Αύγουστος Κορτώ “Δεν μπορώ ν’ αφήσω τη δαμόκλειο σπάθη της ψύχωσης να καθορίζει τη ζωή μου”

Την πρώτη μου επαφή, το πρώτο ανάγνωσμα του Κορτώ το οφείλω στη φίλη μου τη Νατάσα, αφού χάρις σε αυτήν “Το βιβλίο της Κατερίνας” βρέθηκε στα χέρια μου, για να ακολουθήσουν στην συνέχεια και άλλα έργα του. Από την άλλη, την πραγματοποίηση αυτής της συνέντευξης τη χρωστάω στο φίλο μου τον Αμβρόσιο, που με έφερε σε επαφή με τον γνωστό συγγραφέα. Το Story όμως, τις σκέψεις, τις απορίες, τα συναισθήματα, τα διλήμματα και τα συμπεράσματα τα οφείλω όλα σε αυτόν τον ξεχωριστό και ιδιαίτερο άνθρωπο που ακούει στο όνομα Αύγουστος Κορτώ και είναι πλέον μέλος της μεγάλης οικογένειας των Mylittlestories.

INFO : Ο Πέτρος Χατζόπουλος με το ψευδώνυμο Αύγουστος Κορτώ, είναι Έλληνας συγγραφέας και μεταφραστής. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, σπούδασε στην Ιατρική σχολή του ΑΠΘ, χωρίς ωστόσο να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Το 1999 δημοσίευσε την πρώτη συλλογή διηγημάτων του, το “Βιβλίο των Βίτσιων” και έκτοτε ασχολείται συστηματικά με τη συγγραφή και τη μετάφραση. Στα πρώτα βιβλία του ήταν επηρεασμένος από τα έργα του μαρκήσιου Ντε Σαντ, σε επόμενα όμως πραγματεύεται θέματα όπως ο θάνατος, η κατάθλιψη (την οποία αντιμετώπισε και ο ίδιος), η μητρότητα και η αγάπη. Επιρροή στο έργο του είχε η αυτοκτονία της μητέρας του. Η ζωή της αποδίδεται μυθιστορηματικά στο “Βιβλίο της Κατερίνας” που έχει μεταφερθεί και στο θέατρο.

Προτιμώ να μην πολυσκέφτομαι τα παιδικά μου χρόνια – ποτέ δεν ξέρεις πού παραμονεύει η λύπη.

Εκτός από μυθιστορήματα, έχει γράψει ποιήματα, θεατρικά, παιδικά έργα και μεταφράζει κυρίως σύγχρονη αμερικανική πεζογραφία. Έγραψε ακόμη το σενάριο και τη μουσική της ταινίας “Τεστοστερόνη” του Γιώργου Πανουσόπουλου. Επιπλέον είναι παραγωγός σε διαδικτυακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ο Κορτώ είναι ακτιβιστής κατά των διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, ενώ έχει δεχτεί και λεκτικές επιθέσεις για τις θέσεις του. Τον Νοέμβριο του 2014 παντρεύτηκε στην πολιτεία της Νέας Υόρκης τον σύντροφό του. Στις 25 Ιανουαρίου 2016 υπέγραψε σύμφωνο συμβίωσης μαζί του, όντας από τα πρώτα ομόφυλα ζευγάρια που σύναψαν σύμφωνο την πρώτη μέρα ισχύος του στην Ελλάδα. (πηγή Βικιπαίδεια)

Ποιες αναμνήσεις από τα παιδικά σου χρόνια σε ¨συντροφεύουν¨ και ποιες σε¨κυνηγούν¨ και στην ενήλικη ζωή σου;

Οι τρυφερές κι οι επώδυνες μνήμες είναι αξεχώριστες. Γι’ αυτό και προτιμώ να μην πολυσκέφτομαι τα παιδικά μου χρόνια – ποτέ δεν ξέρεις πού παραμονεύει η λύπη.

Η σχέση με την μητέρα σου;

Παθιασμένη, συμβιωτική, λατρευτική. Σε πολλά της στοιχεία, παθολογική. Αλλά αυτή μου δίδαξε την αγάπη και τη γλώσσα της, οπότε δεν ένιωσα ποτέ μου μεταμέλεια για το πάθος.

Η αυτοκτονία της;

Τεράστιο τραύμα, χαίνον. Χρειάστηκαν χρόνια να συμφιλιωθώ με την εσκεμμένη εγκατάλειψη. Σε νηφάλιες στιγμές, σκέφτομαι πως ήταν η μοιραία, αθέλητη κατάληξη μιας θανατηφόρας νόσου. Τι ωφελεί, άλλωστε, να κακιώνεις τους νεκρούς;

Η δική σου απόπειρα αυτοκτονίας;

Μια μελανή κηλίδα που εξακολουθεί να μου μοιάζει ξένη, σαν να μην ήμουν εγώ. Φυσικά, κατά μίαν έννοια, δεν ήμουν εγώ, αλλά ο άρρωστος, απελπισμένος εαυτός μου. Δεν ήταν η πρώτη μου επιπλέον – απλώς, σε σύγκριση με την πρώτη, ήταν λίγο λιγότερο γελοία και πιο βάναυση.

Πιστεύεις πως η ελληνική κοινωνία έχει κάνει βήματα προς την αποστιγματοποίηση της ψυχικής ασθένειας;

Πολλά και μεγάλα, μα απομένουν κι άλλα, πολύ σημαντικά. Πρέπει να φτάσουμε στο σημείο όπου ο ψυχίατρος, η ψυχοθεραπεία, τα φάρμακα, δεν αποτελούν ταμπού για κανέναν, ώστε κανένας άρρωστος να μη μένει αβοήθητος.

Πιστεύω πως η κατάθλιψη είναι σαν τον έρπη στα χείλη, αν βγάλεις μια φορά μπορεί να ξανά βγάλεις ανά πάσα στιγμή, συμφωνείς;

Τα μυστήρια του εγκεφάλου μας και της βιοχημείας του, είναι ανεξιχνίαστα. Σαφώς, αν περάσεις μια φορά κλινική κατάθλιψη, αυξάνονται οι πιθανότητες, σε σύγκριση με τον ψυχικά υγιή συνάνθρωπό σου, να ξαναπεράσεις. Όμως έχω μάθει απ’ τους γιατρούς μου ότι η ψυχιατρική δεν μιλά με βεβαιότητες και προβλέψεις. Εγώ, φερ’ ειπείν, έχω υποστεί δυο ψυχωσικά επεισόδια. Υπάρχει πιθανότητα, ακόμα και με την αγωγή, και με παράλληλη ψυχοθεραπεία, να υποστώ και τρίτο; Σαφέστατα υπάρχει. Αλλά δεν μπορώ ν’ αφήσω τη δαμόκλειο σπάθη της ψύχωσης να καθορίζει τη ζωή μου.

Η συγγραφή αποτελεί ένα είδος ψυχοθεραπείας για εσένα; Τα βιβλία σου τι αίσθηση πιστεύεις πως αφήνει στους αναγνώστες;

Ελπίζω να νιώθουν, διαβάζοντάς τα, το πάθος που ένιωθα όταν τα έγραφα. Και ναι, το γράψιμο είναι ένα είδος λύτρωσης – γι’ αυτό και το αποζητώ τόσο επιτακτικά.

Ομοφυλόφιλος γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Γεννιέσαι, φυσικά.

Είστε έτοιμοι με το σύντροφο σου να προχωρήσετε στην απόκτηση ενός παιδιού; Η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη;

Όσο ο νόμος δεν αναγνωρίζει και στους δύο το δικαίωμα να είμαστε πατέρες ενός παιδιού, παιδί μας παραμένει ο Τζέρι. Είναι θέμα αρχής. Δεν θα μου βγει η πίστη να υιοθετήσω μόνος μου, κι ο άντρας μου, ο μπαμπάς του γιου ή της κόρης μου, να αντιμετωπίζεται απ’ το κράτος ως νταντά.

Μετά από πολλά πολλά χρόνια πώς θέλεις να σε θυμούνται; Ποια θα είναι η ιστορία που θα σε συνοδεύει;

Α, τι ωραία, μεγάλη κουβέντα! Κατά πάσαν πιθανότητα, αν με θυμούνται, θα είναι για την Κατερίνα. Θα ΄θελα, ωστόσο, ν’ αφήσω και μια παρακαταθήκη διάχυτης τρυφερότητας. Να μείνουν έστω δέκα-είκοσι άνθρωποι που να με θυμούνται με ειλικρινή καλοσύνη.

Συνεντεύξεις σαν και αυτή με τον Αύγουστο, μου αφήνουν στο τέλος μια γεύση γλυκόπικρη. Η επικοινωνία, η συζήτηση, η είσοδος στον κόσμο ενός ανθρώπου τόσου ξεχωριστού έχουν σαφώς μια ιδιαίτερη γλύκα, που καθώς όμως τελειώνουν γρήγορα γεμίζουν το μέσα σου με μια πίκρα, με ένα κενό. Μένουν όμως οι απαντήσεις, που παρότι μικρές σε αριθμό λέξεων, είναι τεράστιες σε νοήματα. Και για εμένα αυτό που αξίζει να μείνει, αυτό που πρέπει να καταστεί σαφές είναι ότι η κατάθλιψη δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται πλέον ως ταμπού. Κανείς δεν ντρέπεται να πει ότι πονάει το δόντι του, κανείς δεν κρύβεται όταν περνάει την πόρτα του ορθοπεδικού, κανείς δεν αισθάνεται άβολα όταν πάει στο φαρμακείο να ζητήσει χάπια για την πίεση. Όμως κάποιοι φοβούνται να ομολογήσουν ότι πονάει η ψυχή τους. Κάποιοι κοιτάνε δεξιά και αριστερά ώστε να βεβαιωθούν πως κανείς δεν τους βλέπει να περνάνε την πόρτα του ψυχίατρου ή του ψυχολόγου. Κάποιοι επιλέγουν φαρμακεία, όπου δεν τους γνωρίζουν, για να προμηθευτούν τα αντικαταθλιπτικά τους. Και ξέρεις γιατί; Γιατί κάποιοι “άλλοι”, θα τους κρίνουν, θα τους μειώσουν, θα τους κοροϊδέψουν. Δεν είναι ντροπή η ψυχική νόσος, δεν είναι αιτία για να αποκλείσουμε ούτε για να στοχοποιήσουμε όσους έχουν ψυχικές διαταραχές. Ο Αύγουστος είπε : “Πρέπει να φτάσουμε στο σημείο όπου ο ψυχίατρος, η ψυχοθεραπεία, τα φάρμακα, δεν αποτελούν ταμπού για κανέναν, ώστε κανένας άρρωστος να μη μένει αβοήθητος. ” Τόσο δύσκολο είναι πια;