Πέμπτες Πλούτου

Nομίζω ήταν Αύγουστος όταν έλαβα στο facebook μια πρόσκληση, από μια ομάδα με το όνομα Πέμπτες Πλούτου. Λίγο ο παράξενος τίτλος, λίγο η έμφυτη περιέργειά μου με ώθησαν στο να δεχτώ το αίτημα. Ανατρέχοντας για περισσότερες πληροφορίες, διαπίστωσα με χαρά πως πρόκειται για μια έξυπνη ιδέα, που στόχο έχει να επηρεάσει θετικά όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Κάθε εβδομάδα λοιπόν και συγκεκριμένα τις Πέμπτες, τα μέλη της ομάδας κάνουν μια τυχαία ανιδιοτελή πράξη καλοσύνης για κάποιον άλλον. Η πράξη αυτή χρειάζεται να έχει οικονομικό αντίκρισμα πολύ μικρό ή πολύ μεγάλο, δεν έχει καμία σημασία. Εμπνευστής και φυσικά ενεργό μέλος της ομάδας είναι ο Ντίνος Κεχαγιάς. Ένας νέος άνθρωπος, αθεράπευτα ρομαντικός, με φρέσκιες ιδέες και θετική διάθεση.

Ποιος είναι ο Ντίνος?

Γεννήθηκα Σάββατο, 29 Νοεμβρίου 1980 στην Αθήνα. Καταγωγή έχω μισός από Θεσσαλονίκη (από μπαμπά) και μισός από Μονόδρυ, ένα μικρό χωριό έξω από την Κύμη Ευβοίας (από μαμά). Σε ηλικία 2 ετών μεταναστεύσαμε οικογενειακώς στην Νέα Υόρκη, όπου και μεγάλωσα ως ο μικρότερος από τρία αδέλφια. Στα 10 μου επιστρέψαμε στην Ελλάδα όπου και με μεγάλη ευγνωμοσύνη ζω ως σήμερα. Ανέκαθεν αγαπούσα πολύ οτιδήποτε περιλαμβάνει κίνηση. Όποιος με γνωρίζει, ξέρει καλά ότι ακόμα κι όταν μιλώ στο τηλέφωνο, έχω την συνήθεια να κάνω τρελά «χιλιόμετρα». Λατρεύω παραλία και ρακέτες και το αγαπημένο μου άθλημα είναι το μπάσκετ. Μέχρι και σήμερα κάπου κάπου συναντιέμαι με τον κολλητό μου τον Ηλία και παίζουμε τρίποντα. Στην καθημερινότητά μου σχεδόν πάντα υπάρχει κάτι που έχει να κάνει με άσκηση ή αθλητισμό. Είναι κάτι σαν ανάσα για μένα πλέον. Φτιάχνω τα καλύτερα smoothies στο σύμπαν και μιας και τα τελευταία χρόνια έχω γίνει πολύ «πρωινός τύπος» το αγαπημένο μου γεύμα είναι το πρωινό και φροντίζω να είναι πάντα πλούσιο. Μου αρέσει πολύ η μουσική κι ο χορός κι απολαμβάνω ειδικότερα τα ακούσματα των 80’s. Αν δείτε σε κάποιο πάρτι, έναν τρελό να χορεύει ασταμάτητα σαν μικρό παιδί, υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να παίζει Bon Jovi και ο τρελός να είμαι εγώ. Είμαι φύσει αισιόδοξος και δοτικός και μου έχουν πει πως είμαι άνθρωπος στον οποίο εύκολα και αβίαστα μιλάει κάποιος. Η «βίδα» μου είναι η γνώση και δει η αυτοβελτίωση. Που με χάνεις, που με βρίσκεις, σε ομιλία ή σεμινάριο θα τριγυρνάω, συλλέγοντας ιδέες, εμπειρίες και γνωρίζοντας ενδιαφέροντες ανθρώπους. Πιστεύω βαθιά πως όλοι οι άνθρωποι έχουμε μεγαλείο μέσα μας και πως καθήκον μας είναι να το βγάλουμε για να φωτίσουμε εμάς και τους γύρω μας.

Πέμπτες Πλούτου.

Οι Πέμπτες Πλούτου προέκυψαν τυχαία. Ακολουθώντας ένα group του εξωτερικού στο facebook ανακάλυψα πως έκαναν μια παρόμοια δράση και επειδή είχε προσφάτως μεγαλώσει μέσα μου η πηγαία ανάγκη να δώσω με έναν διαφορετικό τρόπο, σκέφτηκα: «Γιατί όχι κι εμείς εδώ στην Ελλάδα». Και ως λέξη και ως έννοια, ο «Πλούτος» με είχε απασχολήσει πολύ από το 2016 με αφορμή την δουλειά που είχα ξεκινήσει με τον εαυτό μου τότε και ως φυσικό επακόλουθο τον Απρίλη του 2018 έφτιαξα και την ομάδα στο facebook. Η Πέμπτη επιλέχθηκε ως μέρα της δράσης αφενός γιατί πάντα μου άρεσε για κάποιο λόγο σαν μέρα και αφετέρου έκανε ωραία «παρέα» ηχητικά με την λέξη Πλούτος. Το αστείο είναι πως κάποιους μήνες αργότερα ένα μέλος της ομάδας, η Άννα, αστρολόγος στο επάγγελμα, επιβεβαίωσε την ορθή επιλογή της μέρας, καθώς η Πέμπτη είναι η μέρα του Δία, θεού του Πλούτου και της Αφθονίας. Φυσικά δεν είχα ιδέα αλλά τελικά κοίτα τι ωραία που «κούμπωσε». Είμαι ευχαριστημένος που βήμα βήμα η ιδέα μεγαλώνει και πολύς κόσμος αρχίζει και ασπάζεται τη δράση. Είναι λογικό γιατί η πράξη δοσίματος χτίζει σταδιακά μέσα μας την νοοτροπία Πλούτου και Αφθονίας.

Τελευταία όλο και περισσότεροι ασχολούνται με την αυτοβελτίωση, την γυμναστική και την ψυχολογία είναι μόδα ή ανάγκη?

Κατά την άποψή μου θεωρώ πως ανέκαθεν ο άνθρωπος είχε την ανάγκη να λάβει απαντήσεις και πάντοτε τις αναζητούσε. Είτε για το σώμα, ή το πνεύμα ή και την ψυχή του. Δεν είναι κάτι νέο. Οι δικοί μας εδώ και χιλιάδες χρόνια προέτρεπαν το «γνώθι σαυτόν», δηλαδή το να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Εφόσον δεν έχουμε καταφέρει αποδεδειγμένα ακόμα να γίνουμε «ανώτερα» πνευματικά όντα, ερχόμαστε όλοι στη ζωή με σκοπό να διερευνήσουμε και να προσεγγίσουμε, όσο μπορεί και επιλέγει ο καθένας, το πραγματικό δυναμικό μας. Αναμφίβολα παρατηρώ μια μεγαλύτερη τάση και στροφή προς το θέμα αυτό και σίγουρα διευκολύνει το εγχείρημα η πιο άμεσα πρόσβαση σε πληροφορία και γνώση. Λόγω διαδικτύου, ουδέποτε στην ιστορία του ανθρώπου ήταν τόσο εύκολη η πρόσβαση στη γνώση, ουδέποτε ήταν τόσο εύκολο η πρόσβαση στα εργαλεία και τις δεξιότητες για μια ποιοτικότερη ζωή σε όλα τα επίπεδα. Δεν είναι λοιπόν μόδα που ήρθε, θα φύγει και μετά από 20 χρόνια θα επανέλθει. Ήταν πάντα παρούσα αυτή η βασική ανάγκη του «σκεπτόμενου» ανθρώπου. Απλά όσο περισσότερο την συνειδητοποιούμε τόσο πιο πολύ την παρατηρούμε, τόσο πιο πολύ την μοιραζόμαστε και συλλογικά την εξελίσσουμε.

Έχεις σπουδάσει οικονομικά, τι πιστεύεις ότι έφερε τη χώρα σε αυτήν την κατάσταση? Υπάρχει ελπίδα για το μέλλον?

Η οικονομία είναι όπως η ζωή: Έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Όπως η θάλασσα: έχει και τρικυμία, έχει και μπουνάτσα. Όλα λειτουργούν σε κύκλους. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, κάθε φορά με διαφορετικά πρόσωπα και διαφορετικές εντάσεις στα γεγονότα, όμως επαναλαμβάνεται. Η χώρα μας έχει δοκιμαστεί ξανά και ξανά ιστορικά από πολύ χειρότερες κρίσεις, όπως υποδούλωση και πολέμους και μάλιστα στην πρόσφατη ιστορία μας. Δεν θέλω με τίποτα να μειώσω το πρόβλημα, που οπωσδήποτε υπάρχει, όμως εστιάζουμε πολύ περισσότερο σε αυτό και όχι στη λύση του. Η κρίση δεν είναι θέμα οικονομικό, είναι θέμα νοοτροπίας, τρόπου και ποιότητας σκέψης δηλαδή. ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΜΑΘΕΙ, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ. Και η άγνοια αυτή προκαλεί φόβο. Ακόμα χειρότερα, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΣΩΣΤΑ. Και η ημιμάθεια αυτή προσκαλεί την μετριότητα. Ως εκ τούτου παρασυρόμαστε από συναισθήματα ανασφάλειας και απελπισίας και οδηγούμαστε τελικά σε συμπεριφορές που δεν μας εξυπηρετούν. Κι όλο αυτό χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Και τα αποτελέσματα τα έχουμε βιώσει λίγο ή πολύ όλοι. Ωστόσο, σαφώς και υπάρχει ελπίδα και περνά μέσα από την ΓΝΩΣΗ. Η γνώση για το πως μπορούμε να διεκδικήσουμε να ζούμε καλύτερα σε όλα τα επίπεδα. Σαφώς και υπάρχει ελπίδα γιατί η γνώση αυτή και είναι διαθέσιμη και είναι προσβάσιμη.

Η οικονομία είναι όπως η ζωή: Έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Όπως η θάλασσα: έχει και τρικυμία, έχει και μπουνάτσα. Όλα λειτουργούν σε κύκλους

Είχες τη δυνατότητα να σπουδάσεις, βρήκες μια έτοιμη δουλειά από τον πατέρα σου, κάποιος ενδεχομένως να σε κρίνει για αισιοδοξία εκ του ασφαλούς.

Θεωρώ εαυτόν ευλογημένο από την άποψη ότι γεννήθηκα σε μια χώρα ελεύθερη. Μου δόθηκε το δικαίωμα να μεγαλώσω, να πάω σχολείο, να σπουδάσω και να εργαστώ χωρίς να έχω τον φόβο ότι μπορεί κάποιος να με συλλάβει έτσι για το τίποτα. Χωρίς να αγχώνομαι ότι μπορεί κάποια στιγμή, στα καλά του καθουμένου, να πέσει μια βόμβα στο σπίτι, στο σχολείο ή στην δουλειά μου. Είμαι ευγνώμων για το γεγονός πως ανήκω, όπως και οι περισσότεροι δυτικοί λαοί, στο 10% των ανθρώπων παγκοσμίως, που έχουμε στέγη, τροφή, νερό και πρόσβαση στη γνώση. Κι εγώ και όλοι μας ανεξαιρέτως είτε αντιμετωπίζουμε ή έχουμε αντιμετωπίσει ή θα αντιμετωπίσουμε μελλοντικά προκλήσεις. Η «έτοιμη» δουλειά από τον πατέρα μου, πιστέψτε με, περιείχε πολύ μεγάλες προκλήσεις και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν κρίθηκα αντάξιος αυτών, όπως αποδείχθηκε στην συνέχεια. Αναγκάστηκα λοιπόν να δημιουργήσω τον δικό μου δρόμο. Το θέμα είναι λοιπόν, τι κάνουμε με αυτό που μας δίδεται. Εμένα μου δόθηκε κάτι, και επειδή δεν το σεβάστηκα, το πλήρωσα εν τέλει. Ακούω συχνά πολλούς ανθρώπους να κατηγορούν, να μεμψιμοιρούν, να γκρινιάζουν και «να δείχνουν το δάχτυλο». Πάντα κάποιος άλλος φταίει. Το ξέρω καλά γιατί πρώτος εγώ το έκανα. Έβρισκα χίλιους λόγους για τους οποίους «δεν μπορούσα». Ευφυέστατες δικαιολογίες για να μεταθέσω την ευθύνη της δικής μου ζωής σε άλλους. Και ερωτώ λοιπόν εμένα και τους άλλους: Αν αλλάξουμε την εστίασή μας; Αν επιλέξουμε να στρέψουμε το βλέμμα μας σε αυτά που είναι υπέρ μας (και είναι πολλά); Αν είμαστε ευγνώμονες για τα δώρα που απλόχερα μας προσφέρει η ζωή (και οι προκλήσεις μεταμφιεσμένα δώρα είναι); Ας αναλάβουμε επιτέλους την ευθύνη ο καθένας για τον εαυτό του. Και δεν είναι εγωιστικό. Ο Μαχάτμα Γκάντι, κάποτε μεταξύ άλλων είχε πει: «Γίνε εσύ η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο».

Υπάρχει τελικά μυστικό για την επιτυχία?

Αν αναλύσουμε την ετυμολογία της λέξης «επιτυχία», προκύπτει από την πρόθεση «επί» και το ουσιαστικό «τύχη». Επί της τύχης λοιπόν, σημαίνει πάνω από την τύχη. Η επιτυχία έρχεται όταν αναλαμβάνω την ευθύνη να διαχειριστώ αυτό που συμβαίνει στη ζωή μου. Είτε θετικό ή αρνητικό είναι αυτό. Το 10% μόλις της ζωής μου εξαρτάται από το «ΤΙ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ». Το υπόλοιπο 90% εξαρτάται από το «ΤΙ ΚΑΝΩ» με αυτό που μου συμβαίνει. Οι περισσότεροι λόγω άγνοιας, λόγω ημιμάθειας, λόγω φόβου, επιλέγουμε να μην κάνουμε τίποτα, ή να συμβιβαστούμε ή να κάνουμε επί της ουσίας λίγα πράγματα. Κι έπειτα επικαλούμαστε την «ΑΤΥΧΙΑ» μας. Όλα καταλήγουν στη δράση. Ξεκίνα ΤΩΡΑ. Με αυτά που έχεις ΤΩΡΑ. Με αυτά που ξέρεις ΤΩΡΑ. Με αυτούς που μπορείς ΤΩΡΑ. Και σε όλο το ταξίδι σου προς την επιτυχία, βίωσε την επιτυχία ΤΩΡΑ. Και πιο πρακτικά εννοώ το εξής: η επιτυχία είναι συνήθεια. Δεν υπάρχει διάκριση. Εμείς την βαφτίζουμε «μεγάλη» και «μικρή» στο μυαλό μας. Η επιτυχία είναι εύκολη. Εμείς της βάζουμε δύσκολους κανόνες. Ας τη βιώνουμε λοιπόν στα καθημερινά «μικρά» και φαινομενικά ασήμαντα πράγματα. Π.χ. Βιώνω την επιτυχία όταν φτιάχνω το πρωινό smoothie μου, όταν καταφέρνω να δέσω τα κορδόνια μου, όταν βάζω το κλειδί στη πόρτα μου. Τόσο απλά. Συνειδητά λοιπόν, όταν βιώνουμε συχνά και καθημερινά επιτυχία, επαναπρογραμματίζουμε τον εαυτό μας κι γινόμαστε πιο δεκτικοί και στις «μεγάλες» επιτυχίες. Κλείνοντας το θέμα της επιτυχίας, θα επικαλεστώ κάτι που άκουσα σε μια ομιλία του καλού μου φίλου Στέφανου Ξενάκη που είπε χαρακτηριστικά: Ευτυχία δεν είναι να έχεις αυτό που θέλεις. Ευτυχία είναι να θέλεις αυτό που έχεις. Επιτυχία χωρίς Ευτυχία είναι Αποτυχία”.

Όλους αυτούς τους μήνες παρακαλουθώ τα μέλη της ομάδας να μοιράζονται με χαρά τη μικρή ή μεγάλη πράξη προσφορά τους. Ένα κουλούρι στον επόμενο πελάτη του φούρνου, έναν καφέ στον λαχειοπώλη στα φανάρια, μία φιάλη αίμα σε κάποιον ασθενή που νοσηλεύεται, ένα ζεστό χαμόγελο στον οδηγό του λεωφορείου. Ναι και το χαμόγελο μετράει , ειδικά σήμερα στην εποχή της δυσπιστίας και του αρνητισμού, που έχουμε ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε από κάπου να πιαστούμε, σε κάτι να πιστέψουμε. Μια καλήμερα, ένα χαμόγελο, ένα μπουκαλάκι νερό, μια τυρόπιτα. Όχι ελεημοσύνη, προσφορά. Έχει διαφορά. Να το κάνεις πρώτα για σένα, και μετά για τον άλλο. Σκέψου λίγο, πλησιάζουν γιορτές. Δεν έχουν όλοι δέντρο να στολίσουν, δεν θα καθήσουν όλοι σε γιορτινό τραπέζι. Κάποιοι δεν έχουν δουλειά, οικογένεια, φίλους και δυστυχώς κάποιοι δεν έχουν όνειρα. Δώσε τα παλιά σου στολίδια, πρόσφερε μια σακούλα ψώνια, δώρισε το βιβλίο που διάβασες. Και ξέρεις κάτι δεν έχει σημασία αν αυτό που θα προσφέρεις θα είναι μικρό ή μεγάλο, φθηνό η ακριβό, γιατί θα έχεις δώσει το σπουδαιότερο, θα έχεις χαρίσει ελπίδα.