Τίνα Α. Μιχαηλίδου “Να χαμογελάς πάντα αληθινά, διότι σου αξίζει και γιατί σου πάει”

“Καλημέρα σας διαβάζω συνεχώς. Ήθελα να σας προτείνω για συνέντευξη την ανεπανάληπτη Τίνα Α. Μιχαηλίδου, είναι συγγραφέας του “Και μη χειρότερα” και γράφει για σχέσεις εδώ και 9 χρόνια. Την παρακολουθώ καθώς με κάνει να χαμογελάω. Επίσης είναι ένα δυναμικό πλάσμα. Ήταν φροντιστής του μπαμπά της, τον οποίο έχασε πρόσφατα και δίνει μαθήματα ψυχής. Αξίζει να της κάνετε συνέντευξη καθώς μπαμπάς της ήταν ο διάσημος καρδιολόγος Ανδρέας Μιχαηλίδης.” Φιλικά Μαίρη

Αρκετό καιρό πριν έλαβα το παραπάνω μήνυμα, που έγινε η αιτία της σημερινής ιστορίας. Σχεδόν αμέσως αναζήτησα την Τίνα στο διαδίκτυο και μέσα σε λίγα λεπτά έλαβα μια όμορφη, θετική απάντηση. “Τι όμορφο μήνυμα, σε ευχαριστώ πάρα πολύ, με μεγάλη μου χαρά, γνωρίζω το site σου.” Η άγνωστη αναγνώστρια είχε δίκαιο, η Τίνα είναι όντως ένα ξεχωριστό, ανεπανάληπτο πλάσμα που αξίζει να γνωρίσουμε.

“Relationship Bloger” δηλαδή;

Δηλαδή γράφω για σχέσεις κυρίως για χωρισμούς και πρώην. Έχω έμπνευση όταν είμαι χωρισμένη, όταν είμαι ερωτευμένη δεν μπορώ να γράψω. Άλλωστε ανέκαθεν ήθελα να βοηθήσω τις πληγωμένες καρδιές και ψυχές.

Σου στέλνουν μηνύματα χωρισμένοι / ερωτευμένοι που θέλουν τις συμβουλές σου;

Ναι φυσικά κάθε μέρα εδώ και 9 χρόνια και είναι πολύ ωραίο που μπορώ και τους δίνω συμβουλές.

Έχεις καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα για τις ανθρώπινες-ερωτικές σχέσεις;

Οι σχέσεις γενικά στις μέρες μας είναι δύσκολες, δεν υπάρχει αυτό το δέσιμο που υπήρχε παλιά. Έχει χαθεί το φλερτ, η επικοινωνία, η κοινωνική επαφή, μα πάνω από όλα έχουν χαθεί η ειλικρίνεια, ο σεβασμός και ο διάλογος.

Θα μπορούσαν κατά τη γνώμη σου να βελτιωθούν; Είσαι αισιόδοξη για το μέλλον;

Οι ανθρώπινες σχέσεις με την ραγδαία ανάπτυξη των social media είναι πολύ δύσκολο να βελτιωθούν και τώρα που είχαμε και τις καραντίνες απομακρυνθήκαμε ακόμα πιο πολύ. Το να μιλάμε μέσα από ένα πληκτρολόγιο με κάποιον δεν μου λέει τίποτα. Πρέπει να δω τον άλλον από κοντά ή τουλάχιστον να τον ακούσω στο τηλέφωνο για να δω αν είναι καλά. Οι σχέσεις γενικά θέλουν διάλογο και εμπιστοσύνη και αυτό το έχουμε χάσει, δεν είμαι και τόσο αισιόδοξη για το μέλλον, διότι δεν βλέπω να προσπαθούμε και εμείς οι ίδιοι να φτιάξουμε τα πράγματα προς το καλύτερο.

Με τι άλλο ασχολείσαι;

Είμαι Θεολόγος & Βοηθός Νοσηλευτή πάνω στην Ειδικότητα των Ειδικών Παθήσεων (Νευρολογία-Ψυχιατρική), όπως βλέπεις ασχολούμαι πολύ με τις ζωές των ανθρώπων. Επειδή γενικά είμαι πολύ απόμακρη σαν άνθρωπος και πολύ ξινή δεν πίστευα ποτέ ότι θα κατάφερνα να βοηθήσω τόσους ανθρώπους.

“Απόμακρη και ξινή” Ταμπέλα ή αυτοκριτική;

Νομίζω και τα 2! Μπορεί να είμαι χαμογελαστή, όμως αν δεν συμπαθώ κάποιον χρυσός, Άγιος να είναι ο άλλος αν κάτι με χαλάσει από την πρώτη λέξη που θα πει τελείωσε εκεί, δεν θα τον συμπαθήσω ποτέ. Σπάνια θα τον συμπαθήσω στη πορεία. Δεν είναι τόσο ταμπέλα, όσο αυτοκριτική. Γενικά είμαι πολύ σκληρή και κρατάω αποστάσεις από τα πάντα και τους πάντες.

Ασχολείσαι με τις ζωές των ανθρώπων σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα, είναι ο χαρακτήρας σου έτσι; Καλύπτεις κάποιες ανάγκες σου ή είναι θέμα παιδείας;

Θα σου πω πως οι γονείς μου με μεγάλωσαν έτσι, οπότε είναι θέμα παιδείας, ανατροφής, αλλά και θέμα χαρακτήρα. Ο μπαμπάς μου κυρίως που ήταν γιατρός με έμαθε να αγαπώ τους ανθρώπους και να σέβομαι τις ζωές τους. Αργότερα τα εφόδια που πήρα από το Αρσάκειο και η παιδεία που έλαβα από το σχολείο μαθαίνοντας να σέβομαι, με βοήθησαν ακόμα πιο πολύ στο να αγαπήσω τους ανθρώπους. Οι σπουδές μου στη Κοινωνική Θεολογία και στο Διεκ Γεννηματάς ως Βοηθός Νοσηλευτή (Ειδικότητα Ειδικών Παθήσεων
Νευρολογία-Ψυχιατρική), αλλά και το να γράφω για σχέσεις εδώ και πολλά χρόνια με βοήθησαν στο να εξελιχθώ, άλλωστε όλα αυτά είναι αλληλένδετα. Εμείς οι Θεολόγοι λέμε πως για να γιατρευτεί το σώμα ενός ανθρώπου πρέπει να γιατρευτεί πρώτα η ψυχή του. Θεωρώ πως όλα είναι θέμα παιδείας, αλλά και πέρα από αυτό πρέπει και εσύ ο ίδιος να θες να αγαπάς τους ανθρώπους. Η περιπέτεια υγείας του μπαμπά μου, αλλά και το ότι “έφυγε” με έκανε να θέλω να βοηθήσω τους ανθρώπους περισσότερο.

Πρόσφατα έχασες τον πατέρα σου, να τολμήσω να ρωτήσεις για τα συναισθήματά σου;

Έχασα τον μπαμπά μου 1/4/21. Μου φαίνεται και σαν Πρωταπριλιάτικο αστείο, αλλά δεν είναι. Περίμεναν πως θα “έφευγε” πιο νωρίς, αλλά τελικά “έφυγε” Πέμπτη βράδυ. Το είχα τύψεις που δεν τον αποχαιρέτησα. Το Σάββατο πήγα για να τον δω για τελευταία φορά, λες και γνώριζα ότι θα με αφήσει. Ήθελα όμως να έχω μια μικρή ελπίδα ότι ίσως τα πράγματα αλλάξουν. Θυμάμαι ακόμα εκείνο το τηλεφώνημα από τη γιατρό που μου ανακοίνωσε ότι ο μπαμπάς δεν τα κατάφερε και πως περίμενε να τον αποχαιρετήσω για να “φύγει”. Ανάμεικτα συναισθήματα από τη μια είχα προετοιμαστεί, από την άλλη όμως δεν ξεπερνιέται. Πολλές φορές παρακαλούσα τον Θεό να ανταλλάξω τη ζωή μου με την δική του όμως δεν με άκουγε. Ο μπαμπάς μου είναι πολύ καλός άνθρωπος αν υπάρχει Παράδεισος είμαι σίγουρη 100% πως είναι εκεί και αν η ψυχή του τριγυρνάει σίγουρα θα είναι στο Ιπποκράτειο στην Καρδιολογική Κλινική όπου είχε δώσει τη ζωή του σαν γιατρός. Φυσικά θα περιπλανιέται στα πνευματικά του παιδιά και στους ασθενείς.

Ο μπαμπάς μου είναι πολύ καλός άνθρωπος αν υπάρχει Παράδεισος είμαι σίγουρη 100% πως είναι εκεί

Τι σημαίνει να είσαι φροντιστής του πατέρα σου;

Είναι ό,τι πιο δύσκολο έχω κάνει, ήθελε πολύ δύναμη για να αντέξω ψυχολογικά και συναισθηματικά. Βέβαια δεν σου κρύβω ότι και σαν βοηθός νοσηλευτή όσο έκανα πρακτική σε νοσοκομείο, στεναχωριόμουν για τους ασθενείς μου. Όσον αφορά στον μπαμπά μου έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα, για να του προσφέρω μια καλή ποιότητα ζωής. Κάποιες φορές έπαιρνα και λάθος αποφάσεις, διότι δεν είμαι γιατρός και δεν ήξερα ποιο ήταν το σωστό για εκείνον, προσπαθούσα να σκεφτώ τι θα έκανε εκείνος, αλλά δεν μπορούσα. Όσοι είναι φροντιστές μπορούν να νιώσουν το άγχος και την αγωνία που είχα τότε. Τώρα είμαι σίγουρη πως ο μπαμπάς μου ξεκουράστηκε.

Πως καταφέρνεις και χαμογελάς παρότι περνάς δύσκολα;

Η αλήθεια είναι ότι ανέκαθεν υποστήριζα πως πρέπει όλοι μας να χαμογελάμε αληθινά ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές και να μη μας παίρνει από κάτω. Ειλικρινά δεν ξέρω πως το έχω καταφέρει αυτό, ξέρω μόνο ότι αυτό το χαμόγελο το μεταδίδω και σε άλλους που το έχουν πραγματικά ανάγκη και αυτό είναι κάτι που με ευχαριστεί.

Αφού ευχαρίστησα την Μαίρη για τη σκέψη και την πρόταση της, της ζήτησα να μου στείλει μια δική της ερώτηση προς την Τίνα και εκείνη μου έγραψε την τελευταία. Όπως η Μαίρη, όπως και εσύ, έτσι και εγώ, έχουμε φαίνεται την ίδια απορία: Πως γίνεται να χάνεις τον μπαμπά σου και εσύ να αντέχεις να χαμογελάς; Πως γίνεται, ενώ βιώνεις μια τεράστια απώλεια εσύ να σκέφτεσαι πως το χαμόγελό σου βοηθάει κάποιους που το έχουν ανάγκη; Πόση δύναμη ψυχής κρύβεις; Πόσο ήρωας της διπλανής πόρτας είσαι; Πόσο περήφανος θα είναι για σένα ο μπαμπάς σου που πάνω από όλους, πάνω και από το πένθος και από τον πόνο τον ίδιο, εσύ βάζεις τον άνθρωπο; Το συνάνθρωπο σου, που τον φωτίζεις με ένα χαμόγελο. Το χαμόγελο που ξεκινάει από την ψυχή και καταλήγει στα χείλη. Σε ευχαριστώ που φώτισες και το Mylittlestories.