Μητέρα, εργαζόμενη και οδηγός αγωνιστικής μηχανής.

Σκεφτείτε λίγο με τι κριτήριο επιλέγετε τα άρθρα και τα κείμενα που διαβάζετε καθώς σερφάρετε στο ίντερνετ ή ξεφυλλίζετε ένα περιοδικό. Η εικόνα δεν είναι αυτή που πρωτίστως θα σας κινήσει το ενδιαφέρον; Αναμενόμενο αφού η δύναμη της είναι αδιαμφισβήτητη. Σε αυτήν την ιστορία άλλαξα πολλές φορές το εξώφυλλο, ας το πω έτσι, καθώς διάφορες σκέψεις χοροπηδούσαν στο κεφάλι μου. Πίστευα πως αν έπελεγα μια φωτογραφία όπου ο αναβάτης φοράει κράνος όλοι θα θεωρούσαν ότι πρόκειται για άντρα οδηγό. Από την άλλη δεν ήθελα να το κάνω εύκολο και να αποκαλύψω από την αρχή ότι το story αφορά γυναίκα. Τελικά το χαμόγελο της Πολυτίμης ήταν αυτό που υπερίσχυσε στην επιλογή της συγκεκριμένης φωτογραφίας. Η Πολυτίμη Κυριακοπούλου έχει κάθε λόγο να είναι γελαστή, πρόκειται για μια γυναίκα 52 ετών που στο τζάκετ της έχει κεντήσει τίτλους, διακρίσεις, ρόλους και εμπειρίες. Είναι σύζυγος και μητέρα 4 κοριτσιών. Είναι αρχιτέκτονας με σπουδαία επαγγελματική πορεία και όσο και αν σας φαινεται απίθανο είναι easy rider! Είναι μια μηχανόβια που γκαζώνει ολοταχώς για το Ράλι Ντακάρ, τον διασημότερο και ενδεχομένως σκληρότερο αγώνα μηχανοκίνητου αθλητισμού που διεξάγεται στον κόσμο, έναν αγώνα όνειρο ζωής.

Ποια ήταν η πρώτη φορά που ανέβηκες σε μηχανή;

Το πρώτο μου μηχανάκι το απέκτησα όταν ήμουν 16 χρονών,  ένα Honda C50. Δύο χρόνια αργότερα πήρα δίπλωμα για μοτοσικλέτα μεγάλου κυβισμού. Από τότε και μέχρι σήμερα οδηγώ την μοτοσικλέτα μου για τις καθημερινές μου μετακινήσεις, αλλά και στην εκτός δρόμου οδήγηση είτε για την προσωπική μου ευχαρίστηση, είτε αγωνιστικά. Όλα αυτά τα χρόνια η σχέση μου με την μοτοσικλέτα μου, είναι εθιστική. Δεν μπορώ να με φανταστώ χωρίς. Χωρίς την αίσθηση της ελευθερίας που νιώθω όταν «ταξιδεύω» μαζί της. Δεν είναι απλά μια συνήθεια. Είναι τρόπος ζωής!!

Οι αγώνες πως προέκυψαν;

Συμμετείχα στον πρώτο μου μεγάλο αγώνα πλοήγησης εκτός Ελλάδας το 2009. ‘Έναν αγώνα με εκκίνηση στην Βουλγαρία και τερματισμό στην Θεσσαλονίκη. Ήταν ένας αγώνας 6 ημερών, που χωρίς να το πολυσκεφτώ, όταν μια παρέα φίλων μου το πρότεινε, αποφάσισα να συμμετέχω. Η εμπειρία να οδηγείς, να ανακαλύπτεις νέους τόπους και να συναντάς άλλους ανθρώπους που μοιράζονται το ίδιο πάθος με σένα, ήταν συναρπαστική. Από τότε κόλλησα το «μικρόβιο».

Σε πόσους αγώνες συμμετέχεις περίπου ετησίως; Είναι αποκλειστικά για γυναίκες ή συμμετέχουν και τα δυο φύλα;

Οι αγώνες που προτιμώ και συμμετέχω είναι πλοήγησης, rally raids. Στην χώρα μας κάθε χρόνο πραγματοποιούνται δύο μεγάλα ράλι. Το serres rally και το hellas rally στα οποία δίνω πάντα το παρόν. Τα τελευταία χρόνια βέβαια συμμετέχω και σε άλλα μεγάλα ράλι εκτός Ελλάδας, όπως αυτά στο Μαρόκο, στην Τυνησία, στην Αλβανία. Οι αγώνες ραλι αλλά και οι αγώνες enduro, που συμμετέχω, είναι κοινοί για όλους άντρες – γυναίκες, αν και σε κάποιους από αυτούς βραβεύεται χωριστά η κατηγορία των γυναικών.

Πόσο απαιτητική είναι η προετοιμασία για έναν αγώνα;

Η προετοιμασία για κάθε αγώνα που λαμβάνω μέρος απαιτεί άριστη φυσική κατάσταση. Εκτός από την τεχνική οδήγησης που αποκτάται με πολλές ώρες πάνω στην μοτοσικλέτα μου, με προπονήσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στην έρημο της Αφρικής, χρειάζεται επίσης μυϊκή δύναμή, αντοχή στην καταπόνηση, αερόβια γυμναστική και σωστή διατροφή. Έτσι αφιερώνω χρόνο για προπόνηση μέσα στην βδομάδα με ασκήσεις στο γυμναστήριο, ποδήλατο και τρέξιμο. Είναι σημαντικό επίσης να κατέχει ένας αγωνιζόμενος βασικές γνώσεις της μοτοσικλέτας που οδηγεί, αφού η επιτυχία και οι διακρίσεις επιτυγχάνονται με την σωστή συνεργασία και των δύο – αναβάτης και μοτοσυκλέτα.

Μίλησε μου λίγο για τον αγώνα του Απριλίου στο Μαρόκο;

Το Merzouga Rally είναι ένας απαιτητικός αγώνας, παγκοσμίου επιπέδου με υψηλό ανταγωνισμό. Είμαι πολύ περήφανη που παρ’ όλο τον τραυματισμό μου ολοκλήρωσα τον αγώνα γιατί ήταν για μένα μια μεγάλη πρόκληση. Aνάμεικτα συναισθήματα πόνου και φόβου αφού η πτώση ήταν σφοδρή, έπειτα από κατάβαση αμμολόφου 70 μέτρων με μεγάλη ταχύτητα. Η εγκατάλειψη του αγώνα θα ήταν αναγκαστική και ποτέ από επιλογή. Ευτυχώς κατάφερα σφίγγοντας τα δόντια να τερματίσω. Χωρίς εμπόδια δεν θα μαθαίναμε ποτέ να κάνουμε «ελιγμούς». Δουλειά και σωστή προετοιμασία για το επόμενο βήμα.

Χωρίς εμπόδια δεν θα μαθαίναμε ποτέ να κάνουμε «ελιγμούς»

Πως καταφέρνεις να συνδυάσεις, οικογένεια, καριέρα και αγώνες;

Οι αγώνες πλοήγησης είναι για μένα κάτι ξεχωριστό! Αγαπώ όλη την διαδικασία. Την προετοιμασία , την προσμονή για την εκκίνηση, την αγωνία, την έκρηξη αδρεναλίνης, την πορεία προς τον τερματισμό. Είναι μια διαδικασία συνεχούς υπέρβασης του εαυτού μου. Πιστεύω ότι αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί και να αφιερώσει χρόνο σε κάτι που του αρέσει, που τον γεμίζει ενέργεια και διάθεση, που του δίνει δύναμη να ξεκινήσει την κάθε επόμενη του μέρα, μπορεί να συνδυάσει πολλούς ρόλους και μάλιστα με επιτυχία.

Ο μεγάλος στόχος το Rally Paris-Dakar πλησιάζει, τι προσδοκίες έχεις για αυτόν τον αγώνα και ποιες είναι οι προκλήσεις;

Σίγουρα απαιτείται χρόνος και χρήματα για την προετοιμασία της μοτοσικλέτας και του αναβάτη. Σωστή οργάνωση και προγραμματισμός, προπόνηση και καλή φυσική κατάσταση, αλλά το κυριότερο μεγάλη επιθυμία, πείσμα και αποφασιστικότητα για την πραγματοποίηση ενός τέτοιου εγχειρήματος. Είναι ένα όνειρο ζωής που με την βοήθεια των δικών μου, των φίλων και των χορηγών μου, θα καταφέρω να πραγματοποιήσω! Είναι ένας αγώνας αντοχής πολλών ημερών, που απαιτεί καθαρό μυαλό και ήρεμη σκέψη, γρήγορες και έξυπνες αποφάσεις, συγκέντρωση και εμμονή στον στόχο. Είναι ένας αγώνας επιβίωσης!

Υπάρχει κάποιο μότο που ακολουθείς στη ζωή;

Θεωρώ ότι ούτε το φύλο, ούτε η ηλικία, ούτε οι καθημερινές δυσκολίες μπορούν να περιορίσουν τα πάθη μας και τα θέλω μας. Πιστεύω πως ο καθένας με την δύναμη της θέλησης, τολμώντας και ξεπερνώντας τους φόβους του, ξεπερνώντας τον ίδιο του τον εαυτό, μπορεί να  πετύχει πάρα πολλά.

Η ιστορία της Πολυτίμης δεν έχει να κάνει μόνο με τις επιτυχίες της στον αγωνιστικό τομέα. Η επιτυχία της Πολυτίμης και ο λόγος που βρίσκεται στο Mylittlestories, είναι η φιλοσοφία της και η στάση της για τη ζωή. Μιλάει για πάθος, μιλάει για αδρεναλίνη, περιπέτεια και στόχους, την στιγμή που γυναίκες και άντρες γύρω μας γκρινιάζουν πως δεν έχουν χρόνο για τον εαυτό τους, δεν προλαβαίνουν δουλειά και οικογένεια, δεν περισσεύει διάθεση για χόμπι. Ζήλεψα δεν σας κρύβω, την αίσθηση ελευθερίας που της προσφέρει η μηχανή της. Την ενέργεια της, την όρεξη της για ζωή, τη φλόγα στα μάτια της. Αυτό λείπει από τα πρόσωπα γύρω μας. Η φλόγα. Ξυπνάμε μηχανικά, ανόρεχτα πάμε στη δουλειά μας και γυρνάμε με μούτρα. Στο τέλος καταλήγουμε να ζούμε μηχανικά, περιμένοντας όλη την εβδομάδα να έρθει το Σαββατοκύριακο και όλο το χειμώνα να ρθεί το καλοκαίρι. Και μήπως όταν έρθουν θα τα ζήσουμε? Περνάνε οι μέρες στην αναμονή, πάνε χαμένες. Μια μοτοσικλέτα δίνει νόημα και πνοή στη ζωή της Πολυτίμης. Κάτι θα υπάρχει εκεί έξω που περιμένει και εσένα. Βάλε χρώμα στη μέρα σου και ας είναι Δευτέρα, άναψε τη σπίθα μες το χειμώνα και Ζήσε, με Πάθος.