Για την Κατερίνα που έφυγε νωρίς

Στις 22 Νοεμβρίου 2018 η Κατερίνα Βελονίδου κλήθηκε να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής της. Διαγνώστηκε με καρκίνο και συγκεκριμένα με σάρκωμα Ewing στο 4ο στάδιο και ήταν μόλις 39 χρονών. Μετά τον πρώτο κύκλο χημειοθεραπειών, τα αποτελέσματα δεν ήταν τα προσδοκώμενα. Ο καρκίνος όχι μόνο δεν συρρικνώθηκε, αλλά είχε εμφανιστεί στον εγκέφαλό της και είχε μεγαλώσει λίγο περισσότερο στους πνεύμονές της. Το επόμενο πρωί είπε: “Ακόμη πιστεύω στο θαύμα μου, έρχεται”. Οι γιατροί αύξησαν τις θεραπείες της, προσθέτοντας ακτινοβολία και ισχυρότερες δόσεις χημειοθεραπείας. Τραγική ειρωνεία, το επιθετικό σχέδιο δούλευε, όμως το σώμα της εξασθενούσε, η Κατερίνα εμφάνισε λοίμωξη της ουροδόχου κύστης και λοίμωξη αναπνευστικού. Με καταπονημένο το ανοσοποιητικό της σύστημα, αλλά όχι αποδυναμωμένο το πνεύμα, έχασε τη μάχη με τον καρκίνο, σχεδόν πέντε μήνες μετά τη διάγνωση. Ο σύζυγός της Αλέξανδρος Γεωργίου θέλοντας να τιμήσει την μνήμη της, οργάνωσε, με τη βοήθεια της αδερφής της Βαλεντίνας, το «For Katerina». Έναν τιμητικό-συμβολικό δρόμο τρεξίματος 573 χλμ. για να τιμήσει όλους όσους «έφυγαν» από τη ζωή εξαιτίας αυτής της νόσου αλλά και για να δώσει δύναμη σε αυτούς που κάθε μέρα δίνουν τη δική τους μάχη. Η διαδρομή, που θα ξεκινήσει στις 27 Ιουνίου, ακολουθεί την πορεία της ζωής της Κατερίνας από τη Νεάπολη Θεσσαλονίκης που γεννήθηκε ως τη Κερατέα Αττικής, όπου ζούσε με τον σύζυγο και τον γιο της. Ο Αλέξανδρος και η Βαλεντίνα, οι πιο κοντινοί άνθρωποι της Κατερίνας δέχτηκαν να μου μιλήσουν για όσα πολλοί αρνούνται, και τους ευχαριστώ για αυτό.

Ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη όταν η Κατερίνα διαγνώστηκε με καρκίνο;

Βαλεντίνα. Όσο ακόμη υπήρχαν αμφιβολίες για το μόρφωμα που είχε στο ισχίο της η Κατερίνα και καθώς ήμασταν μακριά, αγνοούσα τους φοβερούς της πόνους , ήμουν σε πλήρη άγνοια και συνέχιζα να ζω στο μικρόκοσμο μου, με ανόητα άγχη και ανησυχίες. Όταν όμως οι γονείς μου με ενημέρωσαν ότι θα έμενε η αδερφή μου στο νοσοκομείο την ημέρα της ονομαστικής της γιορτής για να επιβεβαιωθεί ο καρκίνος, με κατακυρίευσε πραγματικός φόβος. Στη συνέχεια φαίνεται πως μπήκα σε μια φάση άρνησης, η οποία προφανώς ήταν και η αιτία να διαγράψω τα λόγια της γιατρού της , την ίδια στιγμή που μου ανακοίνωνε ότι η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη. Παρόν στις κουβέντες αυτές ήταν φυσικά και ο Αλέξανδρος, ο άντρας της, πρότυπο ψυχραιμίας. Την ίδια στιγμή λοιπόν που διέγραψα τα άσχημα νέα από το μυαλό μου επικεντρώθηκα στο ότι η Κατερίνα έχει δίπλα της την καλύτερη ομάδα: την ίδια, που ανέκαθεν τη διέκρινε η αισιοδοξία και το ανταγωνιστικό της πνεύμα σε ότι έκανε, είτε σε αθλητικό, είτε σε επαγγελματικό επίπεδο. Τον πατέρα μας, πρώην αξιωματικό των ενόπλων δυνάμεων με άπειρες εμπειρίες στρατηγικής και οργάνωσης . Τη μητέρα μας θεμέλιο της οικογένειας μας με την αμέριστη μητρική της τρυφερότητα και την περίσσια υπομονή. Και φυσικά τον άντρα της υπερμαραθωνοδρόμο αθλητή, εφοδιασμένο με άπλετη αντοχή και ηρεμία. Εγώ απλά προσπαθούσα να είμαι παρακινητής όλων μας και να τονώνω την ψυχολογία για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Έτσι λοιπόν η πρώτη μου σκέψη ήταν πως θα αγωνιζόμασταν ομαδικά για να κερδίσουμε τη μάχη της Κατερίνας. Δυστυχώς βέβαια θα λέγαμε ότι ο αγώνας ήταν στημένος. Χωρίς να γίνει κάτι λάθος δυστυχώς το μέλλον ήταν από την αρχή προδιαγεγραμμένο.

Αλέξανδρος. Ήταν ότι χειρότερο είχα ακούσει μέχρι εκείνη τη στιγμή στην προσωπική οικογενειακή μου ζωή. Ενώ άκουγα και άκουγα να συμβαίνει σε ανθρώπους που γνώριζα, φίλους και συγγενείς ποτέ δεν περίμενα ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο μέσα στην οικογένειά μου και ειδικά στην Κατερίνα, η οποία ήταν ένας άνθρωπος τόσο νέος, υγιής, αισιόδοξος και πάντα χαρούμενος και χαμογελαστός. Σκεφτόμουν ότι κάποιο λάθος είχε γίνει στη διάγνωση, ενώ ταυτόχρονα ένιωθα τα πόδια μου να «κόβονται», το στομάχι να πονάει και κρύο ιδρώτα στο κεφάλι μου. Ένιωθα ότι ο χρόνος είχε σταματήσει και εκείνη η στιγμή κρατούσε αιώνια.

Πως αντιμετώπισε η Κατερίνα τις χημειοθεραπείες;

Βαλεντίνα. Η ίδια είχε τρομερές αντοχές και επιμονή. Οι γιατροί απορούσαν πώς κατάφερε να υπομένει τόσο πόνο . Στις χημειοθεραπείες είχε ψυχραιμία και θετική διάθεση που φυσικά φρόντισαν να τονώνουν διαρκώς και όλες οι αγαπημένες της φίλες και κυρίως η Αγγελική, την οποία επέλεξε να είναι δίπλα της, όταν εγώ ήμουν Θεσσαλονίκη. Δεν υπάρχουν λόγια ευγνωμοσύνης γι’ αυτό. Γι΄αυτό για εμένα, ενώ ο πόνος για την απώλεια της αδερφής μου ακόμη είναι πολύ έντονος και επισκιάζει πολλές φορές άλλα συναισθήματα, ταυτόχρονα εξυμνώ τη φιλία .

Αλέξανδρος. Όσον αφορά στο κομμάτι χημειοθεραπείες, η Κατερίνα ήταν πολύ αποφασιστική. Ήθελε από τη πρώτη στιγμή να ξεκινήσει το συντομότερο δυνατό, για να πολεμήσει ενάντια στη νόσο. Το αντιμετώπιζε με πολύ μεγάλη ψυχραιμία και θάρρος και ακολουθούσε πιστά το πλάνο και τις οδηγίες των γιατρών.

Πως προέκυψε το δρομικό γεγονός; Τι επιδιώκετε να πετύχετε μέσα από αυτό;

Βαλεντίνα. Η ιδέα ανήκει ξεκάθαρα στον Αλέξανδρο, εγώ απλά την υιοθέτησα και την υποστηρίζω ολόψυχα. Πέραν του ότι είναι έκφραση της αγάπης του Αλέξανδρου και τεράστια τιμή για την αδερφή μου, δε θα μπορούσα να μη βοηθήσω και υπερασπιστώ μια τόσο μεγαλοπρεπή κίνηση. Επιπλέον σχεδόν μετά από ένα περίπου χρόνο, έχασα πάλι από καρκίνο άλλον έναν μοναδικό φίλο, συνεργάτη και δρομέα. Πιστέυω αυτή η προσπάθεια του Αλέξανδρου αφορά όλους μας, κάθε σπίτι, κάθε οικογένεια. Το For Katerina πέρα από όλα τα υπόλοιπα που συμβολίζει μέσα μου, είναι ταυτόχρονα και μια υπενθύμιση ότι είμαστε όλοι μαζί σε αυτό που περνάει ο καθένας, είτε εκείνος που νοσεί, είτε ο περίγυρός του. Είναι για όλους. Πολλές φορές όταν αισθάνθηκα αυτολύπηση κρατήθηκα από την σκέψη ότι δεν είμαι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία και δεν είμαι μόνη μου .

Αλέξανδρος . Η ιδέα του να κάνω ένα τόσο μεγάλο τρέξιμο για την Κατερίνα, μου ήρθε όσο η Κατερίνα ζούσε ακόμα. Τα βράδια που κοιμόμουν στο πάτωμα, δίπλα στο κρεβάτι της στο νοσοκομείο, σκεφτόμουν ότι μόλις γίνει καλά, θα έκανα ένα μεγάλο δρομικό γεγονός για να το γιορτάσουμε αλλά και ταυτόχρονα να δώσουμε δύναμη σε όσους αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις. Μάλιστα σε μία προπόνησή μου, εκείνη τη περίοδο, μαζί με τους αδερφικούς μου φίλους – δρομείς Γιόγιακα Τάσο και Ράπτη Μπάμπη, που το συζητήσαμε, καταλήξαμε και στη συγκεκριμένη συμβολική διαδρομή. Δυστυχώς όταν «έφυγε» η Κατερίνα, αυτό έσβησε από το μυαλό μου. Μέχρι που τρεις μέρες μετά χρειάστηκε να πάω ξανά στο νοσοκομείο για κάποιες εκκρεμότητες που είχα στη γραμματεία. Όταν έφτασα εκεί και παρατήρησα τους ανθρώπους που βρίσκονταν στους διαδρόμους και στα δωμάτια (ασθενείς, συγγενείς, φίλους) μπορούσα μέσα στα μάτια τους να διαβάσω όλα τα συναισθήματά τους όπως αγωνία, φόβο, ελπίδα, στεναχώρια, άγχος, χαρά σε κάποιες περιπτώσεις. Ήταν όλα αυτά που ένιωθα κι εγώ το προηγούμενο διάστημα κι έτσι ταυτίστηκα μαζί τους. Έτσι αναζωπυρώθηκε η ιδέα στο μυαλό μου, να κάνω κάτι για όλους αυτούς που περνούν αυτή τη δύσκολη δοκιμασία. Μέσα από το For Katerina, θέλουμε να τιμήσουμε τη μνήμη αυτών που «έφυγαν» απ’ τη ζωή εξαιτίας του καρκίνου, να δώσουμε δύναμη σε όσους «παλεύουν» με τη νόσο και στους δικούς τους ανθρώπους που συμπάσχουν μαζί τους καθημερινά, αλλά και να τους κάνουμε να νιώσουν πως δεν είναι «μόνοι» τους στον δικό τους «αγώνα». Τέλος πολύ σημαντικό και αναγκαίο είναι να διαδώσουμε την πρόληψη κατά του καρκίνου.

Τι θα ήθελες να πεις σε παλεύουν με τον καρκίνο, αλλά και σε όσους έχουν χάσει κάποιον από αυτήν την ασθένεια;

Βαλεντίνα. Σε όσους νοσούν και αγωνίζονται, αλλά και στις οικογένειές τους θα ήθελα απλά να τους πω οτι ξέρω. Ξέρω και νιώθω την αγωνία τους, τον πόνο, την αγανάκτηση ίσως και την απελπισία. Κάθε μέρα ανακαλύπτω κόσμο στο φιλικό ή απλά στο οικείο περιβάλλον μου να αντιμετωπίζει τις ίδιες καταστάσεις. Ακόμη και άγνωστοι με αφορμή το For Katerina επικοινωνούν καθημερινά μαζί μου για να μοιραστούν τον πόνο τους. Υπάρχουν πολλοί που έχουν ανάγκη να μιλήσουν για αυτό που περνούν και είναι δύσκολο να το εξωτερικεύσουν, γιατί δε θέλουν να στεναχωρήσουν τον περίγυρό τους, γιατί απλά φοβούνται ή μπορεί να θεωρούν ότι θα νιώσουν τη λύπηση των άλλων. Οι άνθρωποι μοιραζόμαστε τις χαρές, αλλα φοβόμαστε να μιλήσουμε για τα άσχημα και τα στενάχωρα και είναι λάθος. Με το For Katerina θα ήθελα λοιπόν να τους προτείνω να το εξωτερικεύσουν. Πιστεύω θα βοηθήσει να αποφορτίσουν μεγάλο όγκο συναισθημάτων και θα τους δώσει δύναμη να συνεχίσουν αυτό που κάνουν.

Αλέξανδρος. Αυτό που θα ήθελα να πω σε όσους παλεύουν με το καρκίνο είναι να μην τα παρατήσουν ούτε μία στιγμή. Να μην απομονωθούν. Αυτή τη μάχη να την περάσουν και να την κερδίσουν με τη βοήθεια και την αγάπη γνωστών και άγνωστων, που θέλουν να βρίσκονται δίπλα τους. Όσον αφορά αυτούς που έχουν χάσει κάποιον από αυτή την ασθένεια, αυτό που θα ήθελα να πω είναι πως κάποιος πεθαίνει πραγματικά όταν τον ξεχάσουμε. Όλοι οι αγαπημένοι μας βρίσκονται «μέσα» μας, στη καρδιά μας, στο μυαλό μας, στις αναμνήσεις μας, στην ψυχή μας. Έτσι είναι πάντα μαζί μας και είναι κάτι που ο φυσικός θάνατος δεν μπορεί να μας το στερήσει εκτός αν του το επιτρέψουμε εμείς.

Έχω να πω τόσα να γράψω, σκέψεις και συναισθήματα με κατακλυζουν, γιατί όπως η Βαλεντίνα, όπως ο Αλέξανδρος, έτσι και εγώ ξέρω. Ξέρω τι θα πει καρκίνος. Αυτή η ιστορία όμως ανήκει στην Κατερίνα και θέλω να κλείσω με τα λόγια της τα γεμάτα νόημα! Άκουσε την ¨Ο χρόνος μπορεί να μη γυρίζει πίσω, αλλά κάθε μέρα είναι ένα θαύμα, μια ευλογία, ένα νέο ξεκίνημα, μια ευκαιρία να ζήσεις ξανά, μια προσπάθεια να κερδίσεις την ευτυχία, μια ανεξήγητη πρόσβαση στη δυνατότητα να βελτιώσεις τα πράγματα… Πώς γίνεται να έχουμε το δώρο να σβήνουμε τα λάθη και πάλι να μη μπορούμε να καταλάβουμε πόσο δυνατούς μας κάνει;… Γιατί ζητάμε τόσα πολλά, αν και το μόνο που χρειαζόμαστε είναι απλά ακόμα μια μέρα;;; ¨