Η εξαίρεση

Απόγευμα Παρασκευής, σπαστός καφές και μια θέση στο ασφυκτικά γεμάτο, Εθνικό κολυμβητήριο Θεσσαλονίκης. Νεαροί αθλητές και αθλήτριες, ανάμεσα τους και η 12χρόνη πλέον κόρη μου, συμμετέχουν στους πρώτους αγώνες της φετινής σεζόν. Στην πλειονότητα τους οι κολυμβητές είναι εδώ από νωρίς το πρωί, περιμένοντας ατελείωτες ώρες στην κερκίδα. Σερφάρουν στο κινητό, κάποιοι ακούνε μουσική, ανά διαστήματα παρακολουθούν τα υπόλοιπα αγωνίσματα υποστηρίζοντας την ομάδα τους, ελάχιστοι συζητούν μεταξύ τους.

Κάποια στιγμή η ζέστη μέσα στο κολυμβητήριο, με σπρώχνει στην πρώτη έξοδο που βρίσκω. Εκεί σε μιαν άκρη της σκάλας, βρίσκεται ο λόγος που μου ξύπνησε την ανάγκη να γράψω μετά από πολύ καιρό. Ένας αθλητής, φορώντας ακόμη το μπουρνούζι του διαβάζει, όχι τα μηνύματα στο κινητό, όχι κάποιο αθλητικό έντυπο, ούτε τα αποτελέσματα των αγώνων, διαβάζει ένα βιβλίο Γαλλικών. Έχει αντιληφθεί φυσικά ότι τον κοιτάζω, με απορία και μου εξηγεί πως την επόμενη ημέρα δίνει εξετάσεις για το πτυχίο του.

Κάθομαι λίγο απόμακρα και όσο τον κοιτάζω, σκέφτομαι όσα κατά καιρούς έχω ακούσει για τα παιδιά που αθλούνται σε αγωνιστικό επίπεδο : “Θα πρέπει να διαλέξεις. Πρώτα το σχολείο και μετά οι αγώνες. Αν δεν κάνεις τα μαθήματα σου, δεν θα πας προπόνηση. Δεν μπορείς να είσαι καλός μαθητής και να έχεις διακρίσεις και στον αθλητισμό ” Δεν μπορείς; Says who;

Έχει νυχτώσει και το παιδί απέναντι μου, συνεχίζει τη μελέτη παρά το χαμηλό φωτισμό. Δεν γνωρίζω αν είχε κάποια διάκριση στους αγώνες, αν πήρε τελικά το πτυχίο των Γαλλικών.

Μπορείς να είσαι καλός μαθητής. Μπορείς να είσαι καλός αθλητής. Μπορείς, πέρα από τα στερεότυπα και τις προβλέψεις να είσαι καλός και στα δύο. Μπορείς να είσαι όμως κάτι παραπάνω από καλός. Να είσαι η εξαίρεση.