Ένα κουτάβι για δύο

Η Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων Ζώων καθιερώθηκε με πρωτοβουλία των ολλανδικών φιλοζωικών οργανώσεων το 2010, με στόχο την ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινότητας σχετικά με την τύχη όλων εκείνων των ζώων που τριγυρνούν απροστάτευτα. Με αφορμή λοιπόν την ημέρα αυτή, η φίλη μου Γιώτα μου πρότεινε να δημοσιεύσουμε την ιστορία του Δούκα, με την ελπίδα να στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα σε όσους αδιαφορούν. Ένα πεταμένο κουτάβι και δύο γυναίκες ένοικοι της ίδιας πολυκατοικίας αποτελούν τους ήρωες του σημερινού Story και μας δείχνουν τον δρόμο της αγάπης. Ο Δούκας, η Γεωργία και η Γιώτα μπορεί να έγιναν οικογένεια από τύχη, η άψογη κοινή τους συμβίωση όμως, τα τελευταία τρία χρόνια μόνο τυχαία δεν είναι.

Ποια είναι η ιστορία του Δούκα;

Γεωργία: Ήταν Σεπτέμβριος του 2017, όταν δέχτηκα μια κλήση από το γιο μου, που ζει στο εξωτερικό, πως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναφέρουν ότι ένα μικρό σκυλάκι κοντά στην περιοχή μας χρειαζόταν βοήθεια. Πήγα αμέσως στο σημείο που μου υπέδειξαν και βρήκα το μικρό Δούκα, μόνο του, αβοήθητο και πολύ τρομαγμένο φυσικά. Ήταν πολύ μικρούλης περίπου 25-35 ημερών και πριν το σκεφτώ τον είχα ήδη στα χέρια μου.

Γιώτα: Ο Δούκας είναι ένα πλάσμα που ήρθε στη ζωή μας χωρίς να το έχουμε προγραμματίσει, μια μέρα του Σεπτέμβρη πριν από 3,5 χρόνια. Πεταμένος, φοβισμένος, διψασμένος και απεγνωσμένος έφτασε στην πυλωτή της πολυκατοικίας μας, χάρη στη Γεωργία, για να φιλοξενηθεί έως ότου «Οι Φίλοι των ζώων Νάουσας» έβρισκαν μια οικογένεια για υιοθεσία. Αναλάβαμε την φροντίδα του και μέρα με τη μέρα το μικρό ξανθό κουτάβι ξεθάρρευε, μας εμπιστευόταν, γινόταν χαρούμενο και κοινωνικό, διεκδικώντας το δικαίωμα του να αγαπηθεί και να αγαπήσει. Αρχίσαμε να τον βγάζουμε βολτούλες για να πάρει σιγά σιγά την βασική του εκπαίδευση ως κουτάβι. Έτσι χωρίς να το καταλάβουμε δεθήκαμε μαζί του και άρχισε να μας απασχολεί πολύ το μέλλον του μικρού «Όλιβερ Τουίστ» .

Υπολογίζεται ότι 600 εκατομμυρία αδέσποτα ζώα διαβιούν σήμερα υπό άθλιες συνθήκες στον πλανήτη μας.

Πως αποφασίσατε να τον υιοθετήσετε από κοινού;

Γεωργία: Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, την πρώτη αγκαλιά, το πρώτο χάδι. Χωρίς δεύτερη σκέψη ήταν ήδη μέλος της οικογένειας. Ο μόνος ενδοιασμός ήταν που θα μένει όταν χρειαζόταν να λείψω εκτός, καθώς και τα δύο μου παιδιά είναι κάτοικοι εξωτερικού. Η λύση βρέθηκε αμέσως, αφού συμφωνήσαμε με τη Γιώτα, άτομο γειτονικό και οικείο, να αναλάβουμε τη συνεπιμέλεια του Δούκα.

Γιώτα: Μόλις 10 μέρες μετά την άφιξη του Δούκα, καθώς γυρνούσα από τη δουλειά κατάλαβα πως η παραμονή του στην είσοδο της πολυκατοικίας ήταν πλέον επικίνδυνη. Έτσι το κουτάβι μετακόμισε στο μπαλκόνι μου και ένα ψάθινο πανεράκι έγινε η φωλιά του. Την επόμενη μέρα είπα στη Γεωργία: «Ο σκυλάκος αυτός ήρθε στη ζωή μας για να μείνει». Εμπειρία από σκυλιά είχαμε και οι δύο, γνωρίζαμε επίσης πόσο μεγάλη ευθύνη είναι η υιοθεσία ενός σκύλου, που θα έχει για πάντα την ανάγκη σου όπως ένα 4χρόνο παιδί. Η Γεωργία ζει μόνη και λόγω των παιδιών της λείπει για μεγάλα διαστήματα, εγώ από την άλλη ζω επίσης μόνη, λείποντας πολλές ώρες εξαιτίας της δουλειάς μου, προβληματιζόμασταν λοιπόν για το αν μια από εμάς θα μπορούσε να αναλάβει την φροντίδα του. Τελικά μετά από πολλή σκέψη πρότεινα στην Γεωργία να υιοθετήσουμε μαζί το σκυλάκι, αφού η σχέση μας στα 20 χρόνια της κοινής μας ζωής στην πολυκατοικία ήταν άψογη. Η Γεωργία φυσικά συμφώνησε με την πρόταση μου και έτσι το μικρό κουτάβι με τα μικρά μάτια σαν ελιές, απέκτησε όχι ένα αλλά δύο σπίτια καθώς και το όνομα Δούκας, όχι ένας Δούκας από σόι αλλά από τύχη, ένας Δούκας του δρόμου.

Θέσατε από την αρχή τους όρους υπό τους οποίους θα «μοιραζόσασταν» τον Δούκα;

Γεωργία: Η κοινή μας αγάπη για αυτά τα πονηρά ματάκια ήταν πάνω από όρους και προϋποθέσεις. Το γεγονός ότι μένουμε στην ίδια πολυκατοικία κάνει τα πράγματα πιο εύκολα και με μεγαλύτερη ευελιξία. Το πρόγραμμά του το συναποφασίζουμε κάθε φορά ανάλογα την περίσταση. Ο Δούκας μας έχει δύο μαμάδες και δύο ζεστά σπιτικά.

Γιώτα: Προσπαθήσαμε να μοιράσουμε κάπως τις ευθύνες του, μιας και ένα κουτάβι θέλει αρκετή φροντίδα ώσπου να εκπαιδευτεί. Ο Δούκας είχε πλέον σπιτάκι και στα δύο διαμερίσματα. Μάθαινε να λερώνει στην πάνα του και να πηγαίνει στη βόλτα ή στον κτηνίατρο με το λουράκι του, να κάνει μπάνιο, να ασχολείται με την κηπουρική σκαλίζοντας τις γλάστρες, να φέρνει πίσω το μπαλάκι αλλά κυρίως να περιμένει να γυρίσουμε χωρίς να ζει με το φόβο της εγκατάλειψης, έναν φόβο με τον οποίο ζουν τα περισσότερα σκυλιά και ιδίως τα πρώην αδέσποτα. Με την Γεωργία δεν θέσαμε όρους μοιράσματος, καθώς ένα ζωντανό πλάσμα δεν μοιράζεται. Εξάλλου από πολύ νωρίς μας έδειξε πως είχε και αυτός λόγο σε αυτό το θέμα μιας και μας έδειχνε πολλές φορές που ήθελε να μείνει το βράδυ ή με ποιον ήθελε να πάει βόλτα.

Πως διαμορφώνεται το πρόγραμμα και η ρουτίνα του;

Γεωργία: Η καθημερινότητα μου έχει γνώμονα και τις δικές μου ανάγκες αλλά και τη φροντίδα του Δούκα. Η μέρα μας περιλαμβάνει 2 εξόδους για τις βιολογικές του ανάγκες και τρέξιμο. Φυσικά δεν λείπουν τα πολλά παιχνίδια και τα χάδια στο σπίτι.

Γιώτα: Προσπαθήσαμε να λειτουργήσουμε και οι τρεις λίγο πιο οικογενειακά σεβόμενοι και λαμβάνοντας υπόψη τα προγράμματα και των τριών μας όσον αφορά τις δουλείες μας, την προσωπική μας ζωή και τις ανάγκες του Δούκα. Όταν τύχει να έχουμε κάποιες υποχρεώσεις και εγώ και η Γεωργία που μας αναγκάζουν να λείψουμε για λίγες μέρες τότε ο Δούκας πάει διακοπές σε ξενοδοχείο φύλαξης ζώων. Δυστυχώς εγώ λόγω δουλειάς είμαι λιγότερο μαζί του και χαίρεται τις βόλτες του με την Γεωργία. Όταν είμαι σπίτι αναλαμβάνω εγώ. Μοιραζόμαστε φυσικά τα πάντα, μέσα σε αυτά είναι και τα έξοδα του Δούκα.

Υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο στην Ελλάδα κακοποιούνται, είτε ενεργητικά είτε παθητικά, περίπου 870.000 ζώα.

Πόσο άλλαξε την καθημερινότητα σας ο ερχομός του Δούκα;

Γεωργία: Η ζωή μου με τον ερχομό του Δούκα άλλαξε ριζικά, καθώς λόγω συνθηκών ζω μόνη μου, το σκυλί αυτό είναι η παρέα μου. Φυσικά σε οτιδήποτε προγραμματίζω πρέπει να υπολογίζω και τον Δούκα. Είναι μια διαδικασία όμως που γίνεται αυτοματοποιημένα και αβίαστα.

Γιώτα: Όσον αφορά στην καθημερινή μου ρουτίνα όχι δεν άλλαξε και πολύ λόγω του Δούκα. Ένα σκυλί εκτός από τη βόλτα του, τη μηνιαία επίσκεψη στον κτηνίατρο και το μπάνιο του μια φορά το μήνα δεν έχει και πολλές απαιτήσεις, πέρα από αγάπη και παιχνίδια. Εντάξει ίσως και λίγες τρίχες αλλά και γι΄αυτό υπάρχει η λύση του κουρέματος.

Η μεταξύ σας σχέση επηρεάστηκε;

Γεωργία: Η σχέση μας άλλαξε, έγινε πιο ουσιαστική αφού η αγάπη και η φροντίδα του Δούκα είναι και για τις δυο μας κοινός στόχος.

Γιώτα: Η σχέση μας άλλαξε πολύ, θα μπορούσα να πω ανέβηκε πίστα, προχώρησε. Δεδομένου ότι η Γεωργία τα τελευταία χρόνια είναι μόνη, όπως και εγώ μετά το διαζύγιο μου, με τα παιδιά μου να ζουν πλέον μακρυά ο Δούκας μέσα από την αντίληψη του ως σκύλου ότι αποτελούμε μια αγέλη, μας έκανε να έρθουμε πιο κοντά. Είμαστε πιο αλληλέγγυες η μία στην άλλη, λειτουργούμε με μεγαλύτερη εν συναίσθηση, σεβόμενες ταυτόχρονα η καθεμιά την προσωπική ζωή της άλλης. Μοιραζόμαστε πιο πολλά πράγματα μεταξύ μας καθώς και στιγμές. Βέβαια όπως σε όλες τις σχέσεις έτσι και στη δική μας υπήρξαν στιγμές έντασης. Έπρεπε να ξεπεραστούν εγωισμοί, τυχόν αισθήματα ιδιοκτησίας ακόμη ίσως και μικρής ζήλιας. Ο Δούκας ήταν όμως ο καταλύτης για όλα αυτά τελικά. Χωρίς να το ξέρει μας βοήθησε να καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος άρα και ο κόσμος γίνεται καλύτερος, ισορροπεί πιο όμορφα με το μαζί παρά με το εγώ και ότι όταν αγαπάς κάποιον δεν τον αισθάνεσαι ιδιοκτησία σου, ούτε αποκλειστικότητα σου.

Έχουν περάσει πλέον τρία χρόνια, πιστεύετε ότι πήρατε τη σωστή απόφαση;

Γεωργία: Δεν φτάνουν οι λέξεις για να περιγράψω την απόφασή μου. Θα πω μόνο πως δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή που να το μετάνιωσα και σίγουρα θα το έκανα ξανά και ξανά.

Γιώτα: Προσωπικά μου έδειξε πως εκτός από το να προσφέρεις αγάπη πρέπει και να την διεκδικείς. Με βοήθησε χωρίς να το καταλάβει σε δύσκολες φάσεις της ζωής μου, γιατί η συνύπαρξη με ένα τετράποδο δεν σου προσφέρει μόνο συντροφιά αλλά δρα και ψυχοθεραπευτικά. Αυτό το συνειδητοποίησα και στη φάση της καραντίνας. Επίσης έμαθα να βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια του, παρατηρώντας τις συμπεριφορές του. Έτσι κατάλαβα πόσο τελικά φοβόμαστε το διαφορετικό ή αυτό που δεν καταλαβαίνουμε, αντιμετωπίζοντας το μάλιστα πολλές φορές με επιθετικότητα. Το κυριότερο είναι ότι ο Δούκας μου έδειξε πόσο σωτήρια ψυχικά είναι αλλά και συνάμα πόση δύναμη υπάρχει μέσα στη συγχώρεση. Τον ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου.

Η μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο Δούκας στάθηκε τυχερός και ζει πλέον ασφαλής και χαρούμενος δεν είναι ούτε τα λεγόμενα της Γιώτας, ούτε της Γεωργίας. Είναι τα φωτεινά, γελαστά του μάτια, το περιποιημένο του τρίχωμα, είναι το κούνημα της ουράς του και ο τρόπος που κοιτάζει με λατρεία στα μάτια τις δύο γυναίκες, που του έσωσαν τη ζωή. Δυο αξιέπαινες γυναίκες που παραμέρισαν το εγώ τους και του πρόσφεραν απλόχερα, όσα κάποιος άλλος του στέρησε, όταν 30 μόλις ημερών, τον εγκατέλειψε ανενδοίαστα. Δυστυχώς δεν έχουν την ίδια τύχη όλα τα εγκαταλελειμμένα ζώα. Και με πληγώνει που ενώ μιλάμε για ζωές χρησιμοποιώ τη λέξη τύχη. Άτυχο σκυλί, από τύχη σώθηκε, τυχαία βρέθηκε. Ως πότε θα αφήνουμε τα πάντα στην τύχη; Είναι στο χέρι μας να πάψουν επιτέλους να υπάρχουν άτυχα σκυλιά και γάτες, αλλά ζώα που ζουν όπως τους αξίζει.

Δεν ξεχνώ λοιπόν τα ζώα και τα φροντίζω με τους εξής τρόπους:

–Βάζω τροφή και νερό στα αδέσποτα ζώα

–Προσφέρω τροφές και φάρμακα στις Φιλοζωικές Οργανώσεις

–Δεν κακοποιώ τα ζώα, καταγγέλλω τυχόν κακοποίηση

– Στειρώνω το σκύλο ή τη γάτα μου

–Υιοθετώ αδέσποτα ζώα και δεν αγοράζω από εκτροφεία.