Κορονοϊός μια ιστορία που τώρα γράφεται

Μέσα Ιανουαρίου και η ηγεσία της Κίνας κάνει λόγο για ένα νέο ανθεκτικό ιό που μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο, ενώ επιστήμονες εκ των έσω κατηγορούν για ολιγωρία την κυβέρνηση, αφού όπως ισχυρίζονται το πρώτο κρούσμα παρουσιάστηκε πολύ νωρίτερα. Σε κάθε περίπτωση εμάς εδώ στην Ελλάδα, δεν μας απασχολεί, η Κίνα είναι πολύ μακριά. Ο καιρός περνάει με τα κρούσματα του κορονοϊού να αυξάνονται ραγδαία. Σε λιγότερο από ένα μήνα ο ιός έχει βγει από τα σύνορα της Κίνας και εμείς αφιερώνουμε λίγο χρόνο από τη ζωή μας στις ειδήσεις για να δούμε – από περιέργεια- τι συμβαίνει. Αρχές Μαρτίου και το φαινόμενο κορονοϊός έχει φτάσει στην διπλανή Ιταλία, ε και; εμείς έχουμε απόκριες, τον ιό θα φοβηθούμε; Οι εκδηλώσεις ακυρώνονται σε όλη τη χώρα, κι όμως εμείς θα βγούμε για μια μπύρα, και λέω εμείς γιατί το ίδιο έκανα και εγώ.

Νέα κρούσματα, θάνατοι, εικασίες, παραπληροφόρηση και καταιγισμός ειδήσεων, αμέτρητα σχόλια στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Ίσα που δίνω σημασία μέχρι που μια ανάρτηση της γιατρού μου, (Διευθύντρια της αιματολογικής κλινικής στο Θεαγένειο νοσοκομείο) με βάζει σε σκέψεις. Τα πράγματα είναι ¨σκοτεινά¨ δήλωνε χαρακτηριστικά. Λίγες μέρες μετά τα σχολεία κλείνουν, ως μέτρο πρόληψης εξάπλωσης του ιού και βρίσκομαι μπροστά σε νέα δεδομένα, η προγραμματισμένη εξέτασή μου στο Θεαγένειο μετατίθεται, η ομιλία του Στέφανου Ξενάκη που περίμενα πως και πως αναβάλλεται, το ταξίδι στην Αθήνα ακυρώνεται. Ο μικρόκοσμος μου, το εγώ μου αυτό με απασχολεί, με κάνει να γκρινιάζω και εγωιστικά δεν με αφήνει να δω καθαρά. Μέχρι που ένα μήνυμα από τη γιατρό μου με επαναφέρει στην πραγματικότητα: Η κατάσταση είναι σοβαρή, ανήκεις στις ευπαθείς ομάδες, προφύλαξη, αποφυγή επαφών και μένεις σπίτι. Τελεία.

Πως φτάσαμε εδώ; Η Κίνα είναι μακριά, μια απλή γρίπη είναι σαν τις άλλες, είναι όλα προσχεδιασμένα για να εξοντώσουν τους συνταξιούχους, είναι παιχνίδια των φαρμακοβιομηχανιών, εγώ δεν φοβάμαι, εμένα δεν με αγγίζει, δεν με αφορά. Εχω το πρόγραμμα μου εγώ. Κάνω το ίδιο λάθος, που είχα κάνει και στο παρελθόν, θεωρώ τον εαυτό μου άτρωτο. Μέγα λάθος. Θεώρησα τα πάντα δεδομένα, την υγεία μου, τη δουλειά μου, τη γυμναστική μου, την καθημερινότητα μου. Και σε μια μέρα τα έχασα. Όλα. Εκτός από την υγεία μου. Και αυτό που δεν με απασχόλησε καθόλου μέχρι χθες, τώρα είναι η μόνη μου σκέψη, η μόνη μου έννοια, ο μόνιμος φόβος μου. Να είμαι καλά, καλά για να μπορώ να χαρώ όσα έχω, να πετύχω όσα ονειρεύομαι, να μπορώ να ζήσω, να καταφέρω να γράψω το τέλος αυτής της τρομακτικής ιστορίας. Δεν είμαι επιστήμονας, ούτε γιατρός, ούτε αναλυτής. Είμαι η Έλενα, μια καρκινοπαθής που νίκησα τον καρκίνο αλλά εξακολουθώ να ανήκω στις ευπαθείς ομάδες και αυτή τη στιγμή κινδυνεύω σοβαρά από τον ιό κι ας είμαι 36 χρονών. Το μόνο που σου ζητώ είναι να δεις πέρα από το εγώ σου, να σταματήσεις να φέρεσαι ανόητα και να σεβαστείς εμένα και όλους εκεί έξω που απειλείται η ζωή μας. Κάνε όση πλάκα θέλεις στο facebook, κάνε αυτό που ξέρεις καλά, ριξε τις ευθύνες στους Κινέζους,στην κυβέρνηση, στο δήμαρχο, στην εκκλησία στη μοίρα όπου θέλεις εσύ. Ένα πράγμα σου ζητώ μονάχα να μείνεις σπίτι, τόσο δύσκολο είναι να το κάνεις;