργοι για οτιδήποτε θεωρούμε “διαφορετικό”. Ένας λόγος για τον οποίο πιστεύω ότι τόσα χρόνια μετά υπάρχει ακόμα ένα ενδιαφέρον γύρω από την ιστορία μου, είναι ο τρόπος αντιμετώπισης που είχα απέναντι στο τραυματισμό και η άνεσή μου να το μοιράζομαι με όλους στα media. Είναι τα κλισέ στερεότυπα και η άγνοια γύρω από τη πιθανή ζωή ενός ανθρώπου που κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο. Μ’αρέσει να σπάω τα taboo και να παρακινώ τους ανθρώπους να είναι δραστήριοι.

Πέρα από την ίδια την ημέρα του ατυχήματος, ποια ήταν η χειρότερη ημέρα που θυμάσαι το επόμενο διάστημα;

Τη στιγμή του τροχαίου δεν πίστεψα ποτέ ότι είχε γίνει όλο αυτό το κακό, σκέφτηκα πως έχουμε ένα τροχαίο όπως τόσοι άλλοι. Όταν άνοιξα τα μάτια μου νόμιζα ότι βρισκόμουν ακόμη σε εκείνη τη μέρα, στις 9 Μαρτίου το ίδιο απόγευμα.  Όταν έμαθα ότι είχαν περάσει μέρες ολόκληρες, αρχικά έπαθα σοκ γιατί δεν είχα νιώσει τη βαρύτητα του τραυματισμού μου. Μέρες μετά που δεν μπορούσαν άλλο να με κρατάνε μακρυά από το διαδίκτυο και τα ΜΜΕ αναγκάστηκαν να μου μιλήσουν περί αυτού, αυτή ήταν και η χειρότερη μέρα της ζωής μου, η μέρα που έμαθα την αλήθεια. Στις 3 Απριλίου μπήκαν στο δωμάτιο που νοσηλευόμουν ο γιατρός μου, ο πατέρας μου και ο θείος μου, από την πρώτη τη στιγμή ένιωσα ότι θα ακούσω κάτι που δεν ήθελα. Πρώτος πανικός, μου ανακοίνωσαν για το τραυματισμό μου και την κατάσταση της υγείας μου.  Δεύτερος πανικός, ο τραυματισμός των άλλων δυο φίλων μου.  Και τέλος ο χαμός του φίλου μου. Για λίγα δευτερόλεπτα έχασα την επαφή με το δωμάτιο και δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι ηταν αυτό που μου έλεγαν. Αρνούνταν ο εγκέφαλος μου να επεξεργαστεί την πληροφορία. Αυτή η μέρα ήταν και θα είναι από τις χειρότερες μέρες της ζωής μου.

Αυτή ήταν και θα είναι η χειρότερη μέρα της ζωής μου, η μέρα που έμαθα για το χαμό του φίλου μου

Όσο ήσουν ακόμα στο κέντρο αποκατάστασης σε επισκέφτηκε ο Μάκης Καλαράς, ήταν κομβικό σημείο αυτό για εσένα;

Για όσους δεν γνωρίζουν ο Μάκης είναι ο μοναδικός Έλληνας με συμμετοχή σε Θερινούς και Χειμερινούς Παραολυμπιακούς Αγώνες, είναι ένα σύμβολο ανθρώπου και αθλητή. Ο Μάκης λοιπόν είναι αυτός που μου έδωσε την επιβεβαίωση πως υπάρχει η τέλεια ζωή ακόμα και πάνω σε ενα αμαξίδιο. Από την πρώτη στιγμή που μου ανακοίνωσαν τη νέα κατάσταση του σώματός μου, δεν ήθελα να πιστέψω όλα αυτά που άκουγα για τη ζωή των ανθρώπων σε αμαξίδιο, ξέρεις όλα αυτά τα κλισέ πράγματα και την άγνοια που έχουμε οι περισσότεροι γύρω από την αναπηρία. Και τότε ήρθε ο Μάκης. Έχεις ακούσει την έκφραση “Το τέλειο timing” , αυτό ήταν. Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Είχα το καλύτερο παράδειγμα που θα μπορούσα να έχω τη δεδομένη στιγμή  και δεν μπορούσε κανένας να το καταρρίψει. Από τότε μέχρι και σήμερα είμαστε αχώριστοι φίλοι και συνεργάτες.

Σε ποια κλισέ αναφέρεσαι;

Πολλά κλισέ αιωρούνται γύρω από την αναπηρία λόγω άγνοιας, τα οποία φυσικά έφτασαν και σε εμένα μαζί με την ανακοίνωση του τραυματισμού μου. Ότι θα έχεις πάντα έναν άνθρωπο από πίσω σου να σε σπρώχνει και να σε βοηθάει να κάνεις το οτιδήποτε, ότι είναι σχεδόν ανέφικτο να είσαι αυτόνομος και να ζεις μόνος σου. Για την οδήγηση, το μπάνιο στη θάλασσα, για τον αθλητισμό και γενικά για όλα τα απλά καθημερινά πράγματα που κάνει ένας αρτιμελής. Δεδομένου αυτής της αναφερομένης ζωής, μπορεί να περπατάω ακόμα και να μην το ξέρω.

Έχεις τσακωθεί με κάποιον επειδή πάρκαρε σε θέση για Αμεα;

Άπειρες  φορές έχω έρθει σε αντιπαράθεση για τις θέσεις πάρκινγκ ΑΜΕΑ. Μας φέρνουν σε δύσκολη θέση επειδή πιστεύουν ότι δεν κυκλοφορούμε έξω. Μια φορά μου έτυχε να  “τσακωθώ” με έναν άνθρωπο που ενώ αυτός είχε κάνει παράβαση, είχε το θράσος να είναι και εριστικός. Δυστυχώς είναι σύνηθες αυτό το φαινόμενο με τις θέσεις πάρκινγκ.

Γιατί επέλεξες να ασχοληθείς με την ξιφασκία με αμαξίδιο;

Δοκίμασα αρκετά αθλήματα μέχρι να φτάσω στη τελική μου επιλογή. Συνέχισα να παίζω μπάσκετ όπως και πριν αλλά ήθελα και ένα ατομικό άθλημα. Η ξιφασκία ήταν το άθλημα που με κέρδισε ανάμεσα σε πολλά άλλα γιατί θέλει καθαρό μυαλό και τρομερή αυτοσυγκέντρωση κάτι που για εμένα ήταν πρόκληση.

Ανήκεις πλέον στην οικογένεια του Παναθηναϊκού, μίλησε μου γι αυτό.

Το 2019 έκλεισε πολύ όμορφα για εμένα αφού έγινε η μεταγραφή μου στον Παναθηναϊκό κάτι που σαν παιδάκι μπορεί να φάνταζε άπιαστο όνειρο. Ήμουν και είμαι φαν της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού, τώρα μετά από τόσα χρόνια είμαι και μέλος του συλλόγου του στο άθλημα της ξιφασκίας. Ο προπονητής μου Δημήτρης Κάζαγλης ήταν η αφορμή για να δεχτώ αυτή τη πρόταση μεταγραφής.  Είναι  προπονητής του τμήματος Παναθηναϊκού ξιφασκίας και ήθελα να τον στηρίξω όπως με στήριξε και πίστεψε σε εμένα από τη πρώτη στιγμή κι αυτός.

Υπάρχει κάποιο μότο που σε αντιπροσωπεύει;

Μία από τις αγαπημένες μου φράσεις που χρησιμοποιώ και με εκφράζει απόλυτα είναι το : Ποτέ δεν ξέρεις πόσο δυνατός είσαι, μέχρι που το να είσαι δυνατός είναι και η μόνη σου επιλογή.  Το νόημα της είναι τεράστιο γιατί πραγματικά οι άνθρωποι δεν ξέρουμε πόση δύναμη κρύβουμε μέσα μας, τι μπορούμε να αντέξουμε και πόσο μπορούμε να παλέψουμε μέχρι να βρεθούμε αντιμέτωποι με αυτό.

Δύναμη, μία έννοια που δεν γίνεται άμεσα αντιληπτή, ούτε υπάρχει μονάδα μέτρησής της. Δεν μπορούμε να ορίσουμε που ακριβώς βρίσκεται μέσα στο σώμα μας. Δεν την βλέπουμε, ξέρουμε όμως ότι είναι εκεί, όπως συμβαίνει με την ψυχή και το μυαλό. Είναι εκεί όταν πονάμε, όταν πρέπει να πάρουμε αποφάσεις, όταν η ζωή μας δείχνει το σκληρό της πρόσωπο. Αντίθετα με όσα πιστεύουμε, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις αντιξοότητες, να τις ξεπεράσουμε και στο τέλος να βγούμε από αυτές ακόμη πιο δυνατοί. Ο Άρης, η Στέλλα, ο Μάριος, η Άδα, η Χριστίνα, η Γεωργία τα κατάφεραν, τι σε κάνει να πιστεύεις πως εσύ δεν μπορείς;

Όλοι έχουμε ένα ανυποψίαστο απόθεμα δύναμης που αναδύεται όταν η ζωή μας βάζει σε δοκιμασία.
Isabel Allende