Μόνο η μάνα. Αχ μάνα.

Την Ελισσάβετ τη γνώρισα στο λύκειο, γίναμε μέλη της ίδιας παρέας και αργότερα φοιτήτριες στην ίδια πόλη συνεχίσαμε να έχουμε επαφές, που σε κάποιο βαθμό διατηρούμε μέχρι σήμερα. Από το ξεκίνημα του site η Ελισσάβετ ήταν για μένα ένα υποψήφιο πρόσωπο. Ένα πλάσμα πρόσχαρο, ευγενικό, με ένα ατόφιο χαμόγελο που σε κερδίζει, ένας χαρακτήρας που έπρεπε να εντάξω οπωσδήποτε στην οικογένεια του Mylittlestories. Μία ιστορία για την ανθρώπινη καθημερινότητα μιας μητέρας τεσσάρων παιδιών, μιας γυναίκας 36 χρονών που έχει αναλάβει ταυτόχρονα τη λειτουργία μιας ξενοδοχειακής μονάδας, χωρίς να ξεχνάει ωστόσο τη μεγάλη της αγάπη το θέατρο, υποδυόμενη εξαιτερικά τους ρόλους του συζύγου της, Γιάννη Καραμπέλκου. Είναι τελικά η ιστορία μιας γυναίκας συνηθισμένης ή ασυνήθιστης; Την απάντηση θα βρείτε διαβάζοντας τη συνέχεια.

Ήταν συνειδητή απόφαση να αποκτήσεις 4 παιδιά, ήταν κάτι που ήθελες πάντα;

Πάντα με γοήτευε η έννοια της μεγάλης οικογένειας. Πιστεύω πως η απόφαση να κάνεις οικογένεια, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για πολύτεκνη, μόνο συνειδητή απόφαση θα πρέπει να είναι, διαφορετικά είναι επιπολαιότητα. Και δεν το λέω για τις οικονομικές ή τις βιοποριστικές δυσκολίες που είναι ευνόητες, αλλά για την αφοσίωση του πατέρα και κυρίως της μάνας στην «πνευματική» ανατροφή των παιδιών. Τα παιδιά δεν είναι προέκταση του εγώ μας, είναι ανεξάρτητα άτομα, που εμείς καλούμαστε σαν γονείς να τους δώσουμε τα πνευματικά εφόδια, ώστε να γίνουν σωστοί άνθρωποι με αυτοεκτίμηση και σεβασμό στο συνάνθρωπο. Τα παιδιά αρκούνται με λιγότερα παιχνίδια στις τρυφερές ηλικίες, αλλά χρειάζονται την αμέριστη αγάπη, τη φυσική παρουσία και την αφοσίωση των γονιών τους, ώστε να δημιουργήσουν γερά θεμέλια για τη διαμόρφωση της προσωπικότητά τους.

Τα παιδιά δεν είναι προέκταση του εγώ μας, είναι ανεξάρτητα άτομα, που εμείς καλούμαστε σαν γονείς να τους δώσουμε τα πνευματικά εφόδια
ώστε να γίνουν σωστοί άνθρωποι με αυτοεκτίμηση και σεβασμό στο συνάνθρωπο.

Περιέγραψε μου μια τυπική καθημερινή μέρα σας.

Η καθημερινότητα μιας πολύτεκνης οικογένειας δεν διαφέρει σε πολλά από αυτή της κλασσικής ελληνικής οικογένειας. Θα σηκωθώ νωρίς νωρίς το πρωί, θα ετοιμάσω πρωινό, τα ταπεράκια για το σχολείο και θα ξυπνήσω τα μικρά μου. Χαμόγελα, πειράγματα, φωνές, τσιρίδες και κλάματα διαδέχονται το ένα το άλλο σε όλη τη διαδικασία της πρωινής προετοιμασίας. Με αρκετή υπομονή θα καταφέρουμε, τις περισσότερες φορές, να είμαστε στην ώρα μας στο σχολείο. Μετά για εμένα ακολουθεί εργασία και χαρά. Η προετοιμασία και η φιλοξενία στο δεύτερο σπίτι μου, το ξενοδοχείο μας. Μια αγροτουριστική μονάδα, όπου όλα σχεδόν περνάνε από τα χέρια μας. Έτσι κι αλλιώς κάθε οικογενειακή επιχείρηση αντικατροπτίζει το προσωπικό μεράκι του ιδιοκτήτη της.

Και κάπως έτσι έρχεται το μεσημέρι. Φαγητό και έπειτα το απόλυτο τρέξιμο. Να φορτωθούμε στο αυτοκίνητο, να πάει ο ένας αγγλικά, να πάρουμε την άλλη από το μπαλέτο, να γυρίσουμε για διάβασμα, απορίες, ενδιάμεσα κολατσιό και να συνεχίσουμε με το πιάνο και το μπάσκετ. Εύλογα θα σκεφτεί κάποιος γιατί να πηγαίνουν τόσες δραστηριότητες; Και εμείς σαν γονείς της ίδιας φιλοσοφίας είμαστε και γι αυτό άλλωστε τους δώσαμε το περιθώριο να διάλεξει ο καθένας το αγαπημένο του hobby και πιστέψτε με αρκεί για να τρέχεις όλη μερα, όταν τα παιδιά είναι 4. Και έρχεται η ώρα του ύπνου, για τα παιδιά. Κλάματα, τσακωμοί, αγκαλιές, η επίγευση της ημέρας αλλά και πάλι με υπομονή θα καταφέρουμε να μπουν όλοι στα κρεβάτια τους. Θα τους διαβάσω παραμύθι και θα τους δώσω το φιλί της καληνύχτας για όνειρα γλυκά. Και τότε ξεκινάει για μένα άλλος ένας μαραθωνίος, με άπλυτα πιάτα και ρούχα, το αυριανό φαγητό και όσα έχει μια νοικοκυρά στο ημερήσιο πρόγραμμα της, για μένα είναι μεταμεσονύκτιο. Αργά το βράδυ, θα πέσω στο κρεβάτι κουρασμένη αλλά ψυχικά γεμάτη από τα φιλιά και τις αγκαλιές. Θα κλείσω τα μάτια μου και θα προσευχηθώ να είναι τα παιδιά μου γερά και ευτυχισμένα.

Ποια είναι τα υπέρ και τα κατά μιας πολύτεκνης οικογένειας;

Ας ξεκινήσω από τα δύσκολα, δεν θα πω κατά γιατί κάτι θετικό βγαίνει και από αυτά. Η συνύπαρξη τόσων διαφορετικών προσωπικοτήτων στο ίδιο σπίτι αυτομάτως δημιουργεί συγκρούσεις και προστριβές. Το δύσκολο για μένα είναι να παραμένω ήρεμη. Το καλό είναι ότι στις πολύτεκνες οικογένειες οι χαρακτήρες, οι «ρόλοι» των παιδιών είναι πιο διακριτοί και έτσι αντιδρώ σε κάθε παιδί με διαφορετική προσέγγιση και ήρεμα κατεβαίνω στο επιπεδό του, ώστε να του θέσω τα «όρια». Δεύτερη δυσκολία είναι ο χρόνος. Καλώς ή κακώς ζούμε σε μια κοινωνία με ένα καθημερινό πρόγραμμα. Τα παιδιά αρχικά δεν αντιλαμβάνονται το χρόνο, με αποτέλεσμα οι μαμάδες να αγχωνόμαστε και να υστεριάζουμε για να είναι τα παιδιά μας τέλεια. Το μυστικό είναι να είμαστε σε εγρήγορση χωρίς να αναλωνόμαστε σε ανούσιες λεπτομέρειες.

Το θέμα του χρόνου κατάφερα να το αντιμετωπίσω από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, όπου τα παιδιά μαθαίνουν την ώρα και έτσι εγώ τους δίνω ευθύνες. Είναι υπεύθυνα να ετοιμάσουν εγκαίρως τις τσάντες ,τα βιβλία τους και τα διαβάσματά τους και αν δεν προλαβαίνουν θα αντιμετωπίσουν τα ίδια τις συνέπειες των δικών τους υποχρεώσεων απ’τους δασκάλους. Στα υπέρ είναι όλα όσα κερδίζουν τα παιδιά από τα αδέλφια τους. Μαθαίνουν να μοιράζονται, να είναι αυτάρκη, να είναι αλληλέγγυα μεταξύ τους, να συμπονούν, να συνεργάζονται, να παίζουν, να μαλώνουν, να τα βρίσκουν και τελικά να γίνονται ανεξάρτητα, αλλά γνωρίζοντας πως θα έχουν κάποιον αδελφικό ώμο να ακουμπήσουν στις δύσκολες στιγμές της ζωής τους.

Υπάρχει ελεύθερος χρόνοςγιατην Ελισσάβετ;

Μου είπε κάποτε ένας φίλος, γονιός και αυτός «Τι θυσιάζουμε για τα παιδιά μας ;» Θυσία! Θυσία είναι όταν σε αναγκάζουν να αφήσεις κάτι για να κάνεις κάτι άλλο που δεν θέλεις. Στην οικογένεια, δε θυσιάζεις αλλά «συνδιάζεις». Εγώ βάζω στόχους, δεδομένων των συνθηκών πάντα και τους ιεραρχώ. Έτσι, πέρα των υποχρεώσεων της οικογένειας και της εργασίας έχω και τα hobby μου απ’τα οποία γεμίζω τις μπαταρίες μου και βρίσκω την ψυχική μου ισορροπία. Ο καφές με τις φίλες είναι μια αγαπημένη συνήθεια για εμάς τις μαμάδες, θα χαζολογήσουμε, θα χαλαρώσουμε και θα στηρίξει η μία την άλλη στις κοινές δυσκολίες μας. Επίσης, η κηπουρική! Θεωρώ ότι είναι ευλογία να ασχολείσαι με τη φύση, ειδικά σήμερα και είμαι τυχερή που ασχολούμαι ώρες στον κήπο του ξενοδοχείου. Βάζεις ένα κλαράκι στη γλάστρα, το μεταφυτεύεις στο έδαφος και καμαρώνεις τις φυλλωσιές του που φουντώνουν και τα άνθη που μοσχομυρίζουν. Μου αρέσει η γυμναστική και κυρίως το σκι στο όμορφο χιονοδρομικό μας, τα 3-5 Πηγάδια, που σου δίνει την απόλυτη αίσθηση ηρεμίας και ελευθερίας.

Άλλα η μεγάλη μου αγάπη είναι το θέατρο. Από τη Δ’ Δημοτικού είχα τη χαρά να πρωταγωνιστώ στη σχολική θεατρική παράσταση «Ανέβα στη στέγη να φάμε το σύννεφο » με δάσκαλο τον πολυαγαπημένο μου Τούρα Γεώργιο. Έκτοτε, το σαράκι του θεάτρου μπήκε μέσα μου. Έπαιξα σε δεκάδες θεατρικές παραστάσεις με το ΔΗΠΟΝ, το σύλλογο «Ερας-Τέχνες» και τελικά εδώ και 6 χρόνια είμαι μέλος της ομάδας «Καρπούζι»όπου έχουμε τη χαρά να ανεβάζουμε κωμωδίες του «ταλαντούχου» συμπολίτη μας Καραμπέλκου Γιάννη. Ας παινέψουμε το σπίτι μας γιατί θα πέσει να μας πλακώσει! (Γέλια) Οι πρόβες και οι παραστάσεις είναι πραγματική ψυχοθεραπεία. Μπαίνεις σε ρόλους, δοκιμάζεις τον εαυτό σου σε περίεργες καταστάσεις και μαθαίνεις να έχεις και μιαν άλλη οπτική των πραγμάτων. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Θα αναρωτιέσαι φαντάζομαι, που βρίσκεται ο χρόνος για όλα αυτά. Βασικά ξεκλέβω χρόνο απ’την ξεκούραση και τον ύπνο μου, μιας και οι πρόβες είναι βραδινές, αλλά οφείλω πολλά στο σύζυγο που με στηρίζει και με βοηθάει. Εξάλλου, πίσω από μια δραστήρια μητέρα υπάρχει ένας υπομονετικός και στοργικός πατέρας.

Πως ορίζεις τη μητρότητα;

Είναι η μέγιστη ευλογία, είναι δώρο Θεού. Δεν θεωρώ πως η μητρότητα πρέπει να γίνεται αυτοσκοπός, ούτε σημαίνει την ολοκλήρωση της γυναίκας. Αντιθέτως, είναι άλλος ένας ρόλος της γυναίκας, για μένα ο σπουδαιότερος και ο δυσκολότερος. Σπουδαιότερος όχι γιατί θα κάνει την ίδια ευτυχισμένη, αλλά γιατί θα πρέπει να αναθρέψει τα παιδιά της με ανιδιοτελής αγάπη και αφοσίωση ώστε να γίνουν εκείνα ευτυχισμένα. Η μητέρα πιστεύω πως πρέπει να είναι στοργική αλλά όχι κτητική, προστατευτική αλλά όχι καταπιεστική, ευρυματική αλλά όχι κουραστική, αυστηρή αλλά όχι σκληρή, προνοητική αλλά όχι αγχωτική, διασκεδαστική αλλά όχι φλύαρη. Εν κατακλείδι, πρέπει να είμαστε ευγνώμονες και να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με αγάπη ζώντας την κάθε τους στιγμή. Γιατί οι στιγμές φεύγουν και αυτό που μένει είναι οι αναμνήσεις, που οφείλουμε να τις φτιάξουμε όσο πιο γλυκές γίνονται.

Ποιήματα, μυθιστορήματα, πίνακες και γλυπτά υμνούν σε όλο τον κόσμο, σε όλες τις θρησκείες και τις γλώσσες το μεγαλείο της μητρότητας. Μαμά, δύο συλλαβές τόσο δυνατές, θαρρείς και από τη γέννησή μας είναι κεντημένες στο μέρος της καρδιάς, τίποτα και κανείς δεν μπορεί να μας τις στερήσει. Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, να γεμίσω αράδες με λέξεις όμορφες για τη μάνα, προτιμώ όμως να μοιραστώ μαζί σας μια ιδιαίτερη στιγμή μου· Έκανα την 3η χημειοθεραπεία μου, στο διπλανό κρεβάτι μια κυρία, μεγάλη σε ηλικία, αντιλαμβανόμενη τη θλίψη και τον πόνο μου, μου είπε το εξής : «Πιστεύεις πως ο καρκίνος είναι ότι χειρότερο θα μπορούσε να σου συμβεί, και όμως κάνεις λάθος…φαντάσου να είχε συμβεί στο παιδί σου! » Πόσο δίκαιο είχε. Η σκέψη και μόνο με έκανε να πω ευχαριστώ που ήμουν εγώ σε αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση και όχι η κόρη μου. Μόνο η μάνα παρακαλάει να πάρει η ίδια τον πόνο του παιδιού της, μόνο η μάνα θα έδινε και τη ζωή της για να σώσει το γιο ή την κόρη της. Μόνο η μάνα! Αχ μάνα!

Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει για να το φωνάξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου.
Οδυσσέας Ελύτης