Ο Φεύγας, μισός άνθρωπος με ολόκληρη καρδιά.

Ο Στέλιος είναι από αυτές τις φυσιογνωμίες που ξεχωρίζουν. Ειδικά σε μια επαρχιακή πόλη σαν τη Νάουσα, πολλά κεφάλια γυρνάνε στο πέρασμά του. Εκκεντρικό ντύσιμο, τατουάζ και σκουλαρίκια, καθώς και μια εμφανή αναπηρία στη δεξιά μεριά του σώματός του προκαλούν την περιέργεια και τα σχόλια του κόσμου. Δεν ξέρω πόσοι από αυτούς γνωρίζουν πως πίσω και πέρα από όλα αυτά ο Στέλιος είναι ένας πατέρας που μεγαλώνει μόνος τον έφηβο γιο του και κατά πόσο η γνώση αυτή θα άλλαζε την αρχική γνώμη τους γι΄ αυτόν. Από την κουβέντα μας πάντως, κατάλαβα πως τον ίδιο δεν τον ενδιαφέρει, ούτε βρίσκεται εδώ για να αποκαταστήσει τη φήμη του, δεν το έχει ανάγκη άλλωστε. Ειλικρινής, ακομπλεξάριστος και “κολλημένος” με το γιο του ο Στέλιος είναι ο ήρωας της διπλανής πόρτας, είναι ένας ακόμη ήρωας στην οικογένεια του Mylittlestories.

Το ατύχημα

Το 2005 έπαθα εγκεφαλίτιδα status epilepticus και ραβδομυόλυση. Ήμουν τελειωμένος. Στο νοσοκομείο της Νάουσας οι γιατροί είπαν στην πρώην γυναίκα μου και στη μάνα μου ότι πεθαίνω, δεν αξίζει να μεταφερθώ Θεσσαλονίκη, εκείνες ωστόσο επέμεναν. Με στείλανε τελικά στον Άγιο Παύλο στη Θεσσαλονίκη και για 9 μερόνυχτα προσπαθούσαν να με επαναφέρουν στη ζωή. Η γυναίκα μου η Ζωή ήταν τότε 5 μηνών έγκυος, και παρ΄ότι υπήρχε κίνδυνος να χάσει το παιδί από μικρόβια στην εντατική, δεν έφυγε λεπτό από το πλευρό μου, ούτε αυτή ούτε η μάνα μου. Τις μέρες εκείνες είδα εφιάλτες, είδα όνειρα πολλά και στο τέλος πίστεψα. Την 9η ημέρα όταν με βγάλανε από την καταστολή έπιασα την κοιλιά της γυναίκας μου και δάκρυσα. Όλο το προσωπικό στον αέρα από χαρά, ήρθε από το σπίτι του ο διευθυντής το ίδιο βράδυ να με δει. Μπήκε μέσα και μου λέει: “Τι θέλεις αγόρι μου”, ένα φραπέ γλυκό με γάλα του είπα, χαχαχαχαχα. Το ατύχημα μου στέρησε πράγματα που αγαπούσα, να μπορώ να παίξω μπάσκετ με το παιδί μου, να τρέξω, να χορέψω και κυρίως να είμαι τελείως αυτοεξυπηρετούμενος. Δέχθηκα ρατσισμό για το παρελθόν μου, αλλά δεν έχω να αποδείξω τίποτα σε κανέναν. Η ζωή μου τα λέει όλα. Μισός άνθρωπος με ολόκληρη καρδιά. Το προτιμώ, από ολόκληρους ανθρώπους με μισή καρδιά. Έγινα αριστερόχειρας και κάνω μια δουλειά με τα χέρια, μεγαλώνω ένα παιδί μόνος μου και συνεισφέρω σε ένα σπίτι. Λίγο με νοιάζει η γνώμη των άλλων. Αγάπα ανιδιοτελώς και η ζωή θα σε ανταμείψει.

Λίγο με νοιάζει η γνώμη των άλλων. Αγάπα ανιδιοτελώς και η ζωή θα σε ανταμείψει.

Το Ταττοο

H σχέση μου με τη ζωγραφική ξεκινάει από παλιά. Ασχολήθηκα με το graffiti το 1994-95, ήμουν από τους πρώτους στην περιοχή μαζί με τον άντρα σου. Το χέρι μου έπιανε, ήμουν καλός στους characters. Πέρασαν τα χρόνια και το 2000 έφυγα στην Αθήνα να δουλέψω, οδηγός σε μια εταιρεία παραγωγής ταινιών, εκεί ήταν που με κέντρισε το σχέδιο και το ταττοο. Γύρισα Νάουσα έχοντας σκοπό να κάνω το δικό μου μαγαζί, δυστυχώς έπαθα το ατύχημα και το όνειρο έσβησε αφού στερήθηκα άλλωστε τη δυνατότητα του δεξιού μου χεριού και ποδιού. Το 2009 αποφάσισαμε με τη γυναίκα μου να φύγουμε Πλαταμώνα για σεζόν να κάνουμε χεννες. Πήρα τη Ζωή, το Νικόλα μου και τη Μαρία την κόρη μου από τον πρώτο γάμο της Ζωής και πήγαμε, βγάλαμε άδεια και καθήσαμε 1,5 μήνα.

Γυρίζοντας στη Νάουσα αποφασίσαμε να ανοίξουμε το στούντιο που πάντα ήθελα, αλλά για λόγους που δεν έχουν τόσο σημασία, χωρίσαμε και το όνειρο έμεινε πάλι όνειρο. Μετά από δύο χρόνια με είδε να ζωγραφίζω η Ελένη Ανδρονικίδου, η ζωγράφος, και μου έδωσε ξανά το έναυσμα. Πήρα κάποια λεφτά και ξεκίνησα το όνειρο το 2011, το δικό μου στούντιο ταττοο. Πολύ ενθουσιασμός, πολλή δουλειά και τρέλα με αυτό που έκανα. Μέχρι στιγμής μετράω γύρω στα 4000 σχέδια και ο γιος μου 50. Το 1ο του σχέδιο το χτύπησε σε μένα 8 χρόνων. Ίσως να είμαι ο μοναδικός τατουατζής που όντας δεξιόχειρας έγινα αριστερόχειρας, λόγω του ατυχήματος.

Ο γιος μου

Όταν χώρισαμε με τη Ζωή, την παρακάλεσα να μου αφήσει τον Νικόλα, αφού η ίδια δεν είχε προς το παρόν την οικονομική δυνατότητα να τον μεγαλώσει και επιπλέον αυτή είχε τη Μαρία. Ήθελα να έχω εγώ το Νικόλα μου. Ο γιος μου είναι όλη μου η ζωή, τα φτερά μου, όλη μου η ενέργεια. Από το 2010 τον μεγαλώνω μόνος με τη βοήθεια της μάνας μου. Είναι ότι καλύτερο πέτυχα και θα έχω πετύχει στη ζωή μου. Είναι ένας καλός μαθητής, αθλητής του Ζαφειράκη και μουσικός στη φιλαρμονική. Ο μικρός είναι στο μεταίχμιο της εφηβείας τώρα και πρέπει να είμαι προσεκτικός. Να τον αφήνω να κερδίζει εκεί που πρέπει και να τον βάζω στη θέση του όταν χρειάζεται. Χρόνο με το χρόνο πρέπει να έχει και λίγο περισσότερες νίκες. Φοβάμαι δεν στο κρύβω, ίσως γιατί και εγώ στα νιάτα μου δεν ήμουν ήσυχος.

Όσον αφορά στη συμβιώση θέλει ταλέντο και ψυχραιμία, είναι δύσκολο να κρατάς τις ισορροπίες σ’ένα σπίτι ανάμεσα σε δύο γενιές. Πρέπει να κρατάς τα γκέμια και να δίνεις τόπο στην οργή με αρμονία. Θέλω το καλό, να είμαι δίκαιος, άλλωστε αυτός ήταν ο ρόλος μου μια ζωή, γεφυρωτής σχέσεων. Και για να γίνουν όλα αυτά πρέπει ν’αποδεχθούμε πως δεν υπάρχει τελειότητα. Θέλω ένα παιδί όχι τέλειο σε όλα. Θέλω ένα καλό παιδί χωρίς πάθη, πάθη που θα κάνουν κουμάντο στη ζωή του. Μην περιμένουμε από τα παιδιά μας, να μας αγαπήσουν όσο εμείς. Εμείς είμαστε οι ρίζες και τα φτερά τους, η ασπίδα τους και οι δίκαιοι κριτές τους. Φοβάμαι το μέλλον δεν είμαι άτρωτος, αλλά ζω στο παρόν με την εμπειρία του παρελθοντος. Σε αυτό που ποντάρω είναι ότι το παιδί μου βλέπει ποιος είμαι, του έχω πει ο ίδιος ποιος ήμουν. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που σώθηκα, ο γιος μου. Και θα γίνει καλύτερος από μένα….Σκοπός. Τέλος θέλω να πω ένα ευχαριστώ και στη μάνα μου για όλη τη στήριξη όλα αυτά τα χρόνια. Μάνα σε ευχαριστώ.

Η σημερινή ιστορία ίσως ήταν μια καλή ευκαιρία να αναφερθώ στη διαφορετικότητα των ανθρώπων και στην κακή μας συνήθεια να κρίνουμε τους άλλους από την εξωτερική τους εμφάνιση. Δεν θα το κάνω. Θα σταθώ στη φράση του Στέλιου “Δεν έχω να αποδείξω τίποτα σε κανέναν” και θα αναρωτηθώ πόσο ανάγκη έχουμε τελικά την αποδοχή των άλλων; Πόσο επιτρέπουμε να καθορίζει τις σκέψεις, τις πράξεις μας και τη ζωή μας η γνώμη τους; Είναι μάλλον πιο βολικό να ασχολούμαστε με “αυτούς” παρά με “εμάς”. Τους κατηγορούμε ενώ στην ουσία είμαστε εμείς που τους παραχωρούμε χώρο, περισσότερο μάλιστα από όσο θα έπρεπε. Ασχολούμαστε συστηματικά μαζί τους προσπαθώντας να τους πείσουμε για το ποιοι είμαστε και ορισμένες φορές ίσως καταφέρνουμε να τους ξεγελάσουμε. Τι γίνεται όμως με τον εαυτό μας; Τι γίνεται με το μοναδικό κριτή από τον οποίο δεν μπορούμε να κρυφτούμε; Ο Στέλιος κάθε φορά που κλείνει τα μάτια και κοιτάζει μέσα του είναι ήσυχος, έχει ένα σαφή, ξεκάθαρο και ιερό στόχο: Να γίνει ο γιος του καλύτερος άνθρωπος από τον ίδιο. Έσύ; Τι σκοπό ζωής έχεις; Για εσένα..όχι για τους άλλους. Για τον εαυτό σου.

Βλέπω μόνο τις αρετές των ανθρώπων. Αφού και εγώ δεν είμαι αλάνθαστος, δεν θα κρίνω τα λάθη των άλλων. Mahatma Gandhi