Ο Τσάρι των γηπέδων Κώστας Τσαρτσαρής
Ξεκίνησε την καριέρα του σε ηλικία 14 ετών στη Γ.Ε. Βέροιας και το Φίλιππο. Από εκεί βρέθηκε στην Ισλανδία, όπου εκτός από εμπειρία απέκτησε και το παρατσούκλι ο Ισλανδός. Έχοντας ύψος 2,09εκ. ο Κώστας Τσαρτσαρής αγωνιζόταν στις θέσεις Power Forward και Center. Ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους αθλητές του ελληνικού μπάσκετ άφησε το στίγμα του τόσο στην εθνική Ελλάδος, όσο και στην Α1 αγωνιστική με τη Νήαρ Ηστ, το Περιστέρι και κυρίως τον Παναθηναϊκό όπου αγωνίστηκε μέχρι το τέλος της καριέρας του, το 2013. Οι συμμετοχές σε αγώνες πολλές, πολλές και οι διακρίσεις: Bραβείο καλύτερου νέου παίκτη (1999), καλύτερος παίκτης του τελικού Κυπέλλου Ελλάδας για τρεις συνεχόμενες χρονιές (2006, 2007, 2008), πρώτος στα ριμπάουντ στην ιστορία του Ελληνικού πρωταθλήματος και πολλά άλλα. Όταν τελικά κρέμασε τη φανέλα του, η αγάπη του για το μπάσκετ τον οδήγησε και πάλι στα γήπεδα, αυτή τη φορά στη θέση του προπονητή.
Θυμάσαι την πρώτη σου επαφή με την μπάλα;
Η πρώτη επίσημη επαφή με την μπάλα ήταν σε ηλικία 12 ετών. Πιο πριν το μπάσκετ ήταν απλά το παιχνίδι στα διαλειμμάτα στο σχολείο και τα καλοκαιρινά απογεύματα στο προαύλιο του ίδιου σχολείου. Λόγω ύψους είχα ασχοληθεί με το βόλεϋ, το άλμα εις ύψος και φυσικά με το άθλημα της Βέροιας, το χάντμπολ. Σε όλα είχα ιδιαίτερη επιτυχία, από παιδί έβγαζα μία εικόνα αθλητή που θα μπορούσε να κάνει ό,τι άθλημα του έλεγε κάποιος με μεγάλη άνεση και επιτυχία. Ήταν γραφτό όμως να ακολουθήσω το μπάσκετ, και είμαι σίγουρος πλέον πως έκανα την καλύτερη επιλογή.
Τι ήταν αυτό που είχε ο Κώστας και τον έκανε να ξεχωρίσει;
Προφανώς αυτό που με έκανε να ξεχωρίζω, ήταν το ύψος μου. Ψηλός εκ γενετής και στόχαστρο των απανταχού bullies, μου έδινε ένα πλεονέκτημα σε όλα τα προαναφερθέντα αθλήματα. Όλη αυτή την «παιδική» επιθετικότητα που δεχόμουν, την μετενσάρκωνα σε κίνητρο, σε ενέργεια και διάθεση να αποδείξω ότι αυτό που σε όλους ήταν «απόκοσμο» , για εμένα ήταν ένα σημαντικό όπλο.
Όλη αυτή την «παιδική» επιθετικότητα που δεχόμουν, την μετενσάρκωνα σε κίνητρο και ενέργεια
Ανάμεσα στο παρκέ και τη γραμμή του προπονητή τι διαλέγεις;
Ο αθλητής βιώνει συναισθήματα και δυσκολίες που δεν μπορεί να κατανοήσει ένας άνθρωπος που δεν ασχολείται με τον πρωταθλητισμό. Οι θυσίες , οι χαρές και οι στεναχώριες, είναι σε ένα επίπεδο διαφορετικό από ότι μπορεί να αντιληφθεί ο απλός άνθρωπος. Ο προπονητής τα βιώνει διαφορετικά. Συνήθως την άσχημη πλευρά του αθλητισμού. Έχει πολλά να διαχειριστεί σε σχέση με τον παίχτη, ενώ στην ήττα είναι ο πρώτος που θεωρείται υπεύθυνος. Παρ’όλα αυτά, είναι τεράστια η ικανοποίηση που νιώθει μέρα με την ημέρα, για την παραμικρή πρόοδο που μπορεί να έχει η ομάδα του ή ένας αθλητής του. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι από τις δύο ιδιότητες περισσότερο. Προφανώς αυτή την στιγμή κλίνω περισσότερο προς τη ζωή του αθλητή , μιας και από εκεί έχω τις περισσότερες αναμνήσεις.
Ο πρωταθλητισμός απαιτεί θυσίες;
Οι θυσίες είναι πολλές. Χαμένη εφηβεία, χαμένα σχολικά φλερτ, χαμένη πενταήμερη. Χριστούγεννα και Πάσχα δεν υπάρχουν. Αργίες και μονοήμερες Κυριακάτικες εξορμήσεις δεν υπάρχουν. Οι πρώτες διακοπές γίνονται μετά την απόσυρση. Σπάνια συναντάς πρωταθλητή με πτυχίο, διότι δεν είχε χρόνο για διάβασμα, παρά μόνο για προπόνηση ( με ότι αυτό συνεπάγεται για την ζωή του). Τραυματισμοί, αμφισβητήσεις, δημόσια κριτική, φώτα που δεν σβήνουν ούτε κι όταν κοιμάσαι. Όλα αυτά όμως δεν έχουν ΚΑΜΙΑ σημασία για τους ίδιους. Γιατί κάνουν αυτό που αγαπούν. Και μόνο αυτό μετράει για αυτούς. Είναι ευλογία να κάνεις επάγγελμα, αυτό που αγαπάς.
Τα παιδιά της επαρχίας έχουν ίσες ευκαιρίες διάκρισης με τα παιδιά της Αθήνας;
Θεωρώ ότι ο ικανός θα διακριθεί από όπου κι αν κατάγεται. Εκτός του ότι υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα αθλητών της επαρχίας που έχουν κάνει σπουδαία καριέρα, υπάρχουν και τα ομοσπονδιακά προγράμματα, που δίνουν την ευκαιρία σε όλα τα παιδιά να δείξουν τις δυνατότητες τους.
H επιστροφή στη Βέροια υπάρχει στα μελλοντικά σου σχέδια;
Ποτέ δεν λέω ποτέ στην ζωή μου. Αυτή τη στιγμή έχω φτιάξει το σπιτικό και την οικογένεια μου στην Αθήνα. Οι δουλειές μου είναι στην Αθήνα. Βέβαια, ένα κομμάτι της καρδιάς μου βρίσκεται στην Βέροια, όπου ζουν οι γονείς και οι φίλοι μου. Γι’ αυτό και κάθε καλοκαίρι διοργανώνω το Veria Basketball Camp, ώστε να διατηρήσω την επαφή μου με την πόλη και να δώσω στα παιδιά της Βέροιας αλλά και των γύρω περιοχών, μια νέα οπτική για το άθλημα και ίσως να μπορέσουμε να διακρίνουμε και να προωθήσουμε κάποια ταλέντα .
Αθλητισμός-παιδί-γονείς
Ο αθλητισμός πρέπει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, χωρίς να γίνεται αυτοσκοπός ο πρωταθλητισμός. Η εκγύμναση έχει τόσα πολλά θετικά από μόνη της. Στην πρώιμη ηλεκτρονική εποχή που ζούμε και τις τόσες άσχημες καταστάσεις που ταλανίζουν την νεολαία μας, ο αθλητισμός είναι ένας σπουδαίος τρόπος με τον οποίο μπορούμε να εκπαιδεύσουμε, να κοινωνικοποιήσουμε και να προστατεύσουμε τα παιδιά μας. Οι γονείς το μόνο που έχουν να κάνουν, είναι να εμπνεύσουν τα παιδιά τους, δίνοντας οι ίδιοι το παράδειγμα, και έπειτα να βρουν από κοινού το κατάλληλο άθλημα για αυτά. Από εκεί και πέρα, να αφήσουν τους προπονητές και το ίδιο παιδί, να κάνουν την δουλειά τους.
Καθώς διάβαζα τις απαντήσεις του Κώστα, η σκέψη μου έριξε άγκυρα σε μια φράση του: « Όλη αυτή την «παιδική» επιθετικότητα που δεχόμουν, την μετενσάρκωνα σε κίνητρο, σε ενέργεια και διάθεση.” Ένα παιδί κατηγορείται, γιατί το ύψος του ξεπερνάει κατά πολύ το μέσο όρο της τάξης. Κάποιο άλλο παιδί θα μείνει στο περιθώριο εξαιτίας των κιλών του, ενώ κάποιο άλλο θα γίνει το επικέντρο χλευασμού λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων. Κανείς δεν μας διδάσκει πως να αντιδράμε στην διαφορετικότητα του άλλου, ούτε πως να εξελίσουμε τη δική μας ιδιαιτερότητα. Σε μια εποχή που ο εκφοβισμός-bullying αποτελεί μείζον πρόβλημα δημόσιας υγείας για παιδιά, γονείς και εκπαιδευτικούς η λύση επιβάλλεται να δοθεί από εμάς. Εμάς που κρυβόμαστε πίσω από αυτό, που στα μάτια των άλλων φαντάζει άγνωστο και ξένο. Αντί να το κρύψουμε ας το αποκαλύψουμε, αντί να ντρεπόμαστε για αυτό, ας το υπερασπιστούμε. Ο Κώστας Τσαρτσαρής είναι ένα μόνο παράδειγμα, το αν θα γίνεις εσύ το επόμενο εξαρτάται από εσένα.