¨Δεν με νοιάζει αν θα περπατήσω ξανά, σημασία έχει ότι ζω.¨

Ο Αντώνης Τσαπατάκης δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Ο κρητικός κολυμβητής διάσημος για τις αθλητικές του επιδόσεις, έγινε γνωστός από το ατύχημα του και αγαπητός για το πλατύ του χαμόγελο. Η δύναμη του, το πάθος και η αποφασιστικότητα του τον οδήγησαν στους Παραολυμπιακούς το 2012 στο Λονδίνο και το 2016 στο Ρίο, κερδίζοντας την 4η θέση στα 100μ. πρόσθιο SB4. Το 2015, έσπασε το Ευρωπαϊκό ρεκόρ και κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής στη Γλασκώβη.

Στην ηλικία των πέντε ετών ο Αντώνης άρχισε να κολυμπά στη δημόσια πισίνα των Χανίων. Σε ηλικία 12 ετών, έγινε αθλητής της υδατοσφαίρισης του Ναυτικού Ομίλου Χανίων, κερδίζοντας αρκετά βραβεία στην κολύμβηση αλλά και στην υδατοσφαίριση. Το 2005, εισήχθη επιτυχώς στη σχολή Αστυφυλάκων της Ελληνικής Αστυνομίας. Ένα χρόνο αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2006, λίγο έξω από την πισίνα όπου είχε περάσει τη μισή ζωή του, έχασε τον έλεγχο της μοτοσικλέτας του λόγω υπερβολικής ταχύτητας, με αποτέλεσμα την παράλυση των κάτω άκρων. Λιγότερο από 9 μήνες μετά το ατύχημα, ο Τσαπατάκης ξαναγύρισε στην πισίνα και το 2009 άρχισε να κολυμπάει για τον αθλητικό σύλλογο ατόμων με αναπηρία «Μεγαλόνησος». Ο Αντώνης είναι από τους ελάχιστους, ίσως ο μοναδικός που έχω γνωρίσει μέχρι τώρα, που αντιμετώπισε την παράλυση του του ως ευκαιρία ζωής και όχι ως ατύχημα.

Τι θυμάσαι από την ημέρα του ατυχήματος;

Από εκείνη την ημέρα το μόνο που θυμάμαι είναι να σηκώνομαι το πρωί, να βάζω τα ρούχα μου και να κοιτάζω στον καθρέφτη τον εαυτό μου καθώς έβαζα το σκουφί μου, γιατί ήταν Δεκέμβριος μήνας. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. Η μνήμη μου τα έχει σβήσει όλα, προφανώς λόγω του σοκ, δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς.

Ποιος σου ανακοίνωσε ότι θα χρειάζεσαι πλέον αναπηρικό καροτσάκι;

Ήταν ο γιατρός που με χειρούργησε. Ο γιατρός που, όπως έχω πει και άλλες φόρες, ήταν κυνικός μαζί μου, αλλά τελικά νομίζω έτσι έπρεπε να γίνει. Δεν με άφησε να αιθεροβατώ. Σκοπός του ήταν η αποδοχή. Να με κάνει να αποδεχτώ τη νέα μου κατάσταση.

Μετά από πόσο καιρό μπήκες ξανά στην πισίνα; Πως ένιωσες;

Μετά από ένα χρόνο περίπου και ένιωσα ότι βρίσκομαι στο σπίτι μου.

Ποια διάκριση-επιτυχία σου θυμάσαι πιο έντονα;

Αυτή του 2015, όταν κατέκτησα δυο πανευρωπαϊκά ρεκόρ την ίδια μέρα, ένα στα 50μ πρόσθιο και ένα στα 100μ πρόσθιο. Έφθασα στον τελικό και βγήκα δεύτερος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα.

Ονειρεύεσαι την ημέρα που θα περπατήσεις ξανά;

Σίγουρα την έχω ονειρευτεί. Λένε ότι τα όνειρα αν είναι ωραία και σου αρέσουν πρέπει να τα κυνηγάς, να προσπαθείς να τα κάνεις πραγματικότητα. Σίγουρα θα προσπαθήσω και για αυτό μου το όνειρο, όπως και για τα άλλα, ωστόσο και να μην περπατήσω ξανά δεν έχει τόση σημασία, σημασία έχει ότι ζω, οπότε όλα καλά.

Οι γύρω μας επηρεάζουν την καθημερινότητα μας;

Σαφώς και οι γύρω μας επηρεάζουν και για αυτό θα πρέπει να τους επιλέγουμε πολύ προσεκτικά. Θα πρέπει να φροντίζουμε να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που μας επηρεάζουν θετικά, ανθρώπους που θέλουν να εξελισσόμαστε. Όχι τους υπόλοιπους.

Μεταξύ άλλων κατέκτησες ένα ακόμα όνειρο σου, είσαι πλέον Αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ, μίλησε μου για αυτό;

Το 2006 μετά το ατύχημα είχα απολυθεί από το Σώμα αφού οι κανόνες της αστυνομίας θέλουν ο αστυνομικός να είναι αρτιμελής. Το όνειρο να ξαναβάλω τη στολή διήρκεσε 11 ολόκληρα χρόνια. Χρειάστηκαν πολλές προσπάθειες και αρκετές αποτυχίες ώστε να καταφέρω το 2017 να φορέσω και πάλι τη στολή μου, ως αστυφύλακας πλέον στην Αθλητική Υπηρεσία της Ελληνικής Αστυνομίας.Είμαι πραγματικά περήφανος για αυτό γιατί το κατάφερα μόνος μου, χωρίς τη βοήθεια κανενός, χωρίς την μεσολάβηση πολιτικού ή άλλου μέσου. Το μέσο το δικό μου ήταν η ίδια η ιδέα και η πίστη στον εαυτό μου.

Φορώντας τη στολή μου λοιπόν τώρα, προαχθείς πλέον ως αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ. λόγω των Παραολυμπιακών και παγκόσμιων διακρίσεών μου, απέδειξα τόσο σε εμένα όσο και σε όλους θέλω να πιστεύω, ότι ο αγώνας για την πραγμάτωση των ονείρων μας, κερδίζεται μόνο με ένα μέσο που δεν ματώνει ποτέ. Το όνομά του: ΨΥΧΗ

Ο χαρακτήρας σου σήμερα, η θέληση και η δύναμη σου οφείλονται στο ατύχημα ;

Ο χαρακτήρας κάθε ανθρώπου χτίζεται από την παιδεία που λαμβάνει από το σπίτι του και από τις καταστάσεις που βιώνει μεγαλώνοντας. Έτσι το ατύχημα έπαιξε και αυτό το ρόλο του αλλά η δύναμη και η επιμονή που είχα διδαχτεί από μικρός ήταν αυτές που με κράτησαν όρθιο.

Έχεις δώσει αρκετές ομιλίες, κάποιες και σε παιδιά, ποιο είναι το μήνυμα που προσπαθείς να τους μεταδώσεις;

Σε όλες μου τις ομιλίες και δεν ξεχωρίζω καμία από αυτές, το μόνο πράγμα που επιθυμώ να δείξω είναι πως ότι μα ότι και αν έχει γίνει μπορούμε να ονειρευόμαστε ακόμα.

Γράφοντας την ιστορία του Αντώνη, άκουγα παράλληλα κάποιες από τις ομιλίες του. Για να τον γνωρίσω καλύτερα, για να εμπνευστώ, για να εισχωρήσω λίγο στον μικρόκοσμό του. Σε μια από αυτές λοιπόν και σε μόλις 5 προτάσεις περιέγραφε την ιστορία της ζωή του και ταυτόχρονα το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης: “Ήμουν ένα παιδί πολύ ζωηρό, στα 18 ήμουν τρομερά ατίθασος, όλα για μένα ήταν τόσο ματαιόδοξα που έπρεπε να συμβεί μια κακιά στιγμή για να το καταλάβω και να το αντιληφθώ. Όλα τα φώτα ήταν πάνω μου, καλός αθλητής με διακρίσεις, ωραίο παιδί, με τις γκόμενές μου, αυτοκίνητα, λεφτά και νόμιζα ότι όλα αυτά είναι τα σημαντικά στη ζωή, ώσπου κάποια στιγμή έπεσα. Έπεσα στο σκοτάδι. Φανταστείτε το όπως ο βυθός της θάλασσας. Ένα σκοτάδι απόλυτο χωρίς τίποτα. Και τότε μέσα από το ατύχημα κατάλαβα πως στη ζωή το πιο σημαντικό είναι να έχεις λίγα και καλά. ” Γιατί πρέπει να συμβεί το κακό για να εκτιμήσουμε το καλό; Γιατί πρέπει να χάσουμε κάτι για να αντιληφθούμε την αξία του; Και στην τελική ποιος ο λόγος να ζητάμε μονίμως παραπάνω πράγματα στη ζωή αν δεν μπορούμε να χαρούμε αυτά που ήδη έχουμε;