Χριστίνα Φλαμπούρη η Ελληνίδα που ξεπέρασε την υψοφοβία κατακτώντας την κορυφή του Έβερεστ

Στη Στέγη του Κόσμου, στα 8.848 μέτρα κυματίζει μετά από χρόνια η ελληνική σημαία, αυτή τη φορά από χέρια γυναικεία. Η Χριστίνα Φλαμπούρη σε ηλικία 30 χρονών είναι πλέον η πρώτη Ελληνίδα που πάτησε στην κορυφή του Έβερεστ και μία από τις μόλις 605 γυναίκες παγκοσμίως που το έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα. Γεννημένη και μεγαλωμένη στην Αθήνα, η αγάπη της για την φύση την οδήγησε αρχικά στην θάλασσα και στην ιστιοπλοΐα ανοιχτής θαλάσσης. Το 2014 η επιθυμία της να ξεπεράσει του φόβους της, την οδήγησε στα βουνά και σε μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της ζωής της, να εξοικειωθεί με το ύψος και την αίσθηση του απέραντου κενού. Σύντομα τα βουνά σταμάτησαν να είναι απλώς μια πρόκληση αλλά τρόπος ζωής. Από τότε έχει σκαρφαλώσει τα περισσότερα βουνά της Ελλάδας και έχει συμμετάσχει σε αποστολές σε όλο τον κόσμο.

Είναι αλήθεια ότι είχες υψοφοβία και ότι τελικά ήταν αυτή που σε έφερε κοντά στο βουνό?

Πριν από πέντε περίπου χρόνια, είχα πάει μια εκδρομή για αναρρίχηση και η αλήθεια είναι ότι τα είχα πάει χάλια. Σήκωνα τα πόδια μου από το έδαφος και φοβόμουν. Το γεγονός ότι τα είχα παρατήσει τόσο εύκολα και δεν προσπάθησα καθόλου, τις επόμενες μέρες με έτρωγε μέσα μου. Έλεγα ”γιατί δεν προσπάθησα? γιατί αφήνω έναν φόβο μου να με περιορίσει? ” Αποφάσισα να γυρίσω πίσω στο βουνό και να καταπολεμήσω την υψοφοβία μου. Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησα την αναρρίχηση. Κάθε φορά που έβρισκα ένα εμπόδιο έπρεπε να πάρω δύναμη εσωτερικά για το ξεπεράσω, κι όταν το κατάφερνα ένιωθα τόσο δυνατή. Κάθε φορά που ξεπερνούσα τα όριά μου αυτά διευρύνονταν και αυτό με έκανε να αγαπήσω το βουνό. Σύντομα συνειδητοποίησα πως πρέπει να θέσω κάποιον στόχο για να δουλέψω για αυτό κι αν τα καταφέρω σημαίνει πως έχω ξεπεράσει τους φόβους μου, αν όχι τότε έχω πολύ δουλειά να κάνω, και κάπως έτσι άρχισα να βάζω στόχους υψηλές κορυφές.

Έτσι λοιπόν ξεκίνησε το ”7 SUMMITS” και το ” Α woman can be”?

Μαζί με την Βανέσα Αρχοντίδου έχουμε βάλει έναν στόχο το 7 SUMMITS.
Οι 7 κορυφές είναι τα υψηλότερα βουνά κάθε μιας από τις 7 ηπείρους. Η ανάβαση στην κορυφή όλων αυτών των βουνών θεωρείται παγκόσμια ορειβατική πρόκληση και το υπέρτατο επίτευγμα εξερεύνησης και ορειβασίας. που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στις 30 Απριλίου 1985 από τον Richard Bass. Ήδη με επιμονή, πίστη και πολύ προσπάθεια 6 κορυφές έχουν κατακτηθεί: Kilimanjaro – Αφρική, Aconcagua –  Νότια Αμερική, Elbrus – Ευρώπη, Denali/McKinley – Βόρεια Αμερική, Carstensz Pyramid – Ωκεανία και Everest Ασία. Μας μένει το Vinson Massif της Ανταρκτικής, που είναι η πιο ακριβή κορυφή και το μέρος αρκετά απρόσιτο. Από Σεπτέμβρη θα αρχίσουμε να δουλεύουμε αυτόν τον στόχο. Αυτό μπορεί να γίνει σε δύο μήνες μπορεί και σε δύο χρόνια δεν μπορείς να το πλανάρεις εύκολα. Στόχος μας φυσικά είναι να πάμε μαζί με την Βανέσα. Από την άλλη το «A Woman can be» είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός με σκοπό να αγκαλιάζει πρωτοβουλίες που εμπνέουν τους ανθρώπους να ακολουθήσουν τα προσωπικά τους όνειρα, να αγαπήσουν τη φύση και τη δια βίου άθληση ανεξάρτητα από την ηλικία ή το επάγγελμα τους. Το 7 SUMMITS και το A Woman can be στοχεύουν στην ενδυνάμωση των γυναικών και στην προβολή της Ελλάδας εκτός των συνόρων.

Είσαι η πρώτη Ελληνίδα που κατέκτησες το Έβερεστ πως ένιωσες την στιγμή εκείνη και πως νιώθεις τώρα σχεδόν ένα μήνα μετά?

Γενικά είμαι πολύ ευαισθητοποιημένη στο θέμα γυναίκα, στο θέμα στερεότυπα που μπορεί να έχουν οι γυναίκες σε κάποιους συγκεκριμένους τομείς. Επομένως το γεγονός ότι δεν είχε πατήσει Ελληνίδα στο Έβερεστ 20 χρόνια μετά τον πρώτο Έλληνα μπορώ να πω πως με τρέλαινε. Έλεγα γιατί, η Ελλάδα έχει πάρα πολύ δυνατές ορειβάτισσες και αναρριχήτριες, δεν είναι ότι μας λείπουν ικανότητες. Επομένως την στιγμή που συνειδητοποιώ ότι ναι είμαι η πρώτη που πατάω στην κορυφή ένιωσα δέος, τιμή αλλά και πολύ χαρά. Ήμουν τριπλά χαρούμενη γιατί λίγες ώρες μετά από εμένα τα κατάφερε η Βανέσα Αρχοντίδου και την επόμενη μέρα η Αλίκη Ανασταστοπούλου. Χάρηκα για μένα αλλά κυρίως για την ελληνική ορειβασία και τις γυναίκες. Ένα μήνα μετά το βλέπω σαν όνειρο, λέω ήμουν εγώ εκεί πάνω? Ήταν τόσο έντονα τα συναισθήματα που δεν μπορώ να πω αν μου λείπει να ξαναβρεθώ εκεί. Θέλω να δω τους φίλους μου, τους δικούς μου ανθρώπους. Δεν είμαι επαγγελματίας αθλητής, μου αρέσει η ζωή μου και δεν θα ήθελα να είμαι μόνο στο βουνό. Μέχρι τον επόμενο στόχο φυσικά.

Είναι μια μοναχική διαδρομή η πορεία για την κορυφή?

Είναι και μοναχική και ομαδική ταυτόχρονα. Σε ψηλά βουνά ή σε βουνά με αντίξοες καιρικές συνθήκες είσαι μόνος σου. Δηλαδή μέρα κορυφής στο Έβερεστ δεν μπορούσα να περιμένω κάποιον άλλον για να πατήσουμε μαζί την κορυφή, όπως συνηθίζω να κάνω όταν είμαι μαζί με άλλον Έλληνα. Ήμουν μόνη με τον σέρπα μου, χαμένη στις σκέψεις μου οπότε ναι ήταν μια πολύ μοναχική διαδρομή. Το να βρεθώ όμως εκεί πάνω ήταν αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς. Υπήρχε από πίσω πάρα πολύ κόσμος που με στήριξε από τους χορηγούς μου, από τους εθελοντές της ομάδας ”Α woman can be” και από κόσμο που ήξερα ελάχιστα ή δεν ήξερα καθόλου. Έλαβα τόσα πολλά μηνύματα που ένιωθα την θετική τους ενέργεια την ώρα που έφτανα στην κορυφή.

Πότε ήταν η στιγμή που το αποφάσισες? Που είπες τώρα θα πάω στο Έβερεστ?

Δεν είμαι πολλά χρόνια στην ορειβασία, είμαι μόλις πέντε, αν με δεις από κοντά δεν έχω το σουλούπι ορειβάτη. Επομένως ήταν και για μένα πολύ δύσκολο να πιστέψω ότι μπορώ να τα καταφέρω, μου φαινόταν εξωπραγματικό. Ένα άλλο δύσκολο κομμάτι ήταν να μην κακοχαρακτηριστώ πριν πάω εκεί. Πολλοί είπαν πως είναι πολύ υψηλός ο στόχος, δεν θα τα καταφέρεις, που θα πας και πολλά ακόμα. Προσπάθησα να κλείσω τα αυτιά μου. Είπα η κατάλληλη στιγμή για να κάνεις κάτι είναι όταν δεν μπορείς να το βγάλεις απτό μυαλό σου. Δεν υπήρχε νύχτα που να έπεφτα για ύπνο και να μην ονειρευτώ την στιγμή που θα αντικρίσω την κορυφή του Έβερεστ. Άρα λέω ήρθε η κατάλληλη στιγμή.

Η κατάλληλη στιγμή για να κάνεις κάτι είναι όταν δεν μπορείς να το βγάλεις απτό μυαλό σου.

Οι γονείς σου πως αντέδρασαν?

Όταν με ρωτάνε για τους γονείς μου πάντα γελάω. Γελάω με την αντίδραση του πατέρα μου βασικά. Εντάξει είχαν αρχίσει να υποψιάζονται ότι το Έβερεστ θα έρθει, γιατί τους είχα μιλήσει για το 7 SUMMITS, ωστόσο όταν τους ανακοίνωσα ότι σε 6 μήνες θα πάω στο Έβερεστ ο πατέρας μου, μου είπε ”κοπέλα μου θέλεις να με πεθάνεις? να με στείλεις στο νοσοκομείο?” Προσπάθησα να τους ηρεμήσω και να τους εξηγήσω πως αυτό με κάνει πιο ευτυχισμένη. Το καταλάβαιναν αυτό, αλλά για έναν γονιό όσο χρονών και να είναι το παιδί του, το βλέπει πάντα σαν παιδί. Παρότι λοιπόν είμαι 30 χρονών οι γονείς μου ανησυχούσαν μέχρι να με δουν να γυρίζω ξανά στο αεροδρόμιο.

Ποια είναι η Χριστίνα στην καθημερινότητα της?

Η μέρα μου γενικά ξεκινάει νωρίς, μου αρέσει να πηγαίνω με το φίλο μου για προπόνηση. Ότι θα βάλει κι αυτός ξυπνητήρι κι αν αργήσω να ξυπνήσω θα με σκουντήξει είναι ένας από τους τρόπους που με στηρίζει. Έπειτα πηγαίνω στη δουλειά μου, που μου αρέσει πολύ αλλά είναι και απαιτητική, οπότε πηγαίνω με τα 1000. Γενικά ότι κάνω στη ζωή μου, μου αρέσει να το ζω στο 100%, δεν θα έκανα ποτέ κάτι που δεν με γεμίζει. Μετά τη δουλειά ή θα έχει μια δεύτερη προπόνηση αν είναι περίοδος προετοιμασίας, ή θα είμαι με ανθρώπους που αγαπάω. Μου αρέσει να είμαι με κόσμο, ο χειρότερός μου εφιάλτης είναι ότι κάποια στιγμή ίσως χρειαστεί να μείνω πολλές ώρες στο σπίτι. Θα πάω για περπάτημα στην αγορά, θα πάω για βόλτα στην παραλία, θα κάνω δραστηριότητες. Δεν θα πάω σε κλαμπ και μπαράκια απλά και μόνο επειδή αυτό κάνουν οι νέοι της ηλικίας μου. Θα προτιμήσω να έχω δίπλα μου ανθρώπους με θετική ενέργεια κι ας είμαστε σε ένα παγκάκι να τρώμε σπόρια. Όσο μεγαλώνω συνειδητοποιώ ότι δεν θέλω στη ζωή μου άτομα μίζερα, με την κακή έννοια. Θέλω ανθρώπους που εκτιμάν όσα έχουν και βλέπουνε το θετικό μέσα σε κάθε δυσκολία, κάτι που με μεγάλη χαρά έμαθα και εγώ η ίδια στο βουνό. Δεν έχω ούτε πολλά λεφτά, ούτε σπίτια ούτε αυτοκίνητα. Είμαι όμως ευτυχισμένη με όσα έχω.

Ο δρόμος για την κορυφή θα είναι πάντα εκεί αρκεί να θέλεις να τον περπατήσεις. Ο φόβος σου θα είναι εκεί μέχρι να αποφασίσεις να τον νικήσεις. Η Χριστίνα Φλαμπούρη με όπλο της το θάρρος πορεύθηκε το δρόμο τον δύσκολο, τον πιο μακρινό. Εκτίμησε όσα της έμαθε η ίδια η διαδρομή και μέσα από αυτήν βγήκε πιο δυνατή. Δεν κέρδισε απλά τον τίτλο της πρώτης Ελληνίδας που κατέκτησε το Έβερεστ, κέρδισε κάτι πολύ περισσότερο, την ευλογία να εκτιμάει την κάθε στιγμή αυτής της ζωής.

Αλλά κάτεχε ότι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θα ‘χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο. Οδυσσέας Ελύτης