Αν δεν σε κάνει να χαμογελάς δεν είναι αγάπη

Όχι το ξύλο δεν βγήκε από τον παράδεισο, αντιθέτως μπορεί να σε στείλει στην κόλαση. Υπάρχουν γυναίκες ανάμεσά μας που βιώνουν τον εφιάλτη καθημερινά, νιώθοντας μόνες, αβοήθητες και ανήμπορες. Δεν είναι λίγες οι γυναίκες που με την απειλή ακόμα και του θανάτου υπομένουν κάθε είδους μεταχείριση. Ως ενδοοικογενειακή βία δεν ορίζεται μόνο η σωματική ή σεξουαλική βία αλλά και η ψυχολογική και λεκτική. Κατά συνέπεια τα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας δεν είναι απαραίτητο να έχουν υποστεί σωματική βλάβη αρκεί και η έντονη λεκτική κακοποίηση που μπορεί να προκαλέσει ψυχικό πόνο. Η Μ. είναι η ηρωίδα της παρακάτω ιστορίας. Μια γυναίκα που δέχτηκε βία λεκτική και σωματική και βρήκε το θάρρος να αντιδράσει, τη δύναμη να φύγει και την γενναιότητα να μιλήσει ανοιχτά για την εμπειρία της, δεν μπορεί παρά να είναι ήρωας.

‘‘Ονομάζομαι Μ. είμαι 39 ετών και διαμένω σε ένα χωριό του νομού Ημαθίας. Έχω δύο ανήλικα παιδιά , που φοιτούν στο δημοτικό σχολείο. Το πρόβλημα ξεκίνησε με τον εν διαστάσει πλέον σύζυγό μου 1 – 2 χρόνια μετά το γάμο μας και με την απόκτηση του πρώτου μας παιδιού. Η ζήλεια και οι άσχημες κουβέντες απέναντι μου έγιναν καθημερινό φαινόμενο πράγμα που για εμένα μέχρι πρότινος μεταφράζονταν άλλοτε ως ενδιαφέρον και άλλοτε ως πίεση του ίδιου λόγω οικονομικών δυσκολιών. Με τον ερχομό του δεύτερου παιδιού ήρθε και μια σφαλιάρα και κάτι σπρωξίματα τα οποία ίσα ίσα που με προβλημάτισαν. Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως δεν είχα φίλους, δεν είχα κοινωνικό περίγυρο και ακόμη και οι γονείς μου είχαν κατά κάποιο τρόπο εξαφανιστεί. Άραγε ήμουν εγώ που το προκάλεσα όλο αυτό, ήταν αυτός, αναρωτιόμουν γιατί νιώθω φόβο όταν γυρίζει το κλειδί να μπει στο σπίτι.

Τυχαία είδα στην τηλεόραση μια διαφήμιση όπου έλεγε: δεν είσαι η μόνη, δεν είσαι μόνη και τηλεφώνησα στην τηλεφωνική γραμμή 15900, όπου με ρώτησαν που μένω και με παρέπεμψαν στο Κέντρο Συμβουλευτικής Υποστήριξης Γυναικών του Δήμου Βέροιας.
Παίρνοντας τηλέφωνο ρώτησα στην υπηρεσία τι μπορούν να μου προσφέρουν και μου είπαν πως παρέχουν ψυχοκοινωνική – νομική στήριξη. Δεν ήμουν σίγουρη αν ήμουν έτοιμη να πάω γι’ αυτό και ακύρωσα το πρώτο ραντεβού. Δύο εβδομάδες αργότερα μετά από ένα επεισόδιο που έγινε στο σπίτι και μη νιώθοντας ασφαλής, πήρα την απόφαση να κλείσω εκ νέου ραντεβού. Αρχικά με είδε η κοινωνική λειτουργός και αφού συζητήσαμε για αρκετή ώρα με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε να ξεκινήσω ψυχολογική στήριξη βλέποντας την ψυχολόγο και κάνοντας μαζί της μία φορά την εβδομάδα συνεδρία. Η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα γιατί δεν έχω δικό μου μεταφορικό μέσο, θα έπρεπε να μετακινούμαι με λεωφορείο και δεν είχα χρήματα. Πήρα όμως την απόφαση να το κάνω αφού τα πρωινά ο ίδιος έλειπε από το σπίτι και τα παιδιά ήταν στο σχολείο.

Αυτό που με ρώτησαν αρχικά στο Κέντρο ήταν αν ένιωθα ασφαλής και η αλήθεια είναι πως όχι απλά δεν ένιωθα, αλλά δεν ήξερα και τι μπορούσα να κάνω γι’αυτό. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να κάνω και μία συνεδρία με τη νομική σύμβουλο του Κέντρου η οποία με βοήθησε να μπορέσω να βρω δωρεάν δικηγόρο για να φέρω εις πέρας όλα εκείνα που αφορούσαν τόσο τη δική μου ασφάλεια όσο και των παιδιών μου.Σήμερα που μιλάμε συνεχίζω τις συνεδρίες μου με την ψυχολόγο του Κέντρου και προσπαθώ να ενδυναμώσω τον εαυτό μου αλλά και να βγω από το ρόλο του θύματος έναν ρόλο που μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω πως τον έχω αναλάβει.
Θέλω να πω σε κάθε γυναίκα που διαβάζει τη μαρτυρία αυτή και μπορεί να νιώθει ότι βιώνει μια αντίστοιχη ή παρόμοια κατάσταση με τη δική μου να ζητήσει βοήθεια. Πάντα υπάρχει δρόμος και πάντα υπάρχουν λύσεις. Αγάπη δεν είναι να σου μιλάω άσχημα γιατί εσύ το προκαλείς, αγάπη δεν είναι να σου σηκώνω χέρι γιατί έφταιξες…Αγάπη είναι να σε σέβομαι, να σε νοιάζομαι, να μη σε στεναχωρώ…και κάτι τελευταίο: για να κρατηθεί ένα σπίτι όπως έλεγαν και οι παλιοί απαραίτητη προϋπόθεση είναι να το θέλουν και οι δύο και να κάνουν και οι δύο προσπάθειες και όχι να θυσιάζεται η γυναίκα για να κρατήσει την οικογένεια ενωμένη και να μη χαλάσει ο ήδη «χαλασμένος» γάμος.

Πάντα υπάρχει δρόμος και πάντα υπάρχουν λύσεις. Αγάπη δεν είναι να σου μιλάω άσχημα γιατί εσύ το προκαλείς, αγάπη δεν είναι να σου σηκώνω χέρι γιατί έφταιξες

Το θύμα ενδοοικογενειακής βίας πρέπει να πάει άμεσα στην αστυνομία και να καταγγείλει το περιστατικό. Ο αστυνομικός έχει καθήκον εχεμύθειας και οφείλει να ενημερώσει το θύμα για τους φορείς που μπορούν να το βοηθήσουν. Η δίωξη ασκείται αυτεπαγγέλτως και δεν απαιτείται η πληρωμή παράβολου για την υποβολή έγκλησης από το θύμα. Το θύμα μπορεί να καλέσει το 100 ή να επικοινωνήσει με το πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα. Εναλλακτικά μπορεί να καλέσει τη γραμμή για γυναίκες θύματα βίας δηλαδή  το 15900 ή να στείλει e-mail στο sos15900@isotita.gr. Επίσης, το θύμα δύναται να καλέσει το 197, που είναι η τηλεφωνική γραμμή του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικής Αλληλεγγύης.

Δεν είσαι μόνη. Δεν είσαι το θύμα που σε έχει μετατρέψει. Αγάπη είναι να σε κάνει να χαμογελάς. Αγάπη είναι να νιώθεις ασφάλεια και σιγουριά. Οτιδήποτε σε πονάει, σε πληγώνει και σε στεναχωρεί απλά μην το ανέχεσαι. Μην αφήνεις τη ζωή σου κλεισμένη στα σκοτάδια. Το φως είναι κάπου εκεί έξω, αρκεί να σηκώσεις το κεφάλι και θα το δεις.

Κέντρο συμβουλευτικής υποστήριξης γυναικών Δήμου Βέροιας / Καπετάν Άγρα 3Α

Ψυχολόγος Τσαπαροπούλου Έφη

Κοινωνική λειτουργός Νατσιοπούλου Χαρούλα

Νομική Σύμβουλος Λυμούση Σταυρούλα