Ταξίδι χωρίς αρχή και τέλος για την οικογένεια Τεμπερίδη

Έδρα τους είναι ένα ταχυδρομικό κουτί στην Ιταλία, σπίτι τους ένα τροχόσπιτο 4χ4 Iveco, γειτονιά τους όλος ο κόσμος. Η οικογένεια Τεμπερίδη από τη Θεσσαλονίκη έχει την πολυτέλεια να αντικρίζει μια καινούρια θέα κάθε πρωί. Ο μπαμπάς Άκης Τεμπερίδης, δημοσιογράφος, η μαμά Βούλα Νέτου, χορογράφος και η 6χρονη κόρη τους Αναστασία άφησαν την άνετη ζωή τους στην Ιταλία, όχι για να κάνουν ταξίδι αναψυχής, αλλά για να γνωρίσουν τον πλανήτη μας. Η αρχή έγινε το 2007, όταν το ζευγάρι έφυγε για την πρώτη του εξόρμηση. Μια περιπέτεια που διήρκησε συνολικά 36 μήνες. Λίγα χρόνια μετά και έχοντας πλέον ένα παιδί, αποφάσισαν να ολοκληρώσουν αυτό που άρχισαν. Από το Μάιο του 2018 βρίσκονται ξανά στο δρόμο, σε ένα ταξίδι χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, χωρίς χρονοδιάγραμμα και ημερομηνία επιστροφής, γιατί τελικά 80 ημέρες δεν αρκούν για τον γύρο του κόσμου.

Η ιστορία πίσω από το ταξίδι

Τη δεκαετία του ’90, μου ήρθε η ιδέα να κάνω το γύρο του κόσμου με μηχανή. Αυτό με τον καιρό ωρίμαζε μέσα μου. Όταν βρεθήκαμε με τη Βούλα το είχαμε για χρόνια στο μυαλό μας και ευτυχώς τα πράγματα το έφεραν έτσι που το κυνηγήσαμε και καταφέραμε το 2005 να το βάλουμε μπροστά Το 2007 φύγαμε για το πρώτο μας ταξίδι, που κράτησε 3 χρόνια και 4 μήνες, συνολικά 1234 ημέρες. Το πρώτο ταξίδι άλλαξε τελείως την ψυχολογία μας, γυρίσαμε στην Ελλάδα και αλλού πατούσαμε και αλλού βρισκόμασταν. Τότε μας δόθηκε μια ευκαιρία για εργασία στην Τανζανία. Πήγαμε, η Βούλα έμεινε έγκυος και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στην Ιταλία, όπου ήταν και η βασική μου δουλειά. Φτάσαμε λοιπόν στο 2014 και λίγο η ρουτίνα, λίγο η νοσταλγία όσων είχαμε ζήσει μας, έκανε να σκεφτούμε σοβαρά το επόμενο ταξίδι. Κατά κάποιο τρόπο ήταν για εμάς μονόδρομος το να φύγουμε όσο μεγάλωνε η Αναστασία. Είχαμε ξεκινήσει κάτι πολύ όμορφο με τη Βούλα, δεν μπορούσαμε να αφήσουμε το παιδί μας έξω από όλο αυτό. ‘Ετσι το 2017 αγοράσαμε το όχημα μας και μπήκαμε σε τροχιά φυγής. Από την πρωτομαγιά του 2018 είμαστε στο δρόμο.

Η προετοιμασία

Η προετοιμασία είναι διαρκής και δεν σταματάει ούτε όταν ξεκινάει το ταξίδι. Από εκεί και πέρα απαιτείται σίγουρα ψυχολογική προετοιμασία. Απαιτείται ένα εισόδημα και κάποιες χορηγίες, δεν μαζέψαμε λεφτά και πάμε να τα φάμε, συνεχίζουμε την κανονική ζωή απλά καθ’ οδόν. Όσο ταξιδεύουμε εργάζομαι κανονικά, κάνω μεταφράσεις, αρθρογραφώ σε ένα ένθετο περιοδικό ελληνικής εφημερίδας, ενώ έχω και μια συνεργάσια με τη Maserati σε επίπεδο γραφείο τύπου. Επιπλέον έχοντας τώρα και παιδί πρέπει να εξασφαλίσουμε την εκπαίδευσή του. Ξεκίνησαν λοιπόν με τη Βούλα από πέρσυ και κάνανε την ύλη της Ά δημοτικού. Και τέλος φυσικά το όχημα, κοιτάς να τα έχεις ελέγξει όλα, αλλά σίγουρα θα προκύψουν και κάποια στο δρόμο. Σε κάθε περίπτωση προσπαθείς τον παράγοντα τύχη-ατυχία να τον περιορίσεις στο ελάχιστο.

Η πορεία

Μέχρι τώρα έχουμε αφιερώσει περισσότερο χρόνο σε Ελλάδα, Βαλκάνια και Ευρώπη. Κανονικά θα έπρεπε εδώ και 7 μήνες να έχουμε φύγει για Τουρκία, αλλά προέκυψε μια φοβερή συνεργασία που μας έδωσε την ευκαιρία να γυρίσουμε 15 ελληνικά νησιά και θεωρήσαμε πολύ σημαντικό να μάθει το παιδί την χώρα του. Οπότε όπως καταλαβαίνεις η διαδρομή μπορεί να αλλάξει. Έχουμε ένα γενικότερο πλάνο στο μυαλό μας που μας πάει από Κεντρική Ασία, Ινδία, Νοτιοανατολική Ασία και ίσως Αυστραλία. Έχοντας την εμπειρία του πρώτου ταξιδιού μάθαμε πλέον πως πρέπει να το αφήνεις να σε πηγαίνει αυτό, να μην βάζεις και πολύ αυστηρό πρόγραμμα. Δεν μας λέει κανένας από που πρέπει να ξεκινήσουμε και που να καταλήξουμε. Θέλουμε ωστόσο να πάμε σε μέρη που τα είχαμε αφήσει την προηγούμενη φορά, όπως η Μογγολία.

Οι δυσκολίες

Οι δυσκολίες είναι πολλές, σκέψου ότι αφήνεις τη ζωή σου, το σπίτι σου, την κανονικότητά σου. Αυτό, όπως αντιλαμβάνεσαι, προϋποθέτει καλή ψυχολογία, δύναμη και έμπνευση ώστε να συντονιστεί το παιδί με εμάς, αλλά και εμείς μεταξύ μας. Δύσκολο είναι και το κομμάτι το οικονομικό, πρέπει να βγάζεις τα προς το ζειν εξ αποστάσεως. Από όποια πλευρά κι αν το δεις είναι μια δύσκολη επιλογή ζωής. Συνεχώς προκύπτουν θέματα, αυτή τη στιγμή για παράδειγμα αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα με το πολύπτυχο. Πρόκειται για το διαβατήριο του αυτοκινήτου, το οποίο διευκολύνει την είσοδο σε όλες τις χώρες και καθώς εμείς έχουμε Ιταλικές πινακίδες κοστίζει πάρα πολύ. Μας ζήτησαν 20.000 τραπεζική εγγύηση. Αυτό το ποσό δεν υπάρχει, οπότε αποφασίσαμε να συνεχίσουμε χωρίς αυτό και να το αντιμετωπίσουμε στην πορεία. Το ταξίδι έχει τέτοια εμπόδια που πρέπει να υπερνικάς συνέχεια. Για να καταλάβεις, πριν ένα μήνα πηγαίναμε από Ουκρανία στη Μολδαβία, στα σύνορα βρήκαν ένα μαχαίρι ξεχασμένο στο στρατιωτικό μου σάκο και ο υπάλληλος με κράτησε εκεί 1,5 ώρα . Ήθελε ή να του δώσω χρήματα ή να με πάει δικαστήριο με την αιτιολογία ότι οπλοφορώ, το οποίο είναι γελοίο. Εκεί υπάρχει μια δυσκολία, όπου η εμπειρία και η ψυχραιμία φαίνεται, στον τρόπο που θα το διαχειριστείς όλο αυτό.

Οι αναμνήσεις

Το πρώτο ταξίδι ήταν μια μικρή ζωή, 5 ήπειροι, 70 χώρες, αμέτρητες εμπειρίες και αναμνήσεις. Είχαμε ατύχημα, μείναμε στη μέση του πουθενά από κινητήρα, προσπαθούσαμε επί 10 μέρες να βρούμε τρόπο να μεταφέρουμε το αυτοκίνητο από την Ινδονησία στη Μαλαισία. Είχαμε περιπέτειες με χώρες που δεν μας επέτρεπαν την είσοδο, οικονομικές δυσκολίες. Πέθανε ο αδερφός μου ενώ ήμασταν στο Νεπάλ. Ωστόσο από το ταξίδι, όπως και στη ζωή άλλωστε, μένουν τα καλά. Γυρίσαμε πίσω υγιείς, πιο υγιείς για την ακρίβεια από όταν ξεκινήσαμε, επιστρέψαμε αγαπημένοι και ανανεωμένοι, οποτέ μένει η θετική εμπειρία.

Η εκπαίδευση της Αναστασίας

Σε καμία περίπτωση δεν καταργούμε την παιδεία, αντίθετα μέσα στο ταξίδι μας την καλλιεργούμε. Έχουμε μιλήσει με ανθρώπους, με εκπαιδευτικούς τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό και είναι όλοι θετικοί με το consept μας. Μας έχουν γράψει βέβαια διάφορα κατά καιρούς, που το πάτε το παιδί και τέτοια τρελά. Η Βούλα είναι αυτή που έχει αναλάβει πλήρως την εκπαίδευση της μικρής. Μέσα στην ημέρα όπου κι αν είμαστε θα σταματήσουμε κάπου για το τρίωρο μάθημά τους. Αυτό μπορεί να γίνει πρωί, μπορεί να γίνει απόγευμα, εμείς αποφασίζουμε. Στόχος μας είναι να πάμε έτσι μέχρι να τελειώσει η Αναστασία το δημοτικό, αλλά αυτό βέβαια μπορεί να ανατραπεί.

Τεχνολογία και επικοινωνία.

Χάρη σε μια χορηγία Αμερικανικής εταιρείας, έχουμε ένα δορυφορικό πιάτο στο αυτοκίνητο, το οποίο είναι η τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Έτσι μπορούμε να έχουμε ίντερνετ ανα πάσα στιγμή, ακόμη και καθώς κινούμαστε. Αυτό είναι φυσικά πολύ χρήσιμο για εμάς, και μας παρέχει μια ασφάλεια. Είναι όμως και πολύ ακριβό, οπότε προσπαθούμε να το χρησιμοποιούμε συνετά. Σε κάθε χώρα που πηγαίνουμε το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να πάμε σε ένα ATM ώστε να έχουμε τοπικά χρήματα και η δεύτερη κίνηση είναι να αγοράσουμε μια κάρτα sim, ώστε να τη βάλουμε στο κινητό.

Τα υπέρ και τα κατά του ταξιδιού για την Αναστασία

Μέχρι στιγμής έχουμε μια εμπειρία, αφού το ζούμε πάνω από ένα χρόνο. Η πείρα μας λέει ότι γίνεται ένα παιδί εξαιρετικό. Έχει απίστευτες εμπειρίες, εναλλαγές παραστάσεων. Γνωρίζει τον κόσμο, γνωρίζει πράγματα, δεν προλαβαίνει να βαρεθεί. Δεν φοβάται να πλησιάσει τα άλλα παιδιά να κάνει φιλίες είτε στη Βουλγαρία, είτε στην Ιταλία είτε οπουδήποτε. Ο αντίκτυπος αυτού του τρόπου ζωής φαίνεται στο παιδί. Στα αρνητικά θα βάλουμε ότι δεν βλέπει τόσο συχνά τον παππού, τη γιαγιά, την ευρύτερη δηλαδή οικογένεια. Ότι δεν έχει την τάξη, που σε βάζει το περιβάλλον σε μια σταθερή κοινότητα, γιατί για την Αναστασία όλος ο κόσμος είναι μια κοινότητα. Τώρα πως θα λειτουργήσει μελλοντικά όλο αυτό θα το δούμε στη συνέχεια. Θα αφήσω ένα ερωτηματικό σε αυτό που ρωτάς, γιατί πρέπει να δούμε με τα χρόνια, πως θα λειτουργήσει όλο αυτό πάνω της. Φυσικά αν δούμε πως κάτι επηρεάζει αρνητικά την ψυχοσύνθεση της, θα αλλάξουμε τρόπο ταξιδιού ή τρόπο ζωής.

Το μήνυμα

Πιο πολύ μιλάει το ίδιο το ταξίδι. Αν μπορούμε ωστόσο να στείλουμε ένα μήνυμα, αυτό είναι πως ο άνθρωπος πρέπει να ταξιδεύει. Όχι να πηγαίνει διακοπές, στο ξενοδοχείο και στη θάλασσα για μπάνιο, αλλά να ταξιδεύει! Να βάλει στην εκπαίδευση του παιδιού του τα ταξίδια. Κάθε ελληνόπουλο, κάθε παιδί σε τρυφερή ηλικία πρέπει σίγουρα να δει πως ζουν στην Αφρική, να δει πως ζουν στην Ινδία και τη Ν.Α Ασία, εφόσον βέβαια το επιτρέπουν τα οικονομικά, αλλά αν θέλεις αυτό βρίσκεται. Κάποιος που δεν έχει πάει στην Ινδία δεν ξέρει τον κόσμο, έχει μια διαστρεβλωμένη αντίληψη για τον πλανήτη μας. Το ταξίδι σου επιτρέπει να αποκτήσεις γνώση για τη γη σου, σε βοηθάει να τρέφεις το μυαλό σου, δημιουργεί όνειρα, περιορίζει τους φόβους σου και καταργεί τα στερεότυπα. Εμείς σαν οικογένεια δεν έχουμε εντάξει το ταξίδι στη ζώη μας, τη ζωή μας έχουμε εντάξει στο ταξίδι. Αν υπήρχε η δυνατότητα να έρθει κάποιος μαζί μας για 3-4 μέρες, σε ένα περιβάλλον εξωτικό, θα έβλεπε ότι δεν κάνουμε κάτι φοβερό. Έχουμε μια απλή ζωή. Ψάχνουμε να βρούμε νερό να πλυθούμε, να πλύνουμε τα ρούχα μας, να βάλουμε πετρέλαιο. Να σταματήσουμε κάπου για τα μαθήματα της Αναστασίας, αλλά και τη δουλειά μου και να βρούμε να κοιμηθούμε κάπου με ασφάλεια. Ωστόσο έχουμε ένα άλλο πνέυμα, μιαν άλλη ηρεμία.

Την περασμένη εβδομάδα η 8χρονη κόρη μου έπρεπε να γράψει μια έκθεση για το σχολείο με θέμα μία περιπέτεια, που είχε ζήσει. Έγραψε λοιπόν για μια άσχημη καταιγίδα στις καλοκαιρινές μας διακοπές. Την ίδια εβδομάδα μίλησα με τον Άκη, ώστε να κάνουμε το Story, όποτε εντελώς ασυναίσθητα έκανα μέσα μου τη σύγκριση ανάμεσα στην κόρη του και στη δική μου. Αναλογίστηκα τι εμπειρίες, τι εικόνες και τι βιώματα έχει η καθεμιά, στην μέχρι τώρα σύντομη ζωή τους. Ζήλεψα δεν σας κρύβω και αμέσως αναρωτήθηκα αν θα μπορούσα να το κάνω. Αν είμαι διατεθειμένη να τα παρατήσουμε όλα, σπίτι, δουλειά, φίλους, ανέσεις και να κάνουμε οικογενειακώς το γύρο του κόσμο. Το σκέφτηκα πολύ, ακόμη το σκέφτομαι είναι η αλήθεια, καθώς δεν είμαι σε θέση να απαντήσω. Ίσως γιατί φοβάμαι να παραδεχτώ στον εαυτό μου, ότι η απάντηση θα είναι πιθανότατα αρνητική, ίσως γιατί όσο δεν απαντώ ελπίζω πως η απάντηση αυτή θα αλλάξει. Εσεις; Θα το τολμούσατε?

Δεν ταξιδεύω για να πάω κάπου, αλλά για να πάω. Ταξιδεύω για χάρη του ταξιδιού. Το σημαντικό είναι να μετακινείσαι. Robert Louis Stevenson