Καρκίνος ο καλύτερος εχθρός ο χειρότερος φίλος σου
Καρκίνος, η λέξη που δεν θέλεις να προφέρεις και όταν την ακούς κάνεις ασυναίσθητα το σταυρό σου, θέλοντας να την ξορκίσεις. Η αρρώστια με τα χίλια πρόσωπα που δεν κάνει διακρίσεις και τρέμεις μήπως σου χτυπήσει την πόρτα. Νοσοκομεία, χημειοθεραπείες, πόνος, φάρμακα , παρενέργειες, κρανία χωρίς μαλλιά περνάνε αστραπιαία από το μυαλό σου. Έπειτα σκέφτεσαι πως δεν σε αφορά, δεν θα συμβεί σε σένα και πας ένα βήμα παρακάτω. Κι όμως συμβαίνει δυστυχώς. Οι άνθρωποι που επέζησαν από τον καρκίνο θα σου πουν με σιγουριά πως μπορεί να συμβεί στον καθέναν. Και τότε ο χρόνος μηδενίζει. Ξεκινάει η μάχη, ο πόλεμος. Και είναι πολύ χειρότερα από όσο πίστευες, γιατί παλεύοντας τον καρκίνο παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό σε όλα τα επίπεδα, σώμα, καρδιά και μυαλό. Ο θάνατος δεν είναι πια μία αόριστη έννοια, είναι απειλή.
Για τη Στέλλα η ζωή, όπως την ήξερε, άλλαξε το καλοκαίρι του 2017, λίγες βδομάδες αφότου τελείωσε το Λύκειο. Η 18χρόνη κοπέλα από την Θεσσαλονίκη συμπλήρωσε το μηχανογραφικό της στο κρεβάτι ενός θαλάμου στο Θεαγένειο νοσοκομείο, ελπίζοντας πως η περιπέτεια αυτή δεν θα της στερήσει τα όνειρά της. Σήμερα είναι φοιτήτρια στο χημικό του ΑΠΘ, είναι υγιής και αισιόδοξη για το μέλλον. Η ιστορία της θα προστεθεί στο μακρύ κατάλογο των καρκινοπαθών, ευτυχώς με αίσιο τέλος.
Μόλις είχα τελειώσει το λύκειο και σε λίγες μέρες θα πήγαινα τις πρώτες μου διακοπές με τις φίλες μου στη Χαλκιδική. Ένας έντονος βήχας που είχα ανησύχησε τους γονείς μου και με προέτρεψαν να πάω σε ένα εφημερεύον νοσοκομείο. Οι γιατροί που με εξέτασαν εκεί μου είπαν ότι έπρεπε να κάνω άμεσα περεταίρω εξετάσεις. Μπήκα στο Θεαγένειο 10 Ιουλίου και βγήκα 23 Νοεμβρίου. Διακοπές φυσικά δεν πήγα.
Τρεις μέρες μετά την εισαγωγή της στο Θεαγένειο η Στέλλα χειρουργήθηκε στο θώρακα ώστε να γίνει βιοψία. Ένα χειρουργείο δύσκολο με επιπλοκές που είχε ως αποτέλεσμα την παραμονή της στην εντατική. Τα αποτελέσματα της βιοψίας δεν ήταν ευχάριστα. Η Στέλλα είχε καρκίνο, είχε λέμφωμα Non-Hodgkin και ήταν μόλις 17 χρονών.
Η αλήθεια είναι ότι η οικογένεια μου έμαθε πως έπασχα από λέμφωμα πριν από εμένα και επιχείρησαν να μου το πουν σταδιακά. Αρχικά ήμουν αρκετά αισιόδοξη. Τη μέρα όμως που η γιατρός μου, μου ανακοίνωσε ότι είχα καρκίνο και θα έκανα χημειοθεραπείες φοβήθηκα και συγχύστηκα, κυρίως διότι δε γνώριζα τίποτα για τις θεραπείες. Ήταν το άγνωστο αυτό που με τρόμαξε αρχικά. Με τις χημειοθεραπείες ένιωθα κούραση και πόνο κυρίως από τις παρενέργειες που προκαλούν. Είχα μονίμως την αίσθηση ότι αυτό που μου επέβαλαν να κάνω είναι ένα δίκοπο μαχαίρι, που αν και σου σώζει τη ζωή, σου δημιουργεί πολλά προβλήματα. Καθηλωμένος στο κρεβάτι βλέποντας υγρά διαφόρων χρωμάτων να περνούν στις φλέβες σου και από εκεί σε όλο σου το σώμα το μόνο που σκέφτεσαι είναι ότι καταστρέφονται όλα. Όλα μέσα σου πεθαίνουν, κι αν είσαι τυχερός θα ξαναγεννηθούν, αν όχι…
Η Στέλλα νοσηλεύθηκε στο Θεαγένειο για 6 μήνες, υπομένοντας τις χημειοθεραπείες και ότι αυτές συνεπάγονται. Πόνο, αδυναμία, λοιμώξεις, ναυτία και φυσικά τριχόπτωση. Της επιτρεπόταν να πάει σπίτι της για 5 μέρες το μήνα, τις οποίες έμενε στο δωμάτιο της μόνο, αποφεύγοντας φίλους και συγγενείς. Τελειώνοντας τον κύκλο με τις χημειοθεραπείες μεταφέρθηκε στο Παπανικολάου ώστε να προχωρήσει στο επόμενο βήμα που ήταν η μεταμόσχευση μυελού των οστών.
Η μεταμόσχευση ήταν κάτι που ήξερα από την αρχή και έπρεπε να γίνει για να έχω μια άλφα ποιότητα ζωής. Η δίδυμη αδερφή μου ήταν διαθέσιμη ως δότης από την αρχή. Περίπου 2 μήνες μετά την τελευταία μου χημειοθεραπεία, κι αφού είχα κάνει μια σειρά απαραίτητων εξετάσεων, μπήκα σε θάλαμο απομόνωσης για τη μεταμόσχευση μου.
Με την επέμβαση να έχει θετική έκβαση το μόνο που απέμενε πια, ήταν ο χρόνος να κάνει την δουλειά του, ώστε να φανούν τα αποτελέσματα της μεταμόσχευσης στον οργανισμό της Στέλλας. Ξανά απομόνωση, ξανά πόνος, ξανά προσμονή για να τελειώσει όλο αυτό. Οι μέρες περνούν μοναχικές. Την μονοτονία σπάνε οι τακτικές εξετάσεις. Και ο καιρός περνάει. Η Στέλλα έχει διαφύγει τον κίνδυνο και δύο χρόνια μετά ο καρκίνος είναι πλέον μια κακιά ανάμνηση.
Ένα σχολείο ακόμα ήταν αυτή η ασθένεια. Έπειτα από όσα πέρασα κέρδισα κατανόηση για τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσει ο κόσμος γύρω μας, καθώς και σεβασμό για όλους τους πολεμιστές που επιβιώνουν σε ένα σκληρό κόσμο με τα ιατρικά τους θέματα. Μου έμεινε βαθιά χαραγμένο μέσα μου το πόσο σημαντική είναι η υγεία μας, σωματική και ψυχική. Κατάλαβα πόσο επιτακτικό είναι να αγαπάς τον εαυτό σου και να διαθέτεις χρόνο για αυτόν, μέσω της άσκησης, της ψυχικής ηρεμίας και της σωστής διατροφής. Σίγουρα αυτός που είπε τη φράση υγειά πάνω από όλα ήξερε τι έλεγε! Όλα τα άλλα αντιμετωπίζονται.
Είναι δύσκολος ο καρκίνος. Και μοναχικός. Το σύμπαν, η μοίρα, η τύχη θα αποφασίσουν για σένα. Δεν μπορείς να το ελέγξεις. Δεν μπορείς να το αποφύγεις. Αν δεν συμφιλιωθείς μαζί του, αν δεν τον γνωρίσεις, δεν μπορείς να τον αντιμετωπίσεις. Είναι μέσα σου, είστε ένα. Είναι ο εχθρός που σε απειλεί με θάνατο και ταυτόχρονα ο φίλος που σου μαθαίνει να αγαπάς τη ζωή. Μην τον φοβηθείς τον καρκίνο, απτό φόβο τρέφεται. Ακόμα κι όταν σταθείς τυχερός, και ξεπεράσεις τον κίνδυνο, μην το ξεχάσεις τον καρκίνο. Είναι πάντα εκεί, για εσένα, για εμένα, για όλους. Ζήσε τη ζωή στην κάθε της στιγμή, καλή ή κακή, δεν έχει σημασία. Έχεις την πολυτέλεια να ζεις, κάποιοι άλλοι όχι.