Κωνσταντίνος Βασιλακάκος “Πλαγιάζει στις βουνοκορφές με σκεπή του τα αστέρια”

Σκέψου να κοιμάσαι στην κορυφή του βουνού, να είσαι μόνος σου, ούτε άνθρωποι, ούτε αυτοκίνητα, ούτε φασαρία, ούτε στεναχώρια, μόνο εσύ και ένα ατέλειωτο άπειρο σε ένα ατέλειωτο τοπίο. Εσύ και ο Γαλαξίας, η πιο όμορφη και πιο γλυκιά παρέα, καθώς η νύχτα σου χαϊδεύει το πρόσωπο, πριν τα μάτια σου κλείσουν από την κούραση και παραδοθείς σε έναν ύπνο μοναδικό. Είμαι ο Κωνσταντίνος Βασιλακάκος, ένας ορειβάτης, φωτογράφος και δημιουργός περιεχόμενου. Μεγάλωσα στην Αμφίκλεια και εκεί πήγα σχολείο. Από το 2013 ζω μόνιμα εδώ στο χωριό μου Πετρίλο. Ασχολούμαι με τη φωτογράφιση του Νυχτερινού ουρανού, δημιουργώ time-lapse με την κίνηση του Γαλαξία στις κορυφές των βουνών και παράλληλα αιχμαλωτίζω ότι με σαγηνεύει και συγκινεί. Πέρα από αυτό ασχολούμαι και με το youtube όπου και έχω δύο κανάλια, το Konstantinos Vasilakakos και το Monimos Katoikos Petrilou. Σε αυτά ανεβάζω την καλλιτεχνική μου δουλειά και παράλληλα τη ζωή μου στο χωριό και στα βουνά.

Πότε και πως πήρες την απόφαση να κατοικήσεις μόνιμα στο χωριό σου;

Ήταν ένα όνειρο ζωής, όχι απόφαση. Αυτό εδώ έχει μια διαφορά. Όταν χρειάζεται να αποφασίσεις για κάτι τα βάζεις κάτω, κάνεις σκέψεις κτλ υπάρχουν περιθώρια για αμφιβολία, ενδοιασμούς, ενστάσεις. Στη δική μου περίπτωση ήταν ένα όνειρο, ένα παθιασμένο παιδικό όνειρο. Ατόφια αγάπη για όλα αυτά που δεν είχα ζήσει ως παιδί, για αυτά που είχα πάρει όμως μια μικρή γεύση όταν πήγαινα στο χωρίο μου. Ήταν όλα αυτά τα παιδικά όνειρα που ήθελα να ζήσω και που ζω από την στιγμή που ήρθα εδώ μόνιμα. Η ιδέα μέσα μου άρχισε να παίρνει σάρκα το 2006, όταν ήμουν στα 14. Τότε είχα πει στους δικούς μου ότι εγώ θα ζήσω μόνιμα στο χωριό, στο Πετρίλο. Δεν το πήραν στα σοβαρά, όπως φαντάζεσαι. Μάλιστα γελούσαν και το έβλεπαν αστείο. Έπειτα, λίγα χρόνια μετά άρχισα να ζω εδώ. Βλέπεις, όταν κάτι το έχεις μέσα σου, το κάνεις. Δεν καταλήγεις εδώ σαν να είσαι φύλο στον αέρα και επειδή δεν τα πας καλά με τους ανθρώπους πας στα βουνά. Όταν επιστρέφεις στον τόπο για τον οποίο έχεις φτιαχτεί για να ζεις, όλα είναι όμορφα και μαγικά. Βρίσκεις τον εαυτό σου και εξελίσσεσαι. Όταν έρχεσαι εδώ επειδή έχεις μέσα σου προβλήματα, καταλήγεις να είσαι αλκοολικός, να καπνίζεις και ότι άλλο τείνει να φθείρει τον άνθρωπο. Είναι ωραίος ο ρομαντισμός κτλ. Όμως, τα βουνά  είναι σκληρά γιατί σε αντίθεση με όλες τις άλλες καταστάσεις και περιοχές, αυτά θα σε δοκιμάσουν. Θα βρουν κάθε αδυναμία σου. Στο τέλος θα σε συντρίψουν αν δεν έχεις την ψυχή να τα αντέξεις.

Πες μου για το χωριό σου

Το χωριό μου ονομάζεται Πετρίλο και ανήκει στην δήμο Αργιθέας, στο νομό Καρδίτσας. Είναι ένα ορεινό χωριό με μέσο υψόμετρο 1100m. Είναι χτισμένο μέσα στον άγριο και πανέμορφο ορεινό όγκο των βουνών των Αγράφων, Βουτσικάκι, Καράβα, Ντελιδίμι, κα Η περιοχή διαθέτει αρκετά ποτάμια καθώς και την νεότερη φυσική λίμνη της Ελλάδας, την λίμνη Στεφανιάδα που δημιουργήθηκε μετά από κατολίσθηση το 1963. Η περιοχή είναι μαγική. Την χαρακτηρίζει η πλούσια βλάστηση από έλατα, δρύς, πλατάνια, κέδρα, πουρνάρια, μαλόκεδρα, καρυδιές, μηλιές, κερασιές καθώς και πολλά άγρια βότανα όπως ρίγανη, τσάι, μελισσόχορτο, βάλσαμο κτλ. Το πέρασμα του Ιανού το 2020 έκανε μεγάλες ζημιές στην περιοχή. Όμως εμείς ήμαστε ακόμα εδώ, προσπαθούμε και παλεύουμε για το καλύτερο. Στο χωριό μου ήμαστε περίπου 20 μόνιμοι κάτοικοι το χειμώνα. Το καλοκαίρι, για λίγες μέρες περνάμε τους 1000 ανθρώπους. Η περιοχή μας επίσης διαθέτει αρκετή λαογραφική παράδοση και μουσική κουλτούρα.

Πως είναι η καθημερινότητα σου;

Έντονη, ζωντανή και διαφορετική! Υπάρχουν μέρες που ξυπνάω και δεν έχω καθόλου διάθεση για τίποτα. Απλά, ένα κενό. Κάθομαι στη βεράντα μου, πίνω τον καφέ μου, κοιτάω τα βουνά του χωριού μου και χάνομαι στο κενό.  Άλλες πάλι ξυπνάω με τόση ενέργεια που μπορώ να στύψω το σύμπαν ολόκληρο. Με τόσο πάθος για ζωή, τόσο θέληση για πράγματα, τόση ανάγκη για δημιουργία. Κάποιες άλλες, είναι όπως αυτή εδώ που γράφω το κείμενο, δεν έχω κοιμηθεί όλο το βράδυ γιατί το σώμα μου είναι κουρασμένο, το βιολογικό μου ρολόι δεν μπορεί να κοιμηθεί και το μυαλό μου κατεβάζει 10.000 σκέψεις το λεπτό για το τι μπορώ να κάνω ώστε να ζήσω από αυτά που αγαπάω. Αυτή τη στιγμή που τα γράφω αυτά είναι  5:32 τα ξημερώματα και ήμαστε σε μια φάση που έχει κοπεί το ρεύμα και δεν έχουμε ηλεκτρισμό στο χωριό. Το σίγουρο είναι ότι κάθε μέρα βγάζω φωτογραφίες, ασχολούμαι με τα social και παράλληλα απολαμβάνω το χωριό μου. Μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες, όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες, είναι να πηγαίνω στα βουνά για να κοιμηθώ στις κορυφές.

Μίλησε μου για αυτήν σου τη συνήθεια

Χωρίς αμφιβολία, είναι το απόγειο της μαγείας και του άπειρου που πρέπει κάποιος άνθρωπος να κάνει δώρο στον εαυτό του. Ξαπλώνεις στο έδαφος, κοιτάς τον έναστρο ουρανό, όταν δεν έχει σύννεφα και ομίχλη, και χάνεσαι. Νιώθεις ένα αίσθημα λύτρωσης και κάθαρσης. Παράλληλα μπορείς να δεις τόσες χιλιάδες λαμπερές κουκίδες να αστράφτουν στα μάτια σου. Είσαι εκεί, μια χούφτα άνθρωπος και αφήνεσαι στην αγκαλιά του βουνού. Στις μέρες μας, είναι έτσι η ζωή των ανθρώπων που δεν ζει, επιβιώνει. Υπάρχει σε ένα ατέλειωτο κενό όπου προσπαθεί να επιβιώσει έχοντας ως αποκούμπι λίγο υλισμό και φτιαχτές ανάγκες για να χαλαρώσει. Στα βουνά όμως, εκεί έξω, είναι αλλιώς. Επειδή έχεις ελάχιστα πράγματα μαζί σου και ο στόχος σου είναι να καταφέρεις να υπάρξεις με ασφάλεια στην κορυφή, το μυαλό αφήνει πίσω κάθε σκέψη και αγκαλιάζει το μαγικό τοπίο της κορφής. Βιώνεις το βουνό, γίνεσαι το βουνό, υπάρχεις σε αυτό. Ειδικά όταν αφήσεις στην άκρη το τηλέφωνο και όλα τα άλλα, τότε το βουνό γίνεται μια πραγματική απόλαυση. Ζούμε τόσο λίγο σε αυτό τον κόσμο. Όμως, κάθε μια νύχτα στην κορυφή του βουνού αντιστοιχεί σαν ένα ολόκληρο χρόνο ζωής μέσα σε μια ζωή γεμάτη ρουτίνα. Βιώνεις τόσα πολλά πράγματα που θες μέρες για να τα επεξεργαστείς.

Κάθε μια νύχτα στην κορυφή του βουνού αντιστοιχεί σαν ένα ολόκληρο χρόνο ζωής μέσα σε μια ζωή γεμάτη ρουτίνα. Βιώνεις τόσα πολλά πράγματα που θες μέρες για να τα επεξεργαστείς.

Τι δυσκολίες αντιμετωπίζεις στη διαμονή σου σε ένα τόσο μικρό και απομακρυσμένο χωρίο;

Τώρα πια ελάχιστες. Το κομμάτι το οικονομικό ναι με ζορίζει πολλές φορές με δυσκολεύει γιατί δεν βρίσκεις εύκολα δουλείες εδώ πάνω. Από την άνοιξη και μετά είναι πιο εύκολο να κάνεις δουλείες σε μεροκάματα στο χωριό. Υπάρχει παντού δουλειά. Από το φθινόπωρο και μετά είναι όλα πιο δύσκολα. Βρίσκεις ελάχιστα μεροκάματα και έπειτα τα πάγια έξοδα τρέχουν. Μπορεί η ζωή εδώ πάνω να είναι πιο φθηνή από ότι στις πόλεις, ωστόσο τα πάγια έξοδα δεν σταματάνε. Το χειμώνα έχω να αντιμετωπίσει και το κομμάτι τις θέρμανσης, κυρίως την κοπή και μεταφορά ξύλων. Στις αρχές που δεν είχα αμάξι, ήταν και αυτό ένα θέμα, αν σκεφτείς ότι ήμαστε περίπου στα 50 λεπτά από τον πολιτισμό. Δηλαδή, για να βρω μαγαζιά να κάνω τα ψώνια μου πρέπει να πάω στο Μουζάκι, ένα κεφαλοχώρι που απέχει 35-40χλμ. Πέρα από αυτά, θα έλεγα ότι δεν έχω άλλες δυσκολίες.

Δέχτηκες ή δέχεσαι κριτική για την απόφαση σου να μένεις μόνιμα στο Πέρτιλο;

Ναι. Αλίμονο. Ναι. Συνέχεια. Ο κόσμος θαυμάζει αυτό που κάνω, το λατρεύει και το ζηλεύει. Παράλληλα όμως είναι σκληρός στο να καταλάβει κάποιες φορές το πόσο όμορφο είναι να ζεις στα βουνά και να κοιμάσαι ελεύθερος στις κορυφές. Τόσο ο στενός μου κύκλος όσο και το ευρύ περιβάλλον. Δέχτηκα ένα πόλεμο όταν ξεκίνησα τη φωτογραφία μου. Το ίδιο και με την ζωή στο χωριό. Αρκετοί χωριανοί μου έλεγαν να φύγω, να επιστρέψω πίσω στους δικούς μου στην Αμφίκλεια. Να κάτσω να γίνω οικοδόμος όπως ο πατέρας μου και να σοβαρευτώ. Φυσικά και δεν τους  άκουσα. Κουράζει όμως. Γιατί ο κόσμος στην Ελλάδα είναι αρκετά σκληρός με ότι ξεφεύγει από το φυσιολογικό.

Αν έβαζες σε μια ζυγαριά τα υπέρ και τα κατά της διαμονής σου που θα έγερνε πιστεύεις;

Δεν θα μπορούσα να βάλω ζυγαριά. Δεν υπάρχουν κατά. Ναι στερούμαι λίγες στιγμές που θα είχα ζήσει παραπάνω με τους δικούς μου αν ζούσα Αμφίκλεια, αλλά ποτέ δεν θα ήμουν ευτυχισμένος. Όταν κάτι το πάρεις απόφαση το ζεις. Πρέπει να το ζεις χωρίς να φοβάσαι και χωρίς να υπάρχει αύριο. ΄Έχοντας ζήσει κάποια χρόνια εδώ στο χωριό, πλέον έχω βρει τις ισορροπείς μου. Οπότε μπορώ να λείπω για κάποιο διάστημα χωρίς να με πιάνει τρέλα να επιστρέψω πίσω. Το κουβαλάω μέσα μου και το αγκαλιάζω κάθε μέρα και νύχτα.

Σε αυτή την συνδρομή της ανθρώπινης φυλακής στα σαρκικά δεσμά μου, επέλεξα να εκτίσω την ποινή μου στο Πετρίλο. Από το 2013 ανεβαίνω αυτά τα βουνά. Κοιμάμαι στις κορυφές τους και αυτά με κερνάνε αστρικό αψέντι. Ζω μόνιμα σε αυτό το κάστρο από βουνά.

Σκοπεύεις να μείνεις για πάντα στο χωρίο σου; Τι σχέδια έχεις για το μέλλον;

Σε αυτή την συνδρομή της ανθρώπινης φυλακής στα σαρκικά δεσμά μου, επέλεξα να εκτίσω την ποινή μου στο Πετρίλο, χωριό του πατέρα μου, Σπύρου όπου και από μικρό παιδί ερχόμουν και κοίταγα αυτά τα βουνά. Από το 2013 ανεβαίνω αυτά τα βουνά. Κοιμάμαι στις κορυφές τους και αυτά με κερνάνε αστρικό αψέντι. Ζω μόνιμα σε αυτό το κάστρο από βουνά… Οπότε Ναι! Μέχρι το τέλους του σύμπαντος, χωρίς να υπάρχει αύριο θα μείνω εδώ. Θα προσπαθήσω με κάθε τρόπο να κάνω την τέχνη μου βιώσιμη. Θα προσπαθήσω να ζω από αυτά που αγαπάω. Παράλληλα θα ταξιδεύω στο κόσμο σε μαγικά και απόκοσμα μέρη. Θα προσπαθήσω να ανέβω τις ψηλότερες κορυφές του κόσμου και να φωτογραφίσω την μαγεία του σύμπαντος από αυτές.

Για μια χούφτα χειμώνα, για μια χούφτα όνειρα και αστέρια. Εδώ και 9 χρόνια γεμίζω τις χούφτες μου με όλα τα παραπάνω…

Για μια χούφτα χειμώνα άφησε πίσω τους δικούς του ανθρώπους, για μια χούφτα όνειρα εγκατέλειψε τις ανέσεις του σπιτιού του, για μια χούφτα αστέρια αρνήθηκε τις ευκολίες της ζωής στην πόλη. Αυτός είναι ο Κωνσταντίνος, τολμηρός, ρομαντικός και ονειροπόλος. Κάθε φορά που μιλάμε με παροτρύνει να επισκεφτώ το χωριό του, να αντικρίσω την άγρια ομορφιά του, να ζήσω έστω για ένα σαββατοκύριακο τη δική του ρουτίνα. Και είναι ο τρόπος που χρησιμοποιεί τη λέξη ρουτίνα που κάνει ξεκάθαρο το πόσο ευτυχισμένος, πόσο ολοκληρωμένος είναι. Και πως να μην είναι, αφού πάρα τις δυσκολίες, παρά τις αντιξοότητες, το όποιο ψυχικό και σωματικό κόστος ζει τη ζωή που ονειρεύτηκε, τη ζωή που λαχταράει. Για τους περισσότερους από εμάς η καθημερινότητα, η ρουτίνα μας πνίγει, μας βαραίνει, μας καταβροχθίζει. Θεωρούμε τους άλλους τυχερούς και εμάς άτυχους. Λάθος. Η διαφορά δεν έγκειται στην τύχη, αλλά στην τόλμη. Η ρουτίνα μπορεί να είναι ο εχθρός ή ο σύμμαχος σου. Διάλεξε πλευρά όσο προλαβαίνεις.

Όλα είναι ίδια αν δεν τα αγαπάς
Όλα μένουν ίδια άμα δεν τα πας (Φωτοβολίδα – Ορφέας Περίδης)