Ένα ατύχημα μου στέρησε το πόδι, όχι όμως και τη θέληση για ζωή.
Είσαι 22 χρονών, νέος, ανέμελος και ατρόμητος κάνεις όνειρα, σχεδιάζεις το μέλλον σου. Καβαλάς τη μηχανή σου και νιώθεις πως πετάς, πως ο κόσμος όλος σου ανήκει. Μια στιγμή, μια άτυχη συγκυρία, ένα μοιραίο ατύχημα και όλα ανατρέπονται. Τα όνειρά σου γίνονται εφιάλτες, τα σχέδιά σου δεν είναι πλέον εφικτά. Είσαι ανήμπορος σε ένα νοσοκομείο. Σου έχουν κόψει το ένα σου πόδι και μαζί σου κόψαν και τα φτερά. Εσύ ο ίδιος που πριν ένιωθες θεός τώρα αναρωτιέσαι γιατί, γιατί σε εσένα και όλα του κόσμου τα γιατί σαν τυφώνας κατακλύζουν το μυαλό σου. Εσύ ο Άρης Γίδαρης βρέθηκες εν μία νυκτί με ένα πόδι λιγότερο, αντιμέτωπος με μια σκληρή πραγματικότητα, από την οποία δεν μπορούσες να κρυφτείς. Σήμερα είσαι 28 χρονών, έχεις οικογένεια και κάνεις όνειρα ξανά. Το ατύχημα, ο ακρωτηριασμός δεν σου στέρησαν την αγάπη για ζωή, αντιθέτως σου έμαθαν να την ζεις μέρα με την μέρα, λεπτό το λεπτό. Η ιστορία σου αποδεικνύει πως η θέληση είναι το παν. Σε ευχαριστώ που την μοιράστηκες μαζί μας.
¨Ξημερώματα 24 Αυγούστου 2013 καθώς επέστρεφα στο σπίτι μου είχα ένα σοβαρό ατύχημα με την μηχανή μου. Ένα αμάξι, στο οποίο επέβαιναν άτομα υπό την επήρεια μέθης, μπήκε στη δική μου λωρίδα και σε κλάσματα δευτερολέπτου βρέθηκα πεσμένος σε ένα χαντάκι. Όλα γίνανε πολύ γρήγορα, δεν κατάλαβα τίποτα. Όταν αντιλήφθηκα μετά από λίγο τι ακριβώς είχε γίνει, τρομοκρατήθηκα. Άρχισα να φωνάζω βοήθεια και για καλή μου τύχη ένα αυτοκίνητο που περνούσε από εκεί σταμάτησε να δει τι έχει συμβεί. Ο οδηγός του μόλις κατάλαβε ότι βρισκόμουν μέσα στο χαντάκι πανικόβλητος άρχισε να τηλεφωνεί στο νοσοκομείο και στη τροχαία, ενώ εγώ έχανα πολύ αίμα από το πόδι, το οποίο ένιωθα πως είχα χτυπήσει σοβαρά. Στο σημείο κατέφτασαν γρήγορα το ασθενοφόρο και η αστυνομία και με μετέφεραν εγκαίρως στο νοσοκομείο με πίεση κάτω από το 3 όπως ενημερώθηκα μετά από μέρες.
Με μετέφεραν στο χειρουργείο με πολλαπλά τραύματα, με εσωτερική αιμοραγία, σπασμένο χέρι και καταστρεμένο το αριστερό πόδι. Μου αφαίρεσαν την σπλήνα, βάλανε λάμα στο χέρι και δυστυχώς χρειάστηκε να μου ακρωτηριάσουν το πόδι. Μετά από 9 ώρες και ένα τρομερά δύσκολο χειρουργείο μεταφέρθηκα στην εντατική. Έμεινα εκεί για 11 μέρες με κίνδυνο να χάσω ακόμα και την ζωή μου. Αφού σταθεροποιήθηκε η κατάσταση μου με έβαλαν σε δωμάτιο. Για εμένα από εκεί και πέρα άρχισε το μαρτύριο. Οι πόνοι ήταν ασταμάτητοι και αφόρητοι, δεν μπορούσα να κοιμηθώ για πολλά βράδια. Όταν μου ανακοίνωσαν ότι εξαιτίας του ατύχηματος μου κόψανε το πόδι, έχασα κυριολεκτικά τη γη κάτω από τα πόδια μου. Το μυαλό μου δεν μπορούσε να το δεχτεί και οι πρώτες σκέψεις μου ήταν πως θα επιβιώσω στη ζωή έτσι όπως είμαι. Πώς θα τα καταφέρω?
Είτε μου άρεσε είτε όχι η πραγματικότητα ήταν αυτή και δεν άλλαζε. Έπρεπε να συμφιλιωθώ με όσα φοβόμουν. Σιγά σιγά με την βοήθεια των γονιών μου, που δεν με άφησαν δευτερόλεπτο από τα μάτια τους, αλλά και με την στήριξη φίλων που ήταν δίπλα μου από την πρώτη στιγμή, άρχισα να μπαίνω σταδιακά σε ένα καινούριο κόσμο. Θέλω να πω με αυτό ,ότι για εμένα η ζωή ξεκινούσε από την αρχή, από το μηδέν. Έπρεπε να μάθω ξανά σαν μικρό παιδί να επιβιώνω με αυτά που έχω, κάτι αφάνταστα δύσκολο μπορώ να πω πρώτα από όλα ψυχολογικά και μετά κινητικά. Χρειάστηκαν μήνες φυσιοθεραπείας, επίπονη προσπάθεια και φυσικά ένα σιδερένιο πόδι για να μπορέσω ξανά να σταθώ στα πόδια μου.
Όταν πλέον άρχισα σιγά σιγά να επανέρχομαι στους ρυθμούς της ζωής έπρεπε να αρχίσω να γυμνάζομαι ώστε να επαναφέρω το σώμα μου στη σωστή φυσική κατάσταση. Έτσι ξεκίνησα να κάνω γυμναστική. Με τον αθλητισμό δεν είχα ασχοληθεί ποτέ στο παρελθόν και με έκπληξη διαπίστωσα πόσα πολλά οφέλη έχει. Πρώτα από όλα με βοήθησε ψυχολογικά και μετά σωματικά. Από εκείνη την στιγμή δεν τα παράτησα ποτέ, όσο δύσκολο και αν ήταν, και συνεχίζω να προπονούμαι καθημερινά. Εδώ και 2 χρόνια έχω μπει στη Αmputee Football Hellas, την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου ακρωτηριασμένων. Μία ομάδα που δημιουργήθηκε πριν από 4 χρόνια. Με τους συμπαίκτες μου έχουμε πάει στο εξωτερικό για φιλικά παιχνίδια με αντίστοιχες ομάδες. Με χαρά τέλη Σεπτεμβρίου θα υποδεχτούμε μια ομάδα του Ισραήλ σε ένα φιλικό παιχνίδι που θα γίνει στη Δράμα.
Πρόσφατα ,τον Ιούνιο, δοκίμασα τα όριά μου με την συμμετοχή μου στο Legion Run στη Θεσσαλονίκη, έναν στίβο μαχης 5 χιλιομέτρων με 21 εμπόδια. Ειλικρινά δεν περίμενα ότι θα τα καταφέρω αλλά είχα άδικο, ήταν μια φανταστική εμπειρία για εμένα και κυρίως ήταν μια επιβεβαίωση προς τον εαυτό μου. Μπορώ να πω με σιγουριά πλέον πως αφού καταφερα κι αυτό μπορώ να κάνω τα πάντα. Αυτό που θέλω να πω, σε πολλούς γύρω μου όταν ακούω ότι δεν είναι καλά, όταν γκρινιάζουν συνέχεια με το παραμικρό και δεν χαίρονται όσα έχουν, είναι να αρχίσουν να εκτιμούν τη ζωή. Να βάλουν στόχους και να κάνουν το βήμα γιατί όλα ξεκινούν από το μυαλό. Θεωρώ πως δεν υπάρχει κάποιος που να μην μπορεί να κάνει κάτι, όταν το θέλει πολύ, οτιδήποτε και αν είναι αυτό. Μπορεί να αλλάζει ο τρόπος και ο χειρισμός που θα το κάνει αλλά σαν αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο στο τέλος.
Πόσα πράγματα θεωρούμε δεδομένα στη ζωή και πόσο αλήθεια τα εκτιμάμε? Πόσο συχνά λέμε ευχαριστώ για όσα έχουμε? Η απάντηση είναι μάλλον απογοητευτική. Σπάνια είμαστε ικανοποιημένοι, σπάνια απολαμβάνουμε πραγματικά αυτά που μας ανήκουν. Ο Άρης είχε την ατυχία να τρακάρει, να χάσει το ένα του πόδι, πόνεσε, μάτωσε αλλά τα κατάφερε θριαμβευτικά. Μην περιμένεις να στερηθείς όσα θεωρείς αυτονόητα για να τα εκτιμήσεις. Σήμερα το βράδυ πριν κοιμηθείς, ξεκίνα να μετράς όσα απολαμβάνεις καθημερινά, μέτρα τα ένα ένα και ζήσε, δεύτερη ζωή δεν έχει.
Κάθε φορά που τελειώνει ο κόσμος
να με κρατάς απ’ το χέρι σφιχτά,
να περπατάς πλάι μου στα συντρίμμια,
να με κοιτάς με τα μάτια κλειστά. Γιάννης Κότσιρας