Ο μάγος των αυτοκινήτων, Γιάννης Μπουτκάρης, ζει το όνειρό του στην Ιταλία.

Δεν είναι η πρώτη φορά, που επιλέγω να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία ενός ονειροπόλου. Την ιστορία κάποιου που έχει την τάση να ονειρεύεται, να κάνει σχέδια για το μέλλον, συνήθως όχι πολύ ρεαλιστικά και όμως στο τέλος να τα καταφέρνει. Αυτός ο σημερινός κάποιος ακούει στο όνομα Γιάννης Μπουτκάρης, για τους φίλους ¨ο μάγος ¨, είναι 31 χρονών και κατάγεται από τη Νάουσα. Όπως τα περισσότερα αγόρια στην παιδική ηλικία είχε και αυτός αδυναμία στα αυτοκίνητα. Ωστόσο φτάνοντας στην εφηβεία οι 4 τροχοί έπαψαν να είναι απλά ένα παιχνίδι, έγιναν πάθος, εμμονή και τελικά στόχος. Σήμερα άντρας πια ζει το όνειρο του στο Τορίνο, όπου εργάζεται ως σχεδιαστής αυτοκινήτων, οδηγεί ένα Mazda MX-5 πρώτης γενίας και ελπίζει να είναι αυτός που θα σχεδιάσει το πρώτο αυτοκίνητο που θα κυκλοφορήσει στο διάστημα.

Πότε συνειδητοποίησες ότι τα αυτοκίνητα είναι για εσένα κάτι παραπάνω από παιχνίδι?

Όταν ήμουν πολύ μικρός, 6-7 χρονών, είχα έναν θείο και κάθε φορά που τον έβλεπα μου σχεδίαζε και μου ζωγράφιζε ένα αυτοκίνητο. Μια μέρα λοιπόν, του είπα, ¨δείξε μου θέλω και εγώ να μάθω¨, και ήταν εκείνη ακριβώς η στιγμή που χωρίς να το καταλάβω, ξεκίνησε η τρέλα μου για το σχεδιασμό και η αγάπη μου για τα αυτοκίνητα. Από τότε και σε κάθε ευκαρία ζωγράφιζα μόνος μου αυτά που έβλεπα σε περιοδικά. Ωστόσο, αυτό δεν με ικανοποιούσε απόλυτα και γρήγορα θέλησα να σχεδιάζω τα δικά μου αμάξια. Θυμάμαι ήμουν 11 χρονών, όταν βρήκα τη διεύθυνση από τα κεντρικά γραφεία της Volvo στη Σουηδία. Τους έστειλα γράμμα, αφού δεν είχα ίντερνετ τότε εν έτη 1998, στο οποίο έγραφα ποιος είμαι, ότι έχω πάθος με τα αυτοκίνητα, ειδικά τα Volvo, και ότι ήθελα να γίνω σχεδιαστής. Μαζί είχα στείλει και ένα δικό μου σχέδιο για ένα SUV Volvo. Όταν έλαβα για απάντηση ένα φάκελο μεγάλο, που είχε μέσα ένα καπέλο Volvo και 9 Cardpostal με εικόνες από αυτοκίνητα Volvo, ενθουσιάστηκα. Και έτσι σιγά σιγά όλο αυτό πήρε τεράστιες διαστάσεις στο μυαλό μου. Η επιθυμία μου να δημιουργήσω ένα αυτοκίνητο όπως το είχα φανταστεί, ήταν πλέον κάτι παραπάνω από παιδικό χόμπι, ήταν όνειρο που έπρεπε να γίνει πραγματικότητα.

Πως το όνειρο έγινε πραγματικότητα?

Ήμουν πια 13 χρονών, όταν είδα σε ένα περιοδικό ένα άρθρο για τις σχολές σχεδιασμού αυτοκινήτων στην Ιταλία. Απευθύνθηκα τότε στη σχολή ΙED Torino, (Istituto Europeo di Design) και αυτή τη φορά σαν έφηβος και όχι σαν παιδί, ζητησα πληροφορίες. Λίγες μέρες μετά, ήρθε απάντηση με το πρόγραμμα της σχολής και το κόστος, το οποίο ήταν υπέρογκο για τα δικά μου δεδομένα. Τελείωσα το λύκειο και ξεκίνησα στο ΤΕΙ οχημάτων στην Θεσσαλονίκη, το οποίο δεν ολοκλήρωσα ποτέ. Το 2011 αποφασίσα τότε να ξαναδώσω πανελλήνιες, ο στόχος ήταν να περάσω στη σχολή της Αστυνομίας, αφήνοντας στην άκρη το όνειρό μου, παρ’ όλο που όλα τα χρόνια μονίμως σχεδίαζα, αντί να προσέχω στο μάθημα. Παράλληλα έστειλα ξανά γράμμα στην ΙΕD και έμαθα πως το κόστος ήταν 10.000 ευρώ η χρονιά. Πολλά, πάρα πολλά. Επικοινώνησα τότε με έναν γνωστό Έλληνα σχεδιαστή τον κύριο Ανδρέα Ζαπατίνα, ο οποίος με ενθάρρυνε και μου πρότεινε την ΙΑΑD ( L’istituto d’arte applicata e design).

Δεν το έβαλα κάτω και απευθύνθηκα σε αυτή τη σχολή, όπου το κόστος είναι 6000 ευρώ η χρονιά, αλλά κάθε χρόνο δέχονται μόνο 25 άτομα από όλο τον κόσμο. Αρχικά πέρασα συνέντευξη μέσω skype, έκανα αίτηση και έστειλα και κάποια σχέδια μου, ώστε να δουν το επίπεδό μου. Ήρθε ο Άυγουστος και βγήκαν οι βάσεις, είχα περάσει στη Σχολή Αστυνομίας. Την ίδια μέρα έλαβα email από την IAAD όπου μου ανακοινωναν πως έγινα δεκτός στη σχολή. Διπλή επιτυχία, διπλή χαρά αλλά και διπλός μπελάς. Τώρα τι κάνω? Σκέψεις πολλές. Ακολουθείς κάτι σταθερό και σίγουρο όπως η αστυνομία, χωρίς όμως χώρο για να εξελιχθείς ή κάνεις το όνειρό της ζωής σου πραγματικότητα, φεύγοντας μακριά από όλους και όλα. Εννοείται με 1000 πάμε για το όνειρο! Όταν ήμουν πλέον σίγουρος για την απόφασή μου, μίλησα στους γονείς μου και πήρα την καλύτερη απάντηση ever : Κοίτα να δεις, δεν μπορούμε να το κάνουμε είναι πολλά τα λεφτά αλλά πάμε, είναι το όνειρό σου, θα το παλέψουμε και θα τα καταφέρουμε. Και κάπως έτσι ετοίμασα τις βαλίτσες μου για την Ιταλία, όπου ζω και εργάζομαι μέχρι και σήμερα.

Ήταν δύσκολο οικονομικά?

Ναι ήταν δύσκολο, πολύ δύσκολο. Ακριβό σπορ είχα διαλέξει, νοίκια, σχολή, έξοδα, όλο το κόστος ζωής ήταν σαφώς πιο ακριβό σε σχέση με την Ελλάδα. Είμαι όμως πολύ τυχερός αφού οι γονείς μου κ ο αδερφός μου με στήριξαν. Ουσιαστικά θυσιάστηκαν για να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα, φτάνοντας πολλές φορές σε σημείο να στερηθούν βασικά πράγματα για τους ίδιους. Το εκτιμώ απίστευτα και εύχομαι να μπορέσω κάποια στιγμή να τους το ανταποδώσω. Φυσικά χριστούγεννα, πάσχα και καλοκαίρι που γυρνούσα στην Ελλάδα πάντα δούλευα σερβιτόρος σε καφέ και μπαρ, είτε στη Νάουσα, είτε σε κάποιο νησί. Στο πρώτο έτος κέρδισα υποτροφία μέσω ενός διαγωνισμού, και μια έκπτωση στα δίδακτρα που βοήθησε πολύ την κατάσταση. Αναγκάστηκα παρ’όλα αυτά να πουλήσω και το αυτοκίνητό μου, που αγαπούσα πραγματικά, αλλά σημασία είχε για μένα να τα καταφέρω και τα κατάφερα.

Γιατί επέλεξες να σπουδάσεις στο εξωτερικό και όχι στην Ελλάδα?

Ο κύριος λόγος ήταν πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει αντίστοιχη σχολή ή πανεπιστήμιο για το σχεδιασμό αυτοκινήτων. Διάλεξα την Ιταλία καθώς το σχέδιο γεννηθήκε εδώ και μάλιστα το Τορίνο, όπου κατοικώ, θεωρείται η μητέρα του σχεδιασμού αυτοκινήτων. Τέλος οι καθηγητές των σχολών είναι επαγγελματίες σχεδιαστές, οπότε μέσα από τα μαθήματα σου παρέχουν και μια μικρή γεύση της δουλειάς στην πραγματικότητα. Φυσικά όταν αποφοιτήσεις είσαι σε χώρα που μπορείς να ασκήσεις αυτό το επάγγελμα, κάτι που αποκλείεται στην Ελλάδα.

Τι περιλαμβάνει η καθημερινή σου δουλεια?

Αποφοίτησα από τη σχολή το 2015 και έκτοτε συνεργάζομαι με τον κύριο Σωτήρη Κώβο, έναν από τους καλύτερους σχεδιαστές στον κόσμο, οι περισσότεροι ενδεχομένως τον γνωρίζουν ως ο Έλληνας που σχεδίασε το πρώτο ΤOYOTA YARIS. Είναι πραγματικά ένα σχολείο για εμένα. Επίσης από το Μάρτιο του 2018 δουλεύω στην SWM Motors, μια κινέζικη start-up εταιρεία που κατασκευάζει αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες. Πρόσφατα προάχθηκα σε Senior Designer, στο European Design Center. Ουσιαστικά δουλεύω στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό των αυτοκινήτων. Η καθημερινή εργασία εξαρτάται από ποια φάση βρίσκεται το κάθε project. Δηλαδή μπορεί να περιλαμβάνει σκίτσα σε χαρτί, έρευνα, brainstorming, αποτύπωση των ιδεών είτε σε χαρτί, είτε στον υπολογιστή, παρουσιάσεις και meetings με top managment, με το marketing team, τους μηχανικούς κτλ. Σε άλλη φάση μπορεί να απαιτείται η δημιουργία τρισδιάστατου μοντέλου (3D) του αυτοκινήτου, φυσικό μοντέλο, δηλαδή ένα πρωτότυπο μοντέλο φτιαγμένο κυρίως από πυλό είτε σε κλίμακα είτε και σε πραγματικές διαστάσεις. Τα ταξίδια και οι επισκέψεις σε εκθέσεις αυτοκινήτου είναι ένα ακόμα κομμάτι της δουλειάς μου.

Θεωρείς πως είναι ένας ανταγωνιστικός χώρος?

Είναι μια πολύ ανταγωνιστική εργασία. Κάθε σχεδιαστής έχει τις δικές του ιδέες για το αυτοκίνητο, τελικά όμως επιλέγεται μόνο μία ιδέα που θα υλοποιηθεί. Οπότε όπως καταλαβαίνεις, όλοι προσπαθούν να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν, ώστε να διαλεχτεί η δική τους ιδέα και να είναι το δικό τους σχέδιο που θα πάει στην παραγωγή. Επίσης είναι ανταγωνιστική και εκτός της εταιρείας. Όλοι θέλουν να φτίαξουν ένα αμάξι πιο όμορφο, πιο έξυπνο, πιο ιδιαίτερο και άρα πιο εμπορικό. Πρέπει λοιπόν να ανταγωνιστείς τις αντίπαλες εταιρείες και να συναγωνιστείς τους άλλους σχεδιαστές της δική σου εταιρείας. Όλο αυτό βέβαια έχει τη θετική πλευρά του, δεν σε αφήνει να επαναπαυτείς, αντιθέτως σε ωθεί να βελτιώνεσαι συνεχώς.

Πως περνάς στον ελεύθερο χρόνο σου?

Στον ελεύθερο χρόνο μου, μου αρέσει να μαστορεύω πάνω στο δικό μου αυτοκίνητο, με χαλαρώνει και αδειάζει το μυαλό μου. Μου αρέσει επίσης απλά να οδηγώ ακούγοντας ποιοτική μουσική. Άλλες φορές μαζευόμαστε με φίλους για ελεύθερο ή οργανωμένο κάμπινγκ, κάνουμε roadtrip με κλασικά αυτοκίνητα ή παρακολουθούμε κάποιο rally.

Έχεις ανεκπλήρωτα όνειρα?

Βασικά έχω πολλά, γιατί πιστεύω πως τα όνειρα σε πάνε μπροστά. Χάρη σε ένα όνειρο ζω στο εξωτερικό, έχω μια δουλειά που με γεμίζει και με κάνει χαρούμενο, έχω γνωρίζει σημαντικούς ανθρώπους και έχω ευκαιρίες να εξελιχθώ περαιτέρω. Αν είχα εγκαταλείψει το όνειρο μου τότε στα 18, τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί. Το πιο τρελό μου όνειρο πάντως είναι, αν ποτέ κατοικήσουμε σε άλλους πλανήτες, εκτός της γης, να οδηγήσω το όχημα που θα έχω σχεδιάσει εγώ για το διάστημα.

Στην εποχή του ρεαλισμού, που τα πρέπει μας καταπίνουν, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, όπως ο Γιάννης, που αντιστέκονται, διαλέγοντας το δύσκολο δρόμο του ονείρου, από την εύκολη λύση και το βόλεμα. Υπάρχουν ευτυχώς ακόμη γονείς, που στηρίζουν τις φιλοδοξίες των παιδιών τους και δεν τους κόβουν τα φτερά, σπρώχνοντας τα σε μια συμβατική ζωή με στρωμένη δουλίτσα. Υπάρχουν τελικά ακόμη άνθρωποι, που όπως συνηθίζει να λέει ο άντρας μου :¨Το κρατάνε αληθινό¨ . Δεν φοβούνται τις δυσκολίες, δεν τους λείπουν οι θυσίες, έχουν όμως περίσσια πίστη και θάρρος. Να τα κυνηγάτε τα όνειρά σας, μην τα εγκαταλείπετε, μην χαραμίζετε τη ζωή σας και αυτή θα βρει τον τρόπο στο τέλος να σας το ανταποδώσει.