Στέφανος Δημουλάς “Αυτό που σοκάρει είναι ότι είμαι αμεταμέλητα ο εαυτός μου”

Το Στέφανο τον προσέγγισα αρχικά το προηγούμενο καλοκαίρι, όπου ευγενέστατα μεν, αλλά προς μεγάλη μου απογοήτευση δε, η απάντηση που έλαβα ήταν αρνητική. Μου εξήγησε, πως έκρινε τη συγκεκριμένη περίοδο ακατάλληλη για συνεντεύξεις, μεταθέτοντας ωστόσο στο μέλλον μία πιθανή συνεργασία μας. Καθώς πίστευα πολύ στο θέμα “Στέφανος”, δεν υπήρχε περίπτωση να μην το κυνηγήσω. Άφησα λίγο το χρόνο να κυλήσει και πριν τις γιορτές τον ενόχλησα ξανά. Τον ευχαριστώ που δέχτηκε, τον ευχαριστώ που με δυσκόλεψε ζητώντας μου ερωτήσεις πέρα των συνηθισμένων, αλλά κυρίως τον ευχαριστώ, και ας γίνομαι κουραστική, για τα όσα μοιράστηκε μαζί μου στο Mylittlestories. Από τις συνεντεύξεις που απόλαυσα και μια φωνούλα μέσα μου ψιθυρίζει πώς το ίδιο θα συμβεί και σε εσάς.

INFO : Ο Στέφανος Δημουλάς είναι Έλληνας χορευτής νεοκλασικού μπαλέτου και χορογράφος με έδρα το Λονδίνο του Ηνωμένου Βασιλείου. Γεννημένος το 1994, στο Βόλο, με γονείς το Νεοπτόλεμο Δημουλά και τη Λουκία Ντίνου έδειξε από νωρίς την αγάπη του για χορό. Όταν πια μεγάλωσε μετακόμισε στη Γλασκώβη, για να συνεχίσει ανώτερες σπουδές, στη Βασιλική Ακαδημία της Σκωτίας, όπου αποφοίτησε το 2015, με Μπάτσελορ πτυχίο στο Μοντέρνο Μπαλέτο. Γνωστός για το ρόλο του ως Μάνος Χατζηδάκις στο ντοκιμαντέρ “Μάνος Χατζιδάκις: Είδωλο στον Καθρέφτη”, έχει πάρει επίσης μέρος σε αρκετές και σπουδαίες παραστάσεις όπως: “La Traviata” στη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου, “Moremi Ajasoro” Αφρικανική Όπερα στη Βασιλική Ακαδημία της Σκωτίας, “Το Νανούρισμα των Πειραμάτων” στο Βασιλικό Κολέγιο της Μουσικής Ayanfe και πολλά πολλά ακόμα. Συμμετείχε στην παγκόσμια περιοδεία του Μιούζικαλ Voices of the Amazon ενώ έχει συνεργαστεί με την Jennifer Hudson, την Candi Staton, τους Röyksopp, την Alicia Keys και την Kate Moss. Επίσης, ο Στέφανος έγινε γνωστός ως ακτιβιστής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, κυρίως εξαιτίας του εξωφύλλου του γκέι περιοδικού Attitude για το Pride Issue, όπου φωτογραφήθηκε με τον πατέρα του.

Ποια είναι η πρώτη σου ανάμνηση σε σχέση με το χορό;

Η πρώτη εικόνα που φέρνω αμυδρά στο μυαλό μου είναι να βρίσκομαι στην πρώτη αίθουσα χορού που μπήκα για να μου κάνουν μάθημα μπαλέτου και να βλέπω παντού γύρω μου κοριτσάκια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που σκέφτηκα : “Μα ούτε ένα αγοράκι;”. Στην πορεία βέβαια κατάλαβα ότι αυτό είναι κοινός τόπος στην ελληνική μας πραγματικότητα.

Έχεις  δηλώσει πως ξεκινώντας από το Βόλο για να κυνηγήσεις το όνειρό σου δεν είχες καμιά γνωριμία για να σε βοηθήσει. Ήταν οι μοναδικές ικανότητές σου στο χορό, το πάθος σου, η τύχη, το ήθος ή η επιμονή που σε έφεραν στην κορυφή;

Ας ξεκινήσω με το να πω ότι σε καμία κορυφή δεν έχω φτάσει, μηδέ των Ιμαλαΐων εξαιρουμένης (χιουμοράκι) ! Απλώς προσπαθώ για το καλύτερό μου σε έναν δύσκολο και απαιτητικό κλάδο του Πολιτισμού και ως αποτέλεσμα “κλείδωσα” κάποιες ηχηρές συνεργασίες. Πέραν τούτου, αυτό που με βοήθησε να προχωρήσω είναι ένα συνονθύλευμα των όσων αναφέρατε. Λίγο περισσότερο θα έλεγα ήταν η επιμονή μου ή αλλιώς το πείσμα μου να συνεχίσω, όταν έπεφταν σωρηδόν οι απορρίψεις. Το θέμα των γνωριμιών είναι μία πονεμένη ιστορία για πολλούς Έλληνες όπως εγώ. Αναντίρρητα, το να έχεις γνωριμίες μπορεί να σου ανοίξει πολλές πόρτες ευκολότερα και γρηγορότερα όμως δεν είναι αυτός ο μοναδικός δρόμος επιτυχίας. Μεγαλώνουμε πιστεύοντας ότι μόνο με γνωριμίες και χρήμα μπορούμε να αποκτήσουμε περισσότερες γνωριμίες και χρήμα μα είμαι η αυταπόδεικτη απόδειξη πως δεν ισχύει καθολικά. Μεγάλωσα σε μία επαρχιακή πόλη, σε μία φυσιολογικά ευκατάστατη οικογένεια, σε μία περιορισμένη λόγω πόρων καλλιτεχνικά χώρα, που εκ γενετής με θεωρούσε “περίεργο”. Δεν πτοήθηκα, όμως, από αυτά ούτε χρησιμοποίησα την απουσία γνωριμιών, την έλλειψη ευκαιριών ή υλικής στήριξης και τις περιορισμένες δυνατότητες ως δικαιολογίες για να μην προσπαθήσω το καλύτερό μου. Με αυτή τη λογική κατά νου ως πυξίδα, έκανα ό,τι έκανα και θα συνεχίσω μέχρι να κουραστώ να προσπαθώ.

Μεγαλώνουμε πιστεύοντας ότι μόνο με γνωριμίες και χρήμα μπορούμε να αποκτήσουμε περισσότερες γνωριμίες και χρήμα μα είμαι η αυταπόδεικτη απόδειξη πως δεν ισχύει καθολικά

Προφανώς ο χορός δεν είναι μόνο φώτα και κοστούμια, σωστά;

Τα φώτα και τα κοστούμια είναι το 10% αν όχι λιγότερο. Τα φώτα και τα κοστούμια είναι η απόρροια της όλης προσπάθειας, το αποτέλεσμά της. Αυτό που βλέπει ο θεατής πάνω στη σκηνή ή μπροστά στην κάμερα, είναι το αποτέλεσμα μιας μεγάλης προσπάθειας του χορευτή που ξεκινάει από τα χρόνια των σπουδών του και τις ατελείωτες ώρες προπόνησης μέχρι την οντισιόν, τα αμέτρητα “όχι” και τις πολλές ώρες πρόβας. Ο χορός είναι κανονικότατο επάγγελμα όταν αντιμετωπίζεται τοιουτοτρόπως και από τον εργαζόμενο αλλά και από τον εργοδότη. Για εμένα, ο χορός ξεκινάει με το να προσδιορίσει το άτομο αν τον ασκεί επαγγελματικά ή ερασιτεχνικά. Άπαξ και πάρει μία απόφαση πάνω σε αυτό τότε η αφοσίωση και η αντιμετώπιση του χορού αλλάζει. Παντελώς και καθολικά. Και έτσι πρέπει. Στη δουλειά μας πρέπει να αποδεικνύεις συνεχώς ότι είσαι ό,τι δηλώνεις πως είσαι. Τα λόγια είναι αέρας.

Πριν λίγους μήνες το όνομα σου συμπεριλήφθηκε στη Wikipedia, πως ένιωσες για αυτό;

Ήταν μία έκπληξη μπορώ να πω. Όπως ίσως γνωρίζετε, η Wikipedia είναι μία παγκόσμια διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια η οποία απαγορεύει διά ροπάλου και κάνει αδύνατη τη δημιουργία σελίδας κάποιου ατόμου εκτός κι αν αυτό το άτομο έχει ζητηθεί να συμπεριληφθεί πολλάκις από διάφορους χρήστες. Αυτό, λοιπόν, από μόνο του με τιμάει πάρα πολύ. Το ενδιαφέρον πολλών για τη δουλειά μου και το άτομό μου με συγκινεί και μου δίνει ώθηση να συνεχίσω για να καταφέρω περισσότερα. Είναι ένα διαδικτυακό χειροκρότημα. Αυτή η “πληρωμή” που δεν μπορούμε να έχουμε εμείς οι ερμηνευτές όταν δεν είμαστε πάνω στη σκηνή.

Έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο να γίνει η ζωή σου ταινία;

Δεν πιστεύω ότι είχα ή έχω καμία πολυτάραχη ζωή που είναι άξια κινηματογραφικής προβολής, πόσο μάλλον όταν γνωρίζω και συναναστρέφομαι με άτομα που πραγματικά έχουν κάνει προσωπικούς άθλους όπως για παράδειγμα να έχουν μεγαλώσει και επιβιώσει μέσα σε καταστάσεις και οικογένειες με ναρκωτικά, βία, θανάτους, εκπόρνευση, φτώχεια, πολέμους, μετανάστευση. Αυτοί για εμένα είναι άξιοι προβολής που παρ’όλες τις κακουχίες κατάφεραν να είναι σώοι, αβλαβείς και αξιοπρεπείς. Αυτό όμως που μπορώ με σιγουριά να πω καθώς και το ανακαλύπτω όσο μεγαλώνω είναι ότι βρίσκω στην πορεία άτομα που βλέπουν τον εαυτό τους σε μένα. Είναι σαν να ικανοποιούν τις δικές τους φιλοδοξίες βλέποντας τα δικά μου επιτεύγματα. Αν η προβολή του τσαγανού, της τόλμης, του ρίσκου, της παραγωγικότητας και της συνεχούς μάχιμης συμπεριφοράς μπορεί να θεωρηθεί άξια προς προβολή τότε ναι θα μπορούσα να σκεφτώ το ενδεχόμενο μιας τέτοιας ταινίας.

Τι έχεις κερδίσει μέχρι τώρα από το χορό;

Ικανοποίηση όχι ματαιοδοξία, φήμη όχι διασημότητα, χρήμα όχι πλούτο. Και εδώ θα προσθέσω και την αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό. Ο χορός και η συνεχής, ακόρεστη δίψα μου να προσπαθώ όσο το δυνατόν περισσότερο για τις προσδοκίες μου σε αυτόν, γκρέμισαν πολλούς τοίχους. Με έκανε να πιστέψω ότι δεν είναι αδύνατη μία μεγάλη συνεργασία για ένα αγοράκι από τον Βόλο, ότι δεν είναι αδύνατο να ζεις μόνος σου σε μία από τις μεγαλύτερες πρωτεύουσες του εξωτερικού όπως το Λονδίνο, ότι δεν είναι απαραίτητο να έχεις συγκεκριμένη καταγωγή, χρώμα, φυλή, φύλο, θρησκεία, σεξουαλικότητα και ηλικία για να πετύχεις και να ακουστείς. Ταυτόχρονα, ο χορός μου έχτισε και τοίχους. Με έκανε να σιωπώ και να ακούω αντί να ακούγομαι και να διδάσκω, με έκανε να σέβομαι, να δίνω χρόνο σε καταστάσεις, να ελέγχω τα συναισθήματά μου και να αμύνομαι πρώτου επιτεθώ. Και επιτρέψτε μου να απαντήσω σε μία ερώτηση που δέχομαι συχνά όταν οι κάμερες είναι κλειστές: ναι, ο χορός πληρώνει. Τουλάχιστον στο Ηνωμένο Βασίλειο, στο Χονγκ Κονγκ και στη Σιγκαπούρη, για αυτές τις χώρες έχω προσωπική εμπειρία και γνώση. Όταν έχεις δουλειά, πληρώνεσαι. Όταν το αντιμετωπίζεις ως δουλειά, πληρώνεσαι.

Τι πιστεύεις ότι σοκάρει τον κόσμο πιο πολύ, το ότι είσαι άντρας χορευτής μπαλέτου και μάλιστα επιτυχημένος ή οι σεξουαλικές σου προτιμήσεις;

Τίποτα από τα δύο. Αυτό που σοκάρει (αν μπορώ να το πω έτσι) είναι ότι είμαι αμεταμέλητα ο εαυτός μου. Ντύνομαι όπως επιθυμώ, εκφράζομαι όπως επιθυμώ, φωτογραφίζομαι όπως επιθυμώ. Είμαι εξωστρεφής, αληθινός και θρασύς αρκετές φορές. Πάντα βέβαια με σεβασμό και ευγένεια, όπως ακριβώς το ίδιο επιθυμώ και από τους γύρω μου. Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με αυτά που αναφέρετε με διαφοροποιούν, εξού και αυτή η αναστάτωση, το σοκ που λέτε. Το διαφορετικό ταράζει τα καθιερωμένα και προκαλεί φόβο ή και αντιδράσεις. Δεν πειράζει, δεν είμαστε όλοι για όλους και δεν είμαστε όλοι για όλα.

Αυτό το διάστημα που σε βρίσκουμε; Ετοιμάζεις κάτι;

Αυτό το διάστημα η καθημερινότητά μου είναι αρκετά διαφορετική, όπως και των περισσοτέρων άλλωστε. Επικρατεί μία ησυχία καλλιτεχνικά σε παραγωγές και projects, μα για εμένα αυτή η περίοδος δεν είναι καθόλου στάσιμη. Έχω αφοσιωθεί στην δημιουργία/παραγωγή των δικών μου έργων κάτι το οποίο ξεκινάει δειλά-δειλά με τη νεοσύστατη Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία CULTURESELECT της οποίας είμαι Ιδρυτής & Εκτελεστικός Διευθυντής. Η CULTURESELECT αποτελεί έναν πολιτιστικό μη κερδοσκοπικό οργανισμό, που δραστηριοποιείται μεταξύ Ελλάδας και Αγγλίας και έχει δύο κύριους στόχους: 1. την καλλιτεχνική δημιουργία και επιμέλεια χορευτικών κυρίως παραγωγών με σκοπό τον σχηματισμό νέων ευκαιριών απασχόλησης και 2. την ανάπτυξη ενός Προγράμματος Καθοδήγησης επαγγελματικού προσανατολισμού με εξατομικευμένη προσέγγιση, με σκοπό τη διαχρονική εξέλιξη των συμμετεχόντων σε επαγγελματίες υψηλού επιπέδου. Επιπλέον, ξεκίνησα το δικό μου Eshop στην προσωπική μου ιστοσελίδα. Με μία πανέμορφη συνεργασία με 3 Έλληνες γραφίστες και εικαστικούς καλλιτέχνες (Υanmos, Βαλάντια Μωραιτάκη και Κυριάκος Παναγρίτης) δημιουργήσαμε διαφορετικά T-shirts φιλικά προς το περιβάλλον με το κόνσεπτ να “καταστήσουμε την εικαστική τέχνη μέρος της καθημερινής ζωής”. Είμαι περήφανος που έχω τη δυνατότητα να με εμπιστεύονται αξιόλογοι επαγγελματίες πολλών κλάδων τους οποίους μπορώ να αποκαλώ συνεργάτες και να δουλεύω με εταιρείες υφασμάτων και προμηθευτές που συμμορφώνονται με τα πρότυπα εργασίας, περιβάλλοντος και ασφάλειας.

Τι δεν σε έχουν ρωτήσει μέχρι τώρα στις συνεντεύξεις που έχεις δώσει και ήλπιζες να σε ρωτήσουν;

Αν πιστεύω σε κάποιον θεό, αν είμαι πιστός σε μία θρησκεία. Προτιμώ να περιμένω, όμως, μέχρι να με ρωτήσουν… Για να δούμε ποιος θα διαβάσει αυτή την απάντηση και θα την συμπεριλάβει στην επόμενη συνέντευξη!

Το τελευταίο διάστημα διαβάζουμε με την κόρη μου ιστορίες γυναικών που άλλαξαν τον κόσμο. Ανάμεσα σε αυτές ήταν και η Αλίσια Αλόνσο, η μπαλαρίνα που αν και τυφλή, όχι μόνο χόρευε επαγγελματικά, αλλά δημιούργησε το 1955 τη δική της σχολή κλασικού μπαλέτου στη χώρα της, την Κούβα, εκπληρώνοντας έτσι ένα όνειρό ζωής. “Μα μαμά, πως;” με ρώτησε η 9χρονη κόρη μου, τελειώνοντας την ανάγνωση, “με θέληση” της απάντησα και λίγες μέρες αργότερα της διάβασα την ιστορία του Στέφανου, ώστε να αντιληφθεί καλύτερα, πως αν θέλεις κάτι πολύ θα το καταφέρεις, αρκεί να παλέψεις για αυτό, “Με τσαγανό, τόλμη, ρίσκο, παραγωγικότητα και συνεχής μάχιμη συμπεριφορά” όπως χαρακτηριστικά είπε ο ίδιος. Αρκεί να θέλεις. Αρκεί να το αγαπάς. Αρκεί να το πιστέψεις.

Ο χορός είναι σιωπηλή ποίηση. Σιμωνίδης ο Κείος